Główny Hol

Pierwszą, istotną rzeczą, o której bez wątpienia należy pamiętać jest Irytek. On wręcz uwielbia to miejsce! Z kilku powodów... Przede wszystkim - zawsze można spotkać tu niezliczoną ilość uczniów, zmierzających na lekcje, na posiłki, na dwór, gromadzących się przy tablicy informacyjnej... Poza tym, roznosi się tutaj echo, które dodatkowo potęguje jego skrzekliwy głosik.

Część uczniów zaległa leniwie w Pokojach Wspólnych, niektórzy kończyli późne śniadanie, a jeszcze inni nadal spali. Z tego schematu wyrwała się jedynie grupka Krukonów, którzy wstali wczesnym rankiem, aby odbyć trening. Wystarczyło tylko, że stopniał śnieg i pokazała się zielona trawa stadionu, a przygotowania do szkolnych rozgrywek wznowiono. Joel dziękował jedynie bogom, że nie był kapitanem drużyny. Przynajmniej nie musiał użerać się z pozostałymi oraz nauczycielami podczas ustalaniu grafiku. Panu Edwardsowi wcale nie przeszkadzała ani wczesna godzina, ani fakt, że jest weekend. Od kilku tygodni niecierpliwie wyczekiwał chwili, w której znów wzbije się w powietrze. Wreszcie ten czas nadszedł i po krótkim śniadaniu cała drużyna ruszyła w kierunku boiska. Trening był swoistą rozgrzewką. Sportowcy musieli nieco rozruszać zastygłe przez zimę kości.
Skończyli po jakiś dwóch godzinach. Trzech, jeśliby policzyć czas, który spędzili w szatni. Prysznic był konieczny, a ciepła woda przyjemnie rozgrzewała zmarznięte od chłodnego wiatru kończyny. Joel z powodu drobnych trudności stadion opuścił jako ostatni. Ściskając miotłę w lewej ręce pchnął potężne szkolne wrota wsuwając się do głównego holu. Jak to w weekend, ruch nie był zbyt wielki.

Za wczesna godzina była dla niejakiej Roselyn Hepburn żeby się budzić, ale cóż począć, gdy ma się nad aktywnego pupila, który już od godziny trącał ją zimnym noskiem, gryzł narzutę i piszczał nad uchem, domagając się spaceru. Biedny Angus, całą godzinę zajęło mu nim zdołał wyciągnąć Ślizgonkę z łóżka! Teraz skakał wokół właścicielki, popiskując radośnie i co jakiś czas przystając, by obwąchać coś tam. Irytka nie było, najwidoczniej pora była za wczesna nawet jak na tego małego szarlatana, ale całe szczęście, bo Irytek aż nazbyt uwielbiał zabawy z rosiakową fretką, która to niejednokrotnie nieświadomie coś zniszczyła, ku przeogromnej radości złośliwego duszka. Roselyn poprawiła dziergany, pudrowo różowy szal i już miała otworzyć drzwi, gdy otworzyły się były same. A raczej nie same, bo otworzył je Joel. I reakcje były różne; radosny uśmiech Ślizgonki i ostrzegawczy syk Angusa. Fretka jednak została zagłuszona przez śmiech dziewczęcia, które to niewiele myśląc rzuciło się na Krukona. Znaczy się małą małpkę albo pandę z siebie zrobiło, bo uwiesiło się było na Joelu a nogami oplotło jego biodra. I ucałowało było w nos. I co z tego, że był zmęczony po treningu i mógł nie mieć siły by ją dźwigać. Kolana się jeszcze pod nim nie ugięły, więc chyba nie była aż tak ciężka.
- Musicie być samobójcami żeby zaczynać treningi o tak wczesnej porze i to jeszcze w taką pogodę. Strasznie wieje i są kałuże! - zawołała wesoło, odchylając łepetynę tak, by móc przyjrzeć się panu Edwardsowi.

Kiepski z was obserwator panienko Hepburn, jednak jesteśmy skłonni wam to wybaczyć. Widocznie Roselyn w ogóle nie zaciekawił fakt, że praworęczny Joel niósł miotłę w lewej ręce, podczas gdy druga zwisała swobodnie wzdłuż jego tułowia. Ślizgonka nie mogła też wiedzieć, że brunet miał zamiar swoje kolejne kroki skierować wprost do Skrzydła Szpitalnego. Tak polecił mu kapitan oraz inni kumple z drużyny. Stłuczka wyglądała naprawdę poważnie. Rose miała rację wspominając o silnym wietrze. Jeden słuszniejszy podmuch wystarczył, żeby dwóch zawodników wpadło na siebie z impetem. Młody Edwards był niestety bezsilni. Jego również miotła przestała słuchać. Na szczęście obydwu pałkarzom udało się utrzymać 'w siodle'. Szkoda tylko, że żaden z nich nie dostrzegł nadlatującego tłuczka. Tym razem to Joel okazał się szczęściarzem. Uchylił się w odpowiedniej chwili. W każdym razie i tak reszta drużyny kazała mu wpaść do Szpitalnego Skrzydła i pozbyć się okropnego siniaka. Z obtłuczonym bokiem Krukon nie nadawał się do kolejnych ćwiczeń.
Do szaleńczych miłosnych porywów również nie do końca był zdolny, jednak brunetka nie mogła o tym wiedzieć. Pan Edwards przyjął jej atak uznając go za nieunikniony. Jedynie co mógł zrobić, to zacisnąć zęby i wstrzymać oddech. Po chwili wypuścił powietrze sądząc, że najgorsze ma za sobą.
- Roselyn ?..- mruknął do ucha Ślizgonki przytrzymując ją za pośladki, gdyż tak było najwygodniej. Kiedy dziewczyna zamruczała słodko: Tak?, kontynuował.
- Robisz mi krzywdę..Ty i Twoja fretka - zakładając, że to coś co szarpało sznurowadła jego butów było Angusem.

A myślisz, że zwróciła uwagę na to, że jest praworęczny, że miotłę niesie w lewej i, że coś z prawą ręką jest nie tak? NIE MIAŁA NA TO CZASU!
Gdyby szedł o kulach czy miał na łapce gips, to może wtedy by zarejestrowała tą drobną zmianę w typowym joelowym wyglądzie, ale nie kiedy niespecjalnie widać po nim obrażenia a ona miała raptem kilka sekund na przyjrzenie się mu, nim stała się przyklejoną doń koalą.
Miłosnych porywów? No nie przesadzajmy, to było tylko nieco zbyt gwałtowne przywitanie, takie wcale nie w stylu Rosie, która zazwyczaj zachowywała się bardziej powściągliwie i kokieteryjnie wobec mężczyzn niż jak małe radosne dziecko. Ble.
- Tak? - wymruczała w odpowiedzi, aktualnie błądząc ustami gdzieś po joelowej szyi. - Krzywdę? - powtórzyła, marszcząc brwi i ściągając usteczka w zdziwieniu. A dopiero potem zobaczyła jego kwaśną minę. Zgrabnie - i uważając by nie wyrządzić Krukonowi jeszcze większej krzywdy - zeskoczyła z niego i stanęła na ziemi, podnosząc prychającego i piszczącego Angusa. Cóż, on najwyraźniej wciąż nie przepadał za Joelem.
- A co Ci się u diaska stało, a?

Najpierw coś zrobić,a potem myśleć. Impulsywność nie leżała w naturze Ślizgonów, jednak w wypadku Roselyn widocznie tak. Rozsądny z zasady Krukon niestety nie był w stanie zrozumieć roztrzepania brunetki. Na szczęście postanowił się nad tym nie rozwodzić. Pobłażliwie stwierdził, iż faktycznie mogła nic nie zauważyć. Z samego powitania może i by się ucieszył, jednak przeszkadzał mu w tym ból ze stłuczonego boku. Oczywiście Edwards był twardzielem. No i miał spore doświadczenie przez liczne bójki, w którym brał udział. Nie miał w zwyczaju jęczeć, narzekać ani też robić z siebie umierającego. Po prostu weźmie lekarstwa i poczeka, aż przejdzie.
Spojrzał wymownie w sufit, kiedy Ślizgonka zsunęła się na ziemię. Joel nawet nie drgnął, nie chcąc wyrządzić większych krzywd. Wdzięczny przycisnął rękę do tułowia w razie gdyby komuś jeszcze wpadło do głowy się na niego rzucić.
- Nic takiego. Idę do Skrzydła - skwitował ignorując wyrywającą się fretkę. Jeszcze pamiętał jej ostre ząbki. Był gotów się wymknąć. Wiedział, jak to jest z dziewczynami. Zaraz wstępują w mnie matko-niańko-pielęgniarki i gotowe są nawet karmić Cię łyżeczką.

Czyste stereotypy, którymi nie ma sensu się przejmować. Roselyn nie była stereotypową Ślizgonką i o tym wiedzieli wszyscy, a w każdym razie znaczna większość szkoły. I wcale nie była roztrzepana, wypraszam sobie!
Sposób w jaki ją potraktował zdecydowanie nie przypadł panience Hepburn do gustu a znając Rosie, nie było możliwości by przepuściła mu to płazem. Ba! Zamierzała z tym coś zrobić właśnie w tej samej chwili, gdy próbował ją wyminąć. - Ależ mój drogi, odprowadzę Cię! - zawołała przesłodzonym głosem, wypuszczając Angusa na posadzkę. Szczęśliwie fretka - chociaż obrażona - nie zamierzała ponownie atakować Krukona. - No, to skoro mamy kawałek drogi do skrzydła, powiedz mi jak tam trening i co Ci zrobili, kogo mam załatwić? - brzmiało jak żart i teoretycznie nim było, ale w praktyce różnie to bywa a Rose miała swoje kontakty dzięki którym niejednokrotnie uniknęła skandalu czy wzięła odwet za swoją krzywdę. Po części zbity bok Joela to była też jej krzywda, bo przecież co to za kochanek z którym się nie można kochać?
Instynkt macierzyński, owszem, pewnie się i w niej obudzi, ale to jeszcze nie teraz. Na chwilę obecną ostrożnie ujęła Joela pod ramię i ruszyła z nim w kierunku schodów. A obrażony Angus szedł po drugiej stronie chłopaka, raz na jakiś czas zadzierając łebek w górę i rzucając Joelowi ostrzegawcze spojrzenia. O ile fretki potrafiły patrzeć ostrzegawczo.

Stereotypy nie brały się z niczego. Nawet Tiara Przydziału to wiedziała. Pewne konkretne cechy charakteru były przypisane domom Hogwartu. Oczywiście, trafiały się wyjątki, jednak te tylko potwierdzały regułę. Oczywiście pozostają jeszcze inne kwestie. Nie każdy uczeń musi posiadać cały zestaw wad i zalet. Aby dostać się do Slytherinu często nie trzeba było być wrednym, a jedynie ambitnym i upartym.
Do kwestii roztrzepaństwa jeszcze powrócimy.
Biedny, biedny Joel. Zupełnie nie miał pojęcia, że swoimi słowami tylko sprowokuje Ślizgonkę. Brakowało mu wprawy. Chociaż to podobno faceci nie rozumieją słowa 'nie'. Rose najwyraźniej również nie przyjmowała do wiadomości jakiejkolwiek rozmowy. W tym wypadku Edwards nie miał wyboru. Milcząco przytaknął oddając jej ramię, bo i to postanowiła wziąć sobie sama. Kilkoro uczniów zerknęło na tą parę z niezdrowym zainteresowaniem i Krukon mógł być już pewien, że jego nazwisko ponownie zagości na stronicach gazetki.
- Przez ten wiatr ja i drugi pałkarz straciliśmy panowanie nad miotłą i wpadliśmy na siebie - wyjaśnił, gdy zaczęli się piąć po schodach.
- Tego drugiego załatwił tłuczek, możesz dać sobie spokój - dodał wskazując na parkę, która zajęła jedną z ławek w holu. Chłopak przyciskał do nosa zakrwawioną chusteczkę, w drugiej ręce trzymając miotłę. Dziewczyna przykładała mu do karku woreczek z lodem.

Rita Skeeter nie spała a czuwała. I wierzcie mi, że jej czujne oko już w dniu koncertu walentynkowego postanowiło zawiesić się na dłużej na połączeniu Roselyn Hepburn i niejakiego Joela Edwardsa. Wcale jej się nie dziwię zważywszy na wybuchową mieszankę charakterów, która stuprocentowo mogła jej zapewnić kilka całkiem niezłych i ciekawych linijek w jej plotkarskiej, szkolnej gazetce. I to na pewno nie w jednym numerze.
Joel był niestety nieco naiwny, jeśli chodziło o kontakty damsko-męskie, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Rosie dzięki temu dowiedziała się co się stało na boisku a on właśnie zapewnił sobie troskliwą (na swój sposób) opiekunkę.
- Aoua. To musiało boleć. - mruknęła, krzywiąc się, gdy jej oczom ukazał się kolega z drużyny pana Edwardsa. - Szczęście, że Ty nie jesteś tak poturbowany, mój drogi. - dodała, wspinając się na palce i całując Krukona w policzek. Dalszą część drogi wypytywała go o to, jak się czuje i biedak musiał odpowiadać na każde pytanie. Szczęśliwie do skrzydła dotarli dosyć szybko, a stamtąd Rose została wypędzona w trybie natychmiastowym, co Joelowi dało dłuższą chwilę wytchnienia od pytań i współczującego tonu panienki Hepburn. Ale tylko chwilę.

Weszli do zamku starając się być cicho. Will w myśli modlił się, żeby zaraz ze ściany nie wyskoczył Irytek, ściągając tutaj nauczycieli i woźnego. Wyglądałby interesująco, trzymając miotłę w jednej ręce, a drugą ściskając dłoń Agnet i nikt by im nie uwierzył, że nie zauważyli która jest godzina.
- Gdzie teraz? - zapytał dziewczynę, nasłuchując czy aby na pewno nikt się nie zbliża. - Poczęstowałbym cię jakimś rozgrzewającym napojem, ale niestety moje zapasy są wyczerpane.
Zadziwiające, ale do dzisiaj Will nie odkrył, gdzie w Hogwarcie znajduje się kuchnia. Wtedy wszystko stałoby się prostsze i po prostu zabrałby tam Ślizgonkę, przekonany, że skrzaty poczęstują ich czymś ciepłym.
Usłyszał szmer, więc odwrócił się w tym kierunku i zastygł w bezruchu, ale po chwili stwierdził, że to wyobraźnia płata mu figle i znowu spojrzał na Agnet.

-Chyba nie mamy dużego wyboru.- powiedziała rozważając wszystkie opcje.- Do wyboru mamy klasy.- Tak właściwie powinni się już rozejść, ale Agnet nie potrafiła tak po prostu wrócić do dormitorium. Do tej pory nie mogła uwierzyć, że William zrozumiał jej sytuację. 
Panna Paladin widząc, jak bujną wyobraźnię ma jej towarzysz zaśmiała się bardzo cicho. Na więcej nie mogła sobie pozwolić o ile nie chciała dostać szlabanu.
-Nie denerwuj się, zaraz nas tu nie będzie, tylko musimy ustalić, która klasa jest naszym celem.- powiedziała uspokajająco i pogładziła policzek chłopaka. Sama była trochę zestresowana, do tej pory starała się nie wpadać w kłopoty.
 

- Nie wspominałaś wcześniej o sali do starożytnych run? - zapytał, przypominając sobie o ich rozmowie w lochach.
Wyobraźnia chłopaka wcale go nie śmieszyła. Cały dzień ktoś ciągle go nakrywał wszędzie, gdzie się zaszył. Najpierw Sawyer, później Ellie, a na końcu Helena. Uświadomił sobie, że prawdopodobnie gdyby nie oni, leżałby teraz upity w dormitorium, a list nadal spoczywałby w jego kieszeni. Poczuł mały przypływ wdzięczności, choć nadal myśl o pierwszej dwójce powodowała u niego irytację.
- Cały dzień natykają się na mnie ludzie, których wolałbym nie spotkać, popadam w lekką paranoję - mruknął, nadal nasłuchując, jednak słyszał tylko śmiech Ślizgonki odbijający się od ścian cichym echem.

-Owszem wspomniałam.- powiedziała z uśmiechem. Panna Paladin bardzo lubiła to miejsce. Uważała, że panuje tam swoisty klimat. Agnet rozejrzała się wkoło, ale gdy doszła do wniosku, że chłopak przesadza powróciła do śmiechu. Nie powinna tego robić, jeśli nie pragnęła spędzać wolnego czasu na odbywaniu szlabanu, ale nie mogła się powstrzymać. Miała świetny humor, czuła że może góry przenosić, więc co tam dla niej psor. 
-Lepiej zmiatajmy z tond, bo nieproszoną osobą będzie woźny. A wtedy ani prośby, ani płacz niedomogą.- powiedziała poważnie. Bliskie spotkanie z tak sympatyczną postacią jak woźny nigdy nie mogło zakończyć się pozytywnie. 

Will nie uczęszczał na runy, więc nie czuł żadnego klimatu, chociaż prawdopodobnie gdyby chodził na zajęcia i tak by nic nie zauważył. Przykładanie zbytniej uwagi do sal lekcyjnych nie należało do zwyczajów chłopaka.
Myśl o szlabanie za bardzo go nie martwiła, pod warunkiem, że miałby go odbyć ze Ślizgonką.
- Racja, chodźmy stąd* - mruknął cicho i znowu chwycił ją za dłoń, prowadząc w kierunku schodów i starając się nie robić przy tym hałasu. Gdyby już ktoś musiał ich złapać, wolałby żeby to był jakiś prefekt, z nimi przynajmniej mógłby negocjować. Przy nauczycielach czy woźnym, wszelkie dyskusje mogły skończyć się bardzo źle.


*musiałam! xd

Holden nie przepadał za takimi okazjami jak bale szkolne z kilku bardzo prostych przyczyn. Po pierwsze, zupełnie nie odpowiadała mu sztywna atmosfera która najczęściej na nich panowała - chociaż, może to raczej kwestia tego, iż nigdy nie zostawał na nich do momentu, kiedy całe zebrane towarzystwo zabierało się za pieczołowicie ukrywany w najróżniejszych elementach ubioru, przemycony alkohol a później próbowało za wszelką cenę sprawiać przez gronem nauczycielskim wrażenie całkowicie trzeźwych? Najczęściej po prostu się pojawiał, a po niecałej godzinie niepostrzeżenie wymykał. Tym razem jednak postanowił sobie, iż wytrzyma dłużej, chociażby ze względu na Etain - w sumie, nie sądził by ta również przepadała za takimi imprezami (szczerze powiedziawszy, nijak potrafił wyobrazić ją sobie w stroju wieczorowym, przyzwyczajony do jej codziennego stylu ubierania się), ale każda okazja do podniesienia jej choć trochę na duchu była dobra. Październik się kończył, więc miał nadzieję, że Et lada chwila wygrzebie się z ponurego nastroju i powróci do swojego zwyczajowego humoru.
Dlatego też stał w sali, w szacie wyjściowej której szczerze nienawidził i z maską na twarzy (uważał to za głupotę, ale wymogi to wymogi), czekając na swoją partnerkę. W międzyczasie przyglądał się uważnie mijającym go uczniom - oh, no dobrze, precyzując, skupiał wzrok na uczennicach - z których niektóre zmieniały się wręcz nie do poznania pod wpływem wszelkich zabiegów upiększających. Zawsze się zastanawiał, jak dziewczyny to robią. Będzie musiał zapytać o to Etain.

Właściwie, gdyby zależało mu na zaproszeniu jakiegoś dziewczęcia na bal, z pewnością bez większego wysiłku znalazłby sobie jakąś urodziwą partnerkę. Bądź co bądź, nie miał żadnych problemów z zawieraniem kontaktów towarzyskich, a jego przyjemna powierzchowność tylko mu w tym pomagała. Po prostu chciał poprawić jej jakoś nastrój, a bal mógł być dobrym pretekstem by oderwała się od ponurej rzeczywistości i smutnych myśli; chciał uniknąć sytuacji, by wywinęła się ze szkolnego balu, tłumacząc się brakiem partnera i na wszelki wypadek postanowił zapobiec takiej sytuacji. Jeśli zaś chodzi o problemy Etain z ich wspólnym przyjacielem, o niczym nie mógł mieć pojęcia - nie wiedział bowiem ani o tym, że się pokłócili, ani tym bardziej o tym, jaki sekret skrywa Adrien. Póki co więc pozostawał nieświadomy niczego.
Stał, opierając się o poręcz schodów i przyglądał się akurat jakiejś grupce rozchichotanych Gryfonek z mniej więcej czwartej klasy, kiedy jego wzrok padł na schody, a konkretniej na jakąś nieznaną dziewczynę, w której mimo wszystko było coś znajomego. Cóż, jakby nie było, chyba większość uczniów Hogwartu znała się z widzenia, prawda? Zaczął się zastanawiać, gdzie jest Etain - czyżby postanowiła zostać w dormitorium? Rozważał najróżniejsze scenariusze, przyglądając się uporczywie dziewczęciu, i gdzieś po drodze roztrząsając, kim mogło ono być. Dopiero w chwili, kiedy dziewczyna bardzo zgrabnie potknęła się, a dla rozwiania ewentualnych wątpliwości zaklęła jak na prawdziwą damę w wieczorowej sukni przystało, rozpoznał, że to Etka i szczęka opadła mu do podłogi. Nie, niemożliwe - nigdy w to nie uwierzy. Etain Seward i sukienka podkreślająca kobiece kształty, elegancko spięte włosy, makijaż? Dobre kilka sekund otrząsał się z szoku, próbując uświadomić swojemu mózgowi, że dziewczęciem które uchronił przed upadkiem, nieomal sam się wywalając, jest właśnie jego przyjaciółka.
- Etain, wyglądasz... wyglądasz jak dziewczyna, znaczy wyglądasz pięknie, zajebiście! - Mistrz prawienia komplementów w akcji, ot co. W sumie, na ogół łatwo szło mu rzucanie miłych słówek kobietom, aczkolwiek teraz był w zbyt wielkim szoku, by zebrać myśli. Rozejrzał się; w sumie, kilka osób zwróciło głowy w ich stronę, usłyszawszy jakże adekwatny do sytuacji okrzyk potykającej się Et i chichotało teraz mniej lub bardziej dyskretnie. - Zrobiłaś dobre wejście - dodał ze słabo skrywanym rozbawieniem, próbując z marnym skutkiem zachować powagę. Upewniwszy się, że złapała równowagę, puścił ją i pokręcił z niedowierzaniem głową, wyrażając swoje głębokie zdziwienie. - Okej, gdzie jest haczyk? Nie wierzę, że zrobiłaś to wszystko z własnej woli - powiedział.