Wąski korytarz

Niskie sklepienie, ściany umieszczone blisko siebie, marmurowa posadzka. Znajduje się tu kilka okien z wąskimi parapetami. Nie wisi tu zbyt wiele obrazów – raptem kilka portretów i jeden czy dwa obrazy przedstawiające piękny krajobraz. Tuż pod sufitem umieszczone są nieco skromne żyrandole z krótkimi, pulchnymi świeczkami. Korytarz ów prowadzi prosto do drzwi na strych. Jest to dosyć ponure miejsce, rzadko odwiedzane przez uczniów. Dwoma słowy – nic specjalnego. Ot, korytarz jakich wiele plus chłód i mroczny klimat. Jeśli ktoś lubi takie miejsca – zapraszam serdecznie. Jednak na mnie tu nie czekajcie, gdyż raczej się tu nie zjawię.

Początek szkoły. Znów nauka. Znów harmider młodocianych, zagubionych pierwszoroczniaków, którzy nie wiedzą gdzie znajduje się dana sala. Zabłąkane owieczki, które patrzą wielkimi załzawionymi oczyma na każdego cynicznie uśmiechającego się Ślizgona. Szukają wielkodusznych gryfonów, którzy łaskawie i z cierpliwością wytłumaczą im gdzie znajduje się ich dormitorium, gdzie jest łazienka bądź Wielka Sala.
Jak zwykle stał z zaciśniętymi szczękami, wpatrując się w krajobraz za oknem. Stał może z pół metra od szkła, a jego myśli nie odbijały się niczym na jego twarzy. W zaciemnionym korytarzu czuł się swobodnie, a przede wszystkim nie czuł na sobie żadnego spojrzenia. O tak, doskonale słyszał podszepty niedorostków na temat jego nagłego zniknięcia i równie rychłego pojawienia się w Hogwarcie.
„- To Huntington. – Cii.. nie wymawiaj tego nazwiska!” Przyciszone szepty podekscytowanych gówniarzy. Wystarczy jedno spojrzenie przez ramię, a oni od razu odwracają głowę i uciekają gdzie pieprz rośnie. Nie było mu w smak użerać się nad tymi wszystkimi docinkami i wiedział doskonale, że emocje opadną po miesiącu, może dwóch najdłużej. Wszystko wróci do normy, do swoich danych miejsc. Będzie przemierzał korytarze gryząc się raz po raz z kilkoma osobami, odrabiał prace i będzie grzecznie przygotowywał do OWUTEMów. "Grzecznie".
Stał z rękoma skrzyżowanymi na klatce piersiowej, w swetrze z naszywką Zielonych. Prawie jak posąg, ot co.

Wpatrywał się najprawdopodobniej w ciągnący za oknem wieczorny pejzaż. Równie dobrze mógł przecież patrzeć na swoje odbicie w szkle, prawda? Nie, nie prawda. Nie był typem narcyza, a teraz miał chwilę odpoczynku, w której ani nie musiał rozmawiać z bratem, ani też udawać, że słucha wywodów na temat czegoś tam. Może zbierał siły na docinki, które będzie kierował do wrogo nastawionych do niego osób? Przypuśćmy Williama. Mrugnął powiekami, ale wciąż był zagłębiony w swoim umyśle zamkniętym na klucz.
Gdyby nie to, że wycofał ostrość obrazu na szybę, nie spostrzegłby ot tak przemykającej obok osoby. Na początku nawet jej nie poznał – w końcu nie było go kilka soczystych miesięcy, nie zdążył zauważyć zmian zachodzących w charakterystycznych dla niego osobach. Poruszył głową, a dopiero potem dołączyły do tego ramiona i obrócił się. Niemalże od razu wbił wzrok w filigranową postać, starając się przypasować do niej imię. Męska koszula mogła zdradzać to, że ma do czynienia z chłopakiem gdyby nie jeden bardzo istoty fakt. Włosy wychodzące z warkocza były szczegółem, którego nie dało się przeoczyć. A on znał tylko jedną osobę o takim kolorze głowy. Ot.
- Zgubiłaś drogę, Seward? - Jak zwykle zgryźliwy ton przyozdobiony nutką kpiny. Czy ona miała go za jakiegoś głupka, że nie zauważy jej w tak wąskim korytarzu? Jego oczy niemalże wpiły się w jej sylwetkę, jakby chłopak chciał przewiercić ją do ściany samym spojrzeniem.

Spieszyła się. I za wszelką cenę starała się uniknąć kontaktu z nim, by gdzieś zdążyć.
- Aa.. rozumiem, gonisz za swoim ogonem. – Rzucił luźno w odpowiedzi, wypierając wszystkie emocje ze swojego głosu. Nie było to trudne, gdy się nie czuło zbyt wiele. W każdym razie naszła go niezmierna ochota na podręczenie tej małej istotki. Ot, nie z nudów, ale on się właśnie za tym stęsknił. Za docinkami z jej strony i jakimiś niezbyt mocnymi słowami, które mogłyby go uderzyć.
W każdym razie dziewczyna nie uciekła mu zbyt daleko. Pomimo tego, że była niższa od niego o niecałe 30 centrymetrów i o wiele zwinniejsza, swoimi krokami mógł ją dogonić wystarczająco szybko. Trzy kroki jego – półtora jej. Albo dwa jego, jeden jej? A kto by to liczył. Sęk w tym, że efekt został zamierzony: podążał za nią, a dokładniej za jej plecami z kciukami zahaczonymi o kieszenie spodni. Jasnym było to, że nie zamierzał jej tak łatwo odpuścić, o nie. Będzie drążył jej dziurę w brzuchu tak długo, jak zechce. Podręczny i podroczy się z nią dla czystej satysfakcji. W końcu nie miał jeszcze jawnej okazji tego robić nawet na drugoklaściście. Patrzenie w oczy przerażonemu człowieczkowi to jedno. Rzucanie sarkastycznymi uwagami to drugie.
- Jak widzę to nie ogon, ale twój rozum. Chyba ostatnio widziałem go w tym zapomnianym korytarzu bez sal lekcyjnych. – Druga próba wyprowadzenia jej z równowagi. Czy zadziała?

Nie skomentował jej uwagi, idąc z nią krok w krok, nie pozwalając odejść chociażby na metr. Przyglądał się zmianom, jakie w niej zaszły i nie znalazł prawie niczego, co by już widział. Wciąż nosiła szerokie koszule/bluzki/bluzy swoich braci (bądź kogoś innego, nie potrafił ocenić), wąskie rurki, a jej figura niczym nie zaspokajała potrzeb normalnego mężczyzny. Pośladki to może i miała kształtne, ale były w chwili obecnej ukryte. O biuście to wypowiedzieć w ogóle się nie mógł. Gdyby nie delikatniejsze, dziewczęce rysy twarzy, odpowiednia figura i długie włosy – nie powiedziałby, że Etain wygląda z daleka jak dziewczyna. Zwyczajnie, ot tak. Dodatkowo, miała w sobie więcej krwi mugola niż ktokolwiek kogo znał. Nie licząc mugolaków oczywiście. No, ale wracając do sedna sprawy: dotarli oboje na strych, na który wparowała dziewczyna bez żadnego ostrzeżenia. Było tu ciemno, ale nie nieprzyjemnie – na pewno nie dla niego. Domyślał siętego, że dziewczyna jak najszybciej będzie chciała się pozbyć jego obecności i zwieje. Dlatego oparł się barkiem o futrynę, uniemożliwiając jej tym samym zniknięcie z horyzontu jego wzroku. Dodatkowo przeniósł ciężar ciała na prawą nogę, zginając drugą i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Więc dziewczyna praktycznie wyhamowała na jego ramionach. Warknął pod nosem, ale nic więcej nie powiedział.
- Z pewnością nie takie, jakie ty masz. – Odparował miękko, wpatrując się w jej nieudolną probę spojrzenia mu w oczy. Musiała dość wysoko zadrzeć głowę, zwłaszcza z tak bliskiej odległości w jakiej się znajdowali. Nie zrobił sobie nic z rozkazu, jaki próbowała na nim wymusić. O nie, stał ciężko wpatrując się w jej twarz zalanymi czernią oczyma.
Z tak agresywną postawą wyglądała naprawdę zabawnie, choć wiedział doskonale o tym, że nie może jej niedoceniać. Brakowało jeszcze jakiegoś światła, aby mógł ujrzeć rzucające wokół pioruny ślepia i zakrzywiona grymasem złości twarzyczka. Prychnięcie również nie okazało się skuteczne. Dopiero gdy sięgnęła dłonią po różdżkę zdawał się drgnąć. Jak było naprawdę? Ciężko ocenić. Nie zmienił swojej postawy, a przedłużał wiszącą nad nimi ciszę.
- Niech zgadnę: w przeciwnym razie rzucisz we mnie Drętwodą i odejdziesz w swoją stronę? – Zagadnął chłodno, nie mając najwyraźniej najmniejszego zamiaru ruszyć się sprzed jej ścieżki.

Istotnie: dziewczyna miała całkowitą rację z tym, że niewiele osób w obecnych czasach zwracało uwagę na oczy. Nie chciało zagłębiać się w nich, odszukiwać ważniejszych cech czy zwyczajnie próbować rozczytać drugą osobę. Nie miała, nikt nie miał pojęcia o tym, że Drew lubił wpatrywać się w duże oczy Etain. To, że jej nie znał nie oznaczało, że nie wpadła mu w oko. Były to jego myśli, o których bladego pojęcia nie miała większość ludzi uczęszczających do Howartu.
To, że ciemnowłosa nie odkrywała jawnie swojej sylwetki, chowając ją pod kilkoma płachtami materiału dodatkowo go korciło. Ale Drew nie potrafił się do tego przyznać nawet przed samym sobą. Zakazany owoc ponoć smakuje lepiej? To zdanie chyba by tutaj pasowało idealnie. Wychowany był w domu, w którym dbano o czystość krwi do przedłużenia rodu. Ale Drew potajemnie interesował się tymi dziewczynami, które na to nie zważały i pociągały go w taki sposób, o jaki wczesniej nie można byłoby go podejrzewać.
Teraz jednak stał przed dylematem niskiej wagi: odsunąć się czy też nie? Stał niewzruszony z brakiem kpin czy niesmaku wymalowanych na swojej twarzy, a jedynym wyrazicielem jego uczuć były wspomniane wcześniej oczy.
To, że nie dorównywała mu wzrostem nie oznaczało, że była niewinna i bezbronna. Wręcz przeciwnie – czyniło to z niej zwinnego wroga. W rękach Puchonki broń ta była niezwykle niebezpiecznie, gdyż potrafiła wykorzystać to mylne wrażenie dla własnych celów.
Stał przed nią niewzruszony, wciąż utrzymując twardy kontakt wzrokowy. Prychnięcie, kpina, ironia, ciężkie do przegryzienia słowa.
Tatuś? Oj, czyżby coś w jego sercu się poruszyło? Hm.. najwidoczniej do uszu żółtej niewiele plotek doszło na jego temat. Drgnął, ale wciąż się nie poruszył kątem oka obserwując końcówkę jej różdżki.
W gardle ugrzęzły mu słowa dotyczące jej wzrostu. Gdyby była kimś innym, na przykład Blackwellówną, z całą pewnością usłyszałaby jakaś docinkę na ten temat. Teraz jedynie zacisnął mocniej wargi, nie mogąc wypowiedzieć żadnej ostrej riposty. Godziła w jego dumę, ale czasem trzeba się ukorzyć.
- Szkoda, miałabyś dużą szansę. – Skomentował dopiero po kolejnej chwili milczenia, analizując jej słowa odosobnione i wyraźnie zaakcentowane. W każdym razie wyprostował swoją nogę, odsuwając przejście tak, że musiała przemknąć przez jego sylwetkę bokiem. Stojąc plecami opartymi o framugę. Nie rozplótł ramion, więc puchonka jak na razie mogła czuć się bezpiecznie. Również przymknął do połowy powieki, sprawiając tym samym wrażenie niezwykle znudzonego. I nic więcej. Ani okazania strachu z jej groźby, ani wyrzutów sumienia, ani jakiejkolwiek pokory. Niewiele o nim wiedziała, a to co słyszała.. cóż: to jedynie krótkie docinki z jego strony. Nigdy przedtem nie posłużył się do wyciągnięcia różdżki w czyjąś stronę. A raczej nigdy go nie przyłapano. W każdym razie, Etain miała takie samo mniemanie o nim jak prawie cała szkoła.

Z pewnością, Etain mieszkając ze starszymi braćmi wiele się nauczyła – i to nie tylko werbalnych potyczek. O nie, zdołał usłyszeć o jej wyczynach, przy których doskonale posługiwała się różdżką. Ale jakoś nigdy nie czuł przed nią właściwej obawy. Zawsze mógł ją zaskoczyć bierną postawą, tak jak czynił to w tym momencie. Dlaczego to zrobił? Może z powodu pustego korytarza, który byłby jedynym świadkiem jego porażki bądź wygranej. Może odpuścił, bo nie miał ochoty wydobywać broni przeciwko dziewczynie, którą uważał za słabszą. A może po prostu odpuścił, bez większego powodu.
- Albo to, że tylko ty nadajesz się do tej roli. – kątem oka wciąż obserwował naszą główną bohaterkę, a jego uwadze nie umknęło zdziwienie czy wahanie w stawianych krokach. Tak, jakby podejrzewała go o to, że ponownie sięgnie różdżkę i walnie go jakimś zaklęciem profilaktycznie.
Jeśli chodzi o oczy.. u Drew była to nie lada zagadka do złamania. Głęboki brąz przechodzący w czerń, gdy znajdował się w ciemniejszych pomieszczeniach. Takie jak to. Jednym z dobrych rzeczy, co przyniosło mu wychowanie wśród Huntingtonów to perfekcyjne zakładanie masek. Zmienianie ich, gdy repertuar się zmieni, bez zbędnego schodzenia za kurtynę. Dopasowanie do każdej sytuacji, którą kultywował bardzo aktywnie przez ostatnie 2-3 lata. I teraz miał czym się pochwalić (dla niektórych jest to wada, dla niektórych zaleta) – jego oczy nie wyrażały praktycznie niczego, sprawiając ze obserwator widział w nich czystą obojętność. Ktoś spostrzegawczy ujrzy tylko negatywy takie jak gniew, pogarda czy nienawiść, a to bardzo mylne wrażenie. Działające na plus dla ślizgona.
- Z łaski swojej schowaj ten badyl. Jak widzisz – nie zamierzam cię atakować. – przeniósł spojrzenie na zbliżającą się dziewczynę. Praktycznie nie irytował go fakt ostrożności dziewczęcia, ale zwyczajnie chciał przedłużyć tę niebanalną wymianę zdań. Jego prawdziwym celem było odciągnięcie jej od tego, co właściwie zamierzała zrobić. Chyba.

Dziewczyna pod każdym względem widziała w nim ślizgona stereotypowego, nigdy się nie zagłębiając w prawdziwy sens jego słów. Ot, należał do domu węża, czystokrwisty synek bogatego śmierciożercy – musiał więc przypasować do danego wzoru bądź zbuntować się na całej linii. Drew nie miał własnego zdania w wieku 11 lat. I Tiara doskonale wiedziała o tym, że będzie pasował tu idealnie. Ciemnowłosa nie wzięła jednak istotnego faktu w ocenianiu jego wychowania: a mianowicie zapomniała o poczciwej babuszce von Bismarck, która wpoiła mu pozytywne cechy jak uprzejmość dla starszych, pomocność i wybaczanie. Tak, nauczyła go również wybaczać i nie mścić się za doznane krzywdy. Zabawne, prawda? Nie mógł jednak przestać uchodzić za Drew, którego wszyscy znali -
- Powtarzasz się moja droga. – Odpalił przenosząc spojrzenie wprost w jej orzechowe ślepka. Nie spodziewałby się tak ostrych słów ze strony jakiejkolwiek puchonki, gdyby nie poznał Etain. Ta dziewczyna wykraczała poza wszelkie przyjęte normy dotyczące dziewczyn – to tak, jakby chciała stać się chłopakiem. Zielony nie wnikał w to nigdy, ale różne myśli skakały mu po łbie. Nie zmieniał swojej pozycji, widząc jak podchodzi coraz bliżej, zaciskając mocno palce na 12 calowym drzewie różanym z domieszką włosia jednorożca.
- Będę z tobą szczery – gdybym miał sam sobie zaufać, nie zrobiłbym tego. – Gest litości? Nie, chyba nie w jego wykonaniu. W jej głosie czuł jedynie ironię i jakąś sztuczną wyższość, którą podpisał pod próbę ukazania ‘oh, jaka ja jestem silna i groźna’ podobnie jak to się stało z odruchem wyciągnięcia magicznego kijka. Jego własny znajdował się grzecznie w przedniej kieszeni spodni.
Dopiero po chwili niecierpliwości wyprostował się, z zamiarem zbliżenia się do dziewczęcia. Uczynił mozolny krok w jej stronę, uważnie obserwując jej oczy oraz dłonie – najważniejsze, gdy wymachnie różdżką. Z tak bliskiej odległości na pewno trafi w niego, jeśli nie uchyli się bądź zwyczajnie nie padnie na podłogę wyjmując swoją własną różdżkę. A walka na strychu była ostatnim, co chciałby uczynić w dzisiejszy wieczór.

Wzruszył powoli ramionami, nie pozwalając jej odejść zbyt daleko, odwracając się wraz z nią, utrzymując nieprzerwanie kontakt wzrokowy. Dopiero po chwili rozprostował swoje ramiona, korzystając z okazji iż znaleźli się na końcu korytarza, który prowadził tylko i wyłącznie do przyciemnionego strychu. Co było to było, a teraz jest teraz.
- To lepiej brzmi niż Etain. – Prosta odpowiedź na głupie pytanie (według niego). W każdym razie w jednym susie znalazł się przed nią, a jego dłonie zakleszczyły się na jej nadgarstkach uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch. Wpatrywał się intensywnie w jej oczy domyślając się jaki może uczynić ruch. Instynktownie albo zegnie kolano i walnie go pomiędzy nogi, albo z impetentem wbije głowę w jego brzuch zmuszając go do odsunięcia się od niej. Wolałby uniknąć takiego przebiegu sprawy, ale zaryzykować może, prawda?
Końcówka jego warg drgnęła i można przez kilka sekund powiedzieć, iż uśmiechał się ze swojego pomysłu. Tak, jakby chłopak przedwcześnie cieszył się ze swojego zwycięstwa.
Ale jemu wcale nie o to chodziło – zręcznie zgarbił się i musnął wargami czoło przyozdobione włosami dziewczęcia. Tak, złożył niezbyt udany pocałunek na skórze.
- Psychiatra zbzikuje przy mnie. – Odpowiedział spokojnie, wiedząc że nastąpi teraz nagła reakcja na jego czyn. Cóż, był przygotowany na konsekwencje swojego czynu, wciąż nie wypuszczając jej rąk z żelaznych ujęć bez możliwości rzucenia zaklęcia.

(nie mam pomysłu co może zrobić innego xD)

Oczywiście, Drew nie zamierzał zdobywać plusów u Etain. Podświadomie dążąc do rozmowy z nią, nawet na tle przekleństw, wyzwisk czy kpin, doskonale wiedział o tym, że nie przekonuje jej do siebie. Paradoks. Chcąc być z nią jak najdłużej, odrzucał takie myśli i robił wszystko, by go znienawidziła. Miejsce do jego podłego planu było idealne – zaciemnienie, brak obecności innych uczniów, nawet obrazy nic nie mogły ujrzeć, gdyż takowych brakowało. Przypadkowo los obdarzył go kolejną chwilą słodkich sarka zmów Etain.
Nie zamierzał wykorzystywać tego, iż w końcu spojrzała mu wprost w oczy. Traf chciał, że stało się to tak szybko, iż już po chwili dziewczyna znalazła się w uścisku ślizgona. Nie wyrywała się, ale wiedział dobrze, ze potrafi się z tego wyplątać bez wielkiego wysiłku. [pod tym względem nie mogła go zmylić – zbyt wiele razy widział ją w takiego typu akcji. – Owszem, to że był od niej silniejszy oznaczało jedno – nie to jednak było najważniejsze. Siła bez odpowiedniego sprytu i logiki była tylko bezmyślnym mechanizmem.
- Masz strasznie niewyparzony język. – Odparł normalnym tonem, czyli pozbawionym dzikiego zadowolenia. Było to stwierdzenie faktu, o czym doskonale oboje wiedzieli. Spojrzał na nią z góry, sprawiając doskonałe wrażenie iż wpatruje się w jej oczy, szukając jakiejś pozytywniejszej emocji. A może chciał przeszyć ją na wskroś, by wyczytać z oczu coś, o czym nie wiedział? Gdyby powiedziano, iż 100% udawał, byłoby to kłamstwo.
Po chwili pożałował, że przyparł jej do ściany, uniemożliwiając jakikolwiek obrót czy ruch. Zwinnie przemknęła przed nim, tuż po chwili zawahania i zdziwienia. W każdym razie nie odsunął się, a poluźnił uścisk tak jak podejrzewała. Ten moment wystarczył, aby odsunęła się od niego na bezpieczną odległość. Ten ułamek sekundy starcia się jego brzucha z jej łokciem wystarczył, aby przeszył jego ciało ból. Teraz czuł się tak, jakby miał siniaka na skórze, a żołądek nieprzyjemnie mielił powietrze, po niezjedzonej kolacji.
Suma sumarum stał odwrócony do niej przodem, przesuwając wolno ręką w obolałym miejscu. Nie przestawał wpatrywać się w jej twarz, a wargi ułożyły się nawet w dość przyjemny uśmiech. Gdyby nie to, że.. zaraz, zaraz. Uśmiech? Tak. Drew miał na twarzy delikatny uśmiech i ani grama kpin czy pogardy do dziewczyny. Nawet wyszukać w jego mimice gniewu nie dało rady. Jakby spodziewał się jej reakcji i nie miał jej tego za złe.
- Jeśli w ciągu pięciu minut nic ci nie będzie, będziesz żywym dowodem na to, iż jad śliz gonów nie jest śmiertelny.
I ponownie nie wpatrywał się w różdżkę czy obronną postawę, a w oczy. W twarz przyozdobioną ciemnymi kosmykami włosów i dużymi orzeszkami zwanymi oczyma.

Drew osiągnął już to co zamierzał i wciąż masując dłonią brzuch wpatrywał się w puchonkę. Trudna dziewczyna, z całą pewnością. Mimo wszystkiego nie poruszył się, ani nawet nie drgnął, w głębi ducha dziękując za opanowanie jakiego nauczył się żyjąc w rodzinie Huntingtonów. Brak mocnego światła umożliwiła mu zabranie kilku głębszych oddechów i wyrównanie rytmu, który został zachwiany wbitym łokciem. Stopniowo ból zaczął ustępować, ku uldze rudzielca.
- Niekoniecznie. – Odparł spokojnie, zastanawiając się jak bardzo musi go nienawidzić, skoro tak reagowała na tak prosty gest, który uczynił. Aż strach myśleć jakim walnęłaby go zaklęciem, gdyby jego usta zetknęły się z jej.
Wpatrywał się uparcie w jej oczęta, nie zamierzając atakować. Owszem, bronić mógł się w każdej chwili – lewa dłoń znajdowała się blisko kieszeni i nietrudno byłoby mu wyciągnąć kijek. To, że przez chwilę poczułby skurcz mięśni brzucha to trochę inna sprawa.
Nie było go rok, a właściwie nic się nie zmieniło w ich relacjach. Oboje skakali sobie do gardeł, z tą różnicą że nie potrafiłby uderzyć ją jakimkolwiek zaklęciem prócz Protego. Ale nie o tym była mowa.
- Na ślizgonkach jad nie działa, próbowałem. - Po raz kolejny wzruszył ramionami, czyniąc krok w jej stronę. – A teraz, skoro już sprawy zostały wyjaśnione, możemy się rozejść i nikt na tym nie ucierpi bardziej.
Czyżby godził się na kompromis? Na to chyba wyglądało. Zatrzymał się po tym jednym drobnym kroku wiedząc, że puchonka nie będzie miała żadnych obiekcji by odrzucić go od siebie na kilka metrów jednym machnięciem różanego drzewa. Pozostało więc mu czekać.

Nie zamierzała zmuszać go do użycia różdżki w celu defensywnym, sama z ofensywą również nie zamierzała wychodzić. Najważniejsze było teraz wypracowanie i chciała tylko je napisać.
- Nie marzę o niczym innym - mruknęła, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku sutereny.
Potem poszedł i Drew.

Wbrew pozorom Gryfonka uwielbiała to miejsce ze względu na jego mroczny klimat. Według niej, tern korytarz ma osobowość!
Przychodziła tutaj, gdy potrzebowała chwili spokoju by pomyśleć lub napisać list. Czasem nawet siadała tutaj, by poczytać książkę.
W tej chwili pisała do swojej przyjaciółki - mugolki. Tak strasznie za nią tęskniła! W końcu w ostatnim czasie wiele się wydarzyło... Właśnie kończyła pisać czwarty pergamin. Przerwała na chwile i wzięła jedną fasolkę wszystkich smaków. Heh, dziewczyna ewidentnie nie rozstawała się z tym smakołykiem. Uśmiechnęła się zadowolona (można powiedzieć, że) ze wszystkiego, zamykając oczy. Ma o czym marzyć, oj ma!

Alexander postanowił się przejść, i spokojnie pomyśleć wszystko. Nie przypadkiem wybrał to miejsce. Wiedział że Juliet lubi to miejsce, a on bardzo się za nią stęsknił ostatnimi czasy. Myślał nad sprawami mniej i bardziej ważnymi, rozglądał się po korytarzu i podziwiał obrazy oraz gobeliny na ścianach.
Spostrzegł jakąś małą postać coś skrobiącą na jednej z ławek. Zobaczył że to piątoklasistka której szukał.
-Hej Juliet- Przywitał się i podszedł do niej ochoczo -Co tam tak piszesz panno Becket?- Uśmiechnął się do niej i spojrzał na pergamin.
Zobaczył też fasolki wszystkich smaków. No tak, przecież wspominała że lubi słodycze, więc nie powinno go to zdziwić. Następnym razem będzie musiał jej coś przynieść słodkiego skoro tak to lubi.

Właśnie kończyła pisać jeden ze swoich najdłuższych listów świata, gdy nagle usłyszała słodki, męski głos, za którym strasznie tęskniła.
- Cześć - wyszczerzyła zęby.
Dopisała pośpiesznie jeszcze jedno zdanie, po czym spojrzała czule na Alex'a.
- Obgaduje cię. Daje na pastwę oceny mojej przyjaciółki - zachichotała i schowała pergaminy do torby - Fasolkę? - zapytała wyciągając małą paczuszkę w jego stronę.
Miło jest poczuć jego zapach obok siebie. Instynktownie przybliżyła się do niego i sie przytuliła. Pocałowała go delikatnie w szyje, po czym uśmiechnęła się figlarnie.
- Nie wiem gdzie się panicz Sasturrias przehasa, ale stęskniłam się za panem! - po wypowiedzeniu tych słów momentalnie jej policzki zabarwiły się na czerwony kolor.
No tak, rumieńce. Tylko on potrafi je wywołać. I teraz są tylko dla niego.

Uwielbiał ten jej uśmiech. Zawsze robiło mu się przyjemnie, a do tego jeszcze to spojrzenie... Po prostu zwala go to z nóg.
-Jak chcesz dokończyć to spokojnie pisz- Ehh... Ta Juliet. Fasolki i przyjaciółki. Nic, w każdym razie taka mu się podobała.-Dziękuję słodka, ale nie, wiesz... Jadłem przed wyjściem a ze słodkości to wystarczy że siedzisz obok.- Rozkosznie - tak jednym słowem można było określić jak mu było gdy całowało go w szyje. Przytulił ją mocno do siebie i pocałował czule. Nareszcie mógł, tyle jej nie widział. Teraz sobie odkuje ten czas i łatwo jej nie puści.
-Otóż, mademoiselle, szukałem Cię gdyż również bardzo się stęskniłem a znam Cię na tyle żeby wiedzieć gdzie mogę znaleźć Twoją śliczną osóbkę.- Uśmiechnął się jak zobaczył te jej rumieńce i pocałował ją najdelikatniej jak potrafił. Przypomniał sobie jak niewinnie wygląda w tych zarumienionych policzkach. Przytulił ją bardzo mocno.
- Jak ja się stęskniłem... Jesteś moja i nigdzie Cię nie wypuszczę...- I nie zamierzał puszczać, liczyła się tylko ona... Juliet... i nikt więcej.