Pokój nr 1 - VII klasa

Duże, przestronne pomieszczenie, utrzymane w żółto - czarnej kolorystyce. W dormitorium mieści się pięć łóżek, każde z kolumienkami w rogach, między którymi rozwieszone są złote kotary, uszyte z tego samego materiału, co zasłony widniejące w łukowatych oknach komnaty.
Po prawej stronie każdego z mebli stoi niewielka, wykonana z ciemnego drewna szafka nocna z kilkoma często zacinającymi się szufladami. Miejsce przy drzwiach należy do Aaron Lovegod, podczas gdy to pod oknem jest własnością Theodore Lansbury. Trzy następne łóżka przy ścianach zajmują x, x, oraz x. Podłogę wyścieła gruby, czarny dywan w żółte wzorki, zaś jedynym źródłem światła są tu umieszczone na suficie lampy, również przyozdobione borsukami.
Z reguły nie panuje tutaj porządek, co się rozumie samo przez "się" - chłopcy przecież nie mają czasu na sprzątanie...

Dave powolnie otworzył oczy. Tak bardzo chciał jeszcze pospać. Westchnął ciężko, po czym zsunął się z łóżka, lądując teraz na podłodze. Cóż za miły początek dnia. Wstał i usiadł na łóżku, masując potłuczoną stopę. Następnie zerknął na plan lekcji, zawieszony nad łóżkiem. Eliksiry. Świetnie. Z pewnością nie tylko dla niego były problemem, jednak Adams nie chciał się ot tak poddawać. Nie bez powodu zaczął brać korepetycje u Eileen Cavanaugh, przeuroczej Krukonki. Na prawdę cieszył się na tak częste spotkania z nią, mimo, że oznaczało to również częste spotkania z eliksirami. Postanowił jakoś to przeboleć.
Po chwili rozmyśleń, sięgnął po swoją torbę, która leżała przy łóżku. Wyjął z niej księgę o jakże ciekawym tytule "Przewidywanie nieprzewidywalnego: jak uchronić się przed wstrząsami" i otworzył ją na zaznaczonej stronie. Problem z eliksirami zniknął, a on zagłębił się w lekturze.

Budzik stojący na szafce nocnej gwałtownie zaczął dzwonić. Olivier nienawidził tego ostrego dźwięku. Szybkim ruchem ręki rzucił irytującym przedmiotem o podłogę. Cisza. Chyba powinien już wstać. I to dobre 10 minut temu. Zaklął pod nosem i podszedł do okna, na którym stał dzbanek z wodą. Wziął kilka łyków i spojrzał na łóżka kumpli. Dave też już nie spał. Leżał na łóżku pogrążony w lekturze.
- Siemasz, stary.
Jego głosy był mocno zachrypnięty po wczorajszym szaleństwie. Dodatkowo nie napisał okropnie trudnego eseju na eliksiry, który zadał im jeden z najmniej lubianych przez Rogersona nauczycieli, czyli niejaki Severus. Severus Snape. Dziś czekały go dwie godziny męczarni w jego niezbyt przyjemnym lochu. Ciekawe jakie tortury szykuje im na dzisiaj Szanowny Profesor. Wzdrygając się na samą myśl o tym, Olivier usiadł na parapecie. Z jego ust wydobyło się głośne ziewnięcie.

Chłopak nawet nie zwrócił uwagi na dzwonek budzika. Był już przyzwyczajony. Dzień w dzień, od sześciu lat, Olivier ciskał nim o podłogę. To był ich taki mały rytuał poranny. Na ziewnięcie kolegi, Dave uniósł głowę znad książki.
- Wyspałeś się? - spytał z kpiącym uśmieszkiem. - Mówiłem ci, ale ty zawsze swoje. Teraz masz. A esej chociaż napisałeś?
Dave znał odpowiedź.
- Nie? To powodzenia - wymruczał, wracając teraz do lektury. Całe szczęście, że Adams o tym pamiętał, ale bez pomocy Eileen nie poradziłby sobie. Chłopak sam nie wiedział, dlaczego przed tym przedmiotem czuje taki strach. Przecież z reszty przedmiotów miał w większości Powyżej Oczekiwań, a tu? Może chodziło o nauczyciela? To by wiele wyjaśniało.

- Powodzenia? Taa... Dzięki, na pewno się przyda- westchnął.
- Ty pewnie masz swój napisany na Wybitny, co? Jeżeli pomagał ci ta twoja Krukoneczka Eileen.- zachichotał. Wiedział, że Dave coś czuje do tej dziewczyny. Ale nie zamierzał mu robić w tym kierunku wytyków. Ile razy on sam biegał za tą czy ową dziewczyną? Zresztą, byli najlepszymi kumplami. A ci wobec siebie postępują fair.
- Jestem pewny, że po dzisiejszych eliksirach będę miał kolejnego Trolla do kolekcji. Jeszcze kilka takich negatywnych ocen od Snape'a, a będę miał pewną rozmowę ze Sprout.- skrzywił się. Nie rozumiał dlaczego Mistrz Eliksirów się tak na niego uwziął. Z innych przedmiotów miał w większości same Powyżej Oczekiwań, dwa Zadowalające i nawet jeden Wybitny. Tylko te jedyne eliksiry tak marnie ciągnął...

Adams spojrzał na kolegę, unosząc w górę jedną brew.
- Daj spokój, Olivier. Tylko dzięki niej go napisałem, a ty już wymyślasz jakieś podteksty - mruknął z grymasem, odkładając książkę na bok. Sięgnął po swoją różdżkę.
- Accio mundurek! - powiedział głośno. Jego szkolny strój natychmiast znalazł się tuż obok chłopaka, a on szukał teraz w swoim kufrze czystej pary skarpetek. Nie było po takowej śladu, znalazł za to kilka par trzeciej świeżości. I w dodatku nie był pewien do kogo należą. Wskazał na nie różdżką i wypowiedział pod nosem ciche - Chłoszczyć.
Po chwili Dave stał już przed Olivierem gotowy do wyjścia z dormitorium. Rozejrzał się po pokoju. Leonida i dwóch pozostałych współlokatorów już nie było, za to po całej sypialni porozwalane były ich ciuchy. I ten zapach. Nic przyjemnego, jednak czego można się spodziewać po męskim pokoju. Puchon zgarnął swoje rzeczy na łóżko, a następnie usiadł na parapecie, przy swoim przyjacielu. Nalał do szklanki wody i zamoczył w niej usta, biorąc kilka solidnych łyków.

- Zwarty i gotowy? Hej! Czy ty nie masz przepadkiem na sobie moich skarpetek?- wykrzyknął udając oburzenie, po czym wybuchnął śmiechem.
Wyciągnął różdżkę i tak jak uprzednio jego przyjaciel, przywołał poszczególne części garderoby. W tym bałaganie znalezienie ubrania bez pomocy czarów graniczyłoby z cudem. Zeskoczył z parapetu i ubrał się w zawrotnym tempie. Podszedł do kufra, znalazł kawałek jakiegoś pergaminu i pióro. Postanowił, że podczas śniadania naskrobie parę słów dla Snape'a. Nie liczył na nic lepszego od Trolla, po prostu nie chciał zarobić szlabanu za brak pracy domowej. Nie uśmiechał mu się wieczór z Filchem polegający na czyszczeniu gobelinów w Izbie Pamięci czy patroszenie ropuch. Wolał ten czas spędzić inaczej. Zupełnie inaczej. Mógłby na przykład wyciągnąć jakąś dziewczynę na Błonia. Uśmiechnął się w myślach mając przed sobą taką perspektywę.

Dopił wodę, po czym odstawił szklankę na parapet. Westchnął cicho i zabrał się za pakowanie do szkoły. Kiedy schował do torby już wszystkie podręczniki, zarzucił ją sobie na ramię i spojrzał uważnie na kolegę.
- Czy ty nie masz przypadkiem na sobie mojej koszuli? - spytał, szczerząc zęby w uśmiechu. Wziął z łóżka książkę, którą już niemal dokończył czytać i wrzucił ją na wierzch.
- Ja lecę jeszcze coś załatwić, spotkamy się na lekcjach - oznajmił, a następnie przeleciał wzrokiem po pokoju, zastanawiając się, czy wszystko zabrał. Ah, esej! Leżał na parapecie, zalany wodą. Rzucił na niego zaklęcie suszące, po czym zwinął pergamin i zniknął za drzwiami.

Patrzył na plecy Dave'a, dopóki nie zniknęły za drzwiami. Szczerze mówiąc nie miał dziś na nic siły. Może by tak olać pierwszą lekcje i zostać w Pokoju Wspólnym? Ta opcja chyba jednak odpada. Zaczął zbierać podręczniki normalnie, nie używając czarów, by jakoś opóźnić wyjście z dormitorium. Wrzucił je wszystkie do torby i jęknął cicho czując jej ciężar. Wepchnął różdżkę do kieszeni i jak uprzednio Adams, omiótł wzrokiem pokój. Straszny bałagan, ale niczego chyba nie zapomniał. Wziął głęboki wdech i wyszedł z dormitorium.