Pokój nr 2 - VI klasa

Pokój szóstoklasistek swym stanem przypomina pobojowisko. Na podłodze leżą porozrzucane, pocięte skrawki materiału, przeplatające się z niedokończonymi lub pokreślonymi rysunkami domniemanych kreacji. I tylko stojąca na środku dormitorium stara maszyna do szycie sugeruje, że Charlotte doznała furor poeticus i przy udziale sił nadprzyrodzonych postanowiła powołać do życia kolejną kreację, w której będzie wyglądać jak w worku. Jednakże natchnienie przemija równie szybko i niespodziewanie, jak się pojawia. I ten epizod nie trwa wiecznie; osiągnąwszy swój cel, Lottie w mgnieniu oka porzuciła swoje dzieło, nie kwapiąc się, by posprzątać efekty uboczne swojej twórczości.
Siedzi na parapecie otwartego na oścież okna, niczym dziecko wymachując nogami i wyobrażając sobie, że lata. Palce zaciska na framugach, jak gdyby zamierzała odepchnąć się, skoczyć wprost na znajdującą się kilkadziesiąt metrów niżej zamarzniętą murawę szkolnych błoni. Postronny obserwator, bez chwili zastanowienia, stwierdziłby, że znowu bawi się w samobójstwo. Dopiero po dokładniejszej analizie jej postury, dostrzegłby w jak wielkim jest błędzie. W drugiej ręce O'Donnell dzierży papierosa, którego leniwie przykłada do ust w niejednakowych odstępach czasu. I choć w ten sposób powoli kończy ze swoim życiem, robi to w przyjemnych ratach, a nie trybie natychmiastowym.

Powinna się cieszyć, że do pokoju wkroczyła właśnie Harleen. Każda inna współlokatorka zapewne zaraz zaczęłaby narzekać na pozostawiony przez nią bałagan i prowadzić kolejny moralitet dotyczący traktowania okna jak popielniczki. Lotka nie ma ochoty na kazania, z resztą, czemu kiedykolwiek miałaby ją posiadać?
- Nie mogłoby mnie to mniej obchodzić, mamo - odpowiada, próbując naśladować głos nieposłusznej pięciolatki. Doskonale zdaje sobie sprawę, że obraz, który sobą prezentuje jest bardziej groteskowy, niźli buntowniczy, jednakże i to zdaje się jej nie wzruszać. Nawet nie raczy się odwrócić, by oddać należne honory koleżance, nawet nie raczy zamknąć okna. Wciąż wpatruje się księżyc, oświetlający korony drzew malującego na horyzoncie Zakazanego Lasu, raz po raz napełniając płuca całą tablicą Mendelejewa.
- Kto pierwszy ten lepszy. Trzeba było je zajmować, a nie wlec się po schodach - wzrusza ukrytymi pod bezkształtną, szarą bluzą zgrabnymi ramionami. - Zgubiłam bawełnę w paski. Świat jest do dupy - oznajmia jeszcze, podciągając pod brodę jedno kolano i opierając na nim policzek.