Korytarz

Wśród salw równomiernych oddechów współlokatorek, sporadycznych sapnięć i skrzypnięć starych łóżek, czy też słów, to wyrwanych z kontekstu, to składających się w całkiem logiczną wypowiedź, najczęściej stanowiącą również wyznanie miłosne, sen zdawał się wartością iście abstrakcyjną. Gillian z całą pewnością nie przywykła do dzielenia się swą prywatną przestrzenią z innymi, to też cztery współlokatorki z dormitorium często uważała za swoistą pokutę oraz niebywale sadystyczną karę za wszystkie swoje grzechy. Jakie popełniła do tej pory i jakie popełni do końca swojego marnego żywota. Jedyną alternatywą dla bezsennych nocy wydawało się udanie się w ramiona Morfeusza, nim te znużone swoimi wojażami postanowią położyć się do łóżek. Jednakże ile tak można? Dzisiejszej nocy, próbowała. Z całego serca, próbowała wtulać policzek w miękką poduszkę, liczyć barany i wyobrażać sobie szum fal. Na próżno.
W końcu postanowiła narzucić na grafitowe legginsy, w których zwykła sypiać, bezkształtny wełniany, szary sweter, szyję owinąć szalikiem w barwach Ravenclaw i opuścić skromne progi swej sypialni. Zmierzała przed siebie, bez wyznaczonego kierunku, wciąż brnąc w dół. Szczęśliwie dla siebie, odnalazła w kieszeni paczkę mugolskich papierosów i zapalniczkę; uraczyła się jednym, jednakże gdy ogień rozświetlił mrok, w drugim końcu korytarza zauważyła znajomą sylwetkę. Nieświadomie zacisnęła zęby, klnąc na wszytko na czym świat stoi. William Hamilton był ostatnią osobą, którą chciała zobaczyć teraz lub w każdym innym momencie swojego życia. Za każdym razem, gdy przebywał w jej pobliżu ogarniała ją paraliżująca bezradność, którą jej organizm przeradzał w niepohamowaną agresje. Uczucia, które niegdyś do niego żywiła i o których istnieniu nawet nie miała pojęcia, zaślepiały ją, zapędzając wprost w kozi róg.
Zgasiła zapalniczkę i bez słowa kontynuowała swój marsz w ciemnościach, udając, że go nie zauważyła.

Nie mylmy pojęć, Gillian wcale nie zamierzała uciekać gdzie pieprz rośnie, gdy tylko pojawiał się na horyzoncie, tak samo jak i nie stroniła od konwersacji. Liam nigdy nie był powodem wylewanych przez nią łez, nieprzespanych nocy czy strumieni żalu - w jej przypadku, wszystko to przyjmowało zupełnie odmienną formą, a zawężając temat, odbijało się na całej populacji męskiej. Jakby na to nie patrzeć, Hamilton był jedynym i najwyraźniej ostatnim chłopakiem w jej życiu, którego dopuściła tak blisko siebie. Jego gra, wybujałe widzimisię okazały się tak wiarygodne, że uwierzyli w nie nawet jej przyjaciele, pchając ją w głębsze odmęty tegoż związku. Czyżby liczyli, że zakochany Krukon wypleni z niej cały cynizm, pogardę dla świata i ludzi, zburzy mur, który tak solidnie budowała w okół siebie? Nigdy nikomu tego nie pokazała, ale po części mieli rację - gdy wypowiedział owe dwa słowa, była dać skłonna dać mu szansę i uwierzyć, że na tym świecie istnieje coś jeszcze, poza rozkładem i popędem seksualnym. Ale Liam nigdy jej nie kochał, zostawił gdy tylko znudził się jej towarzystwem, nieświadomie łamiąc jej serce. To, co rzekomo miało ją uleczyć doprowadziło ją do formy aktualnej - cynicznej do granic możliwości, gardzącej całą populacją świata, nie zdolną do wyższych uczuć. Sama zamknęła się we własnej klatce, a on tylko przekręcił kluczyk. Nie patrzyła na to jak na krzywdę, nie zagłębiała się we własnych uczuciach wobec niej. William utwierdził ją w przekonaniu, że jej teoria jakoby wszyscy mężczyźni byli tacy sami, okazuje się nadzwyczaj słuszna. Tak właśnie rodzi się chorobliwy feminizm.
- Tylko popatrz, taki szmat czasu, a wypowiadanie mojego imienia wciąż doprowadza cię do spazmów - zakpiła, przysuwając papierosa do herbacianych ust, by po chwili wypuścić drażniący nozdrza dym wprost w jego twarz - Jeśli jednak zamierzasz coś do mnie mówić, przestań oddychać bo zabierasz mi cenny tlen.

Gdyby Gillian nie była sobą i dopuściłaby do siebie świadomość, że rozstanie z Liamem wywołało w niej jakiekolwiek uczucia różne od złości, może nawet przejęłaby się tym faktem. Jednakże skoro zatracono jedyną szansę na uczynienie z niej człowieka z krwi i kości, chyba nie ma co rozkładać na czynniki pierwsze jej psychiki, gdyż mogłoby się to okazać zadaniem nie tyle próżnym, co niewykonalnym.
Nie wydawało mu się, a Northman naprawdę obwiniała rasę męską o całe zło na świecie i w każdej chwili była gotowa podzielić się salwą argumentów, potwierdzających ową tezę. Wszak to mężczyźni wywoływali wojny, nie mogąc znaleźć innych sposobów rozwiązywania konfliktów, aby przy okazji nie polały się rzeki krwi. To mężczyźni wynaleźli broń, zabijające substancje. Cóż z tego, że jedna Ewa zerwała w raju zakazane jabłko, skoro kusił ją diabeł, który - na brodę Merlina! - był mężczyzną. Jeśli chodziło zaś o samego Liama, nie dość, że nie chciała utrzymywać z nim żadnych kontaktów, to najchętniej sprawiłaby, aby ta męska szuja zniknęła z powierzchni ziemi i przestała mieszać w głowach bogu ducha winnym kobietą. Nawet nie wiedziała czym, gdyż nie potrafiła zrozumieć, co takiego ją w nim pociągało.
- Skończonego skurwiela nie trudno poznać - wzruszyła obojętnie ramionami. Nie oczekiwała zrozumienia, akceptacji również. Najchętniej odcięłaby się od szarego świata, pełnego nieudanych klonów, niepotrafiących samodzielnie myśleć. Patrzyła na swoje współlokatorki, uczniów z innych domów, których obserwowała w czasie lekcji i naprawdę cieszyła się ze swojej alienacji, która chociaż pozornie odróżniała ją od tej bezmyślnej masy. Wracając jednak to tematu Liama. Oczekiwał od niej rozmowy, niezobowiązującej konwersacji, jak gdyby zapomniał, że Gill nie lubi mówić, a słuchaczem jest jeszcze gorszym. Z resztą, skoro chciał normalnych relacji, nie tak śpieszyć się z wyznaniem miłości, które to zaważyło na całej sprawie.
Nim zdążyła się zorientować, zabrał jej papierosa. Który, notabene, był dla Northman obiektem świętym, a tylko paląc mogła swobodnie oddychać. Nic dziwnego, że w połączeniu z kumulującą się wewnątrz niej złością, nie zamierzała puścić tego płazem. W ciągu ułamka sekundy chwyciła jego nadgarstek i zwinnie wykręciła mu rękę, równocześnie niebezpiecznie się do niego zbliżając. - Nie pozwalaj sobie na zbyt wiele - warknęła, zabierając mu swoją własność.

Zdecydowanie lepiej by zrobił, gdyby postanowił zatrzymać tę wiadomość dla siebie. Nie potrafiła zrozumieć, po co była mu ta cholerna chwila szczerości - wiedział, że Gillian utożsamia miłość jedynie z popędem seksualnym, ale to wyznanie zmieniło wszystko. Nie dlatego, że skrycie Northman zaczęła podzielać te uczucia. Okazał się kolejnym kłamliwym samcem, którego jedyną pobudką miało być wykorzystanie. Okazał się być księciem z jej wersji bajki, kiedy to zagania księżniczkę do kuchni, każe jej prać, prasować, gotować i rodzić dzieci. Nie zamierzała się w to bawić. Stracił wszystko, co udało mu się zyskać.
- Skądże, zawsze miałam cię za skurwiela. Przez chwilę zaczęłam myśleć, że może ci przejdzie, ale okazuje się, że skurwysyn na zawsze pozostaje skurwysynem i to jest nieuleczalne - parsknęła, zaciągając się dymem. Ciemność, ciemność, wszędzie ciemność. Zaczynało drażnić to jej przyzwyczajone do światła oczęta i czuła nieodpartą pokusę wyciągnięcia różdżki. Ale to oznaczałoby, że musiałaby patrzeć na wyraz jego twarzy. Z dwojga złego, preferowała nie widzieć nic. - Zawsze wiedziałam, że to nie powinno wykraczać poza niezobowiązujące pieprzenie się - mruknęła, dochodząc do wniosku, że jedyne co im się w związku udawało, to sfera intymna. Cała reszta błagała o dobicie. Zaskakujące, jak dwójka takich ludzi mogła wytrzymać w swoim towarzystwie tak - paradoksalnie rzecz biorąc - długo. Jakakolwiek relacja między nimi nie miała prawa bytu, a oni jednak zdecydowali postąpić się wbrew naturze. Efekty tegoż błędu, niedopatrzenia czy wykroczenia okazały się wręcz namacalne.
- Nie, mam niekończący się zespół napięcia przedmiesiączkowego - odgryzła się, parafrazując jego własne słowa, użyte przeciwko niej podczas jednej z kłótni. - Trzymaj się z daleka od moich fajek - mruknęła, gasząc niedopałek o podłogę i wyciągając kolejnego papierosa z paczki. Nikotyna stanowiła dla niej jedyną w swoim rodzaju świętość. Nie zwykła się dzielić, pożyczać czy użyczać. A Liam o tym zapomniał.

Nie starała się zawracać mu w głowie. Nie zabiegała o jego miłość, a nawet jej nie chciała. Takie wyznania zawsze wszystko komplikują, o czym William mógł przekonać się na własnej skórze. Nie myślał, spotkały go więc stosowne konsekwencje - jeśli łudził się, że ktoś pokroju Gill po tak przedmiotowym traktowaniu zgodzi się na jeszcze bardziej uprzedmiotawiającą przyjaźń, musiał chyba odejść od zdrowych zmysłów. W momencie, kiedy się rozstali zniknął z jej życia i umysłu. Nieodwracalnie. Wszystko było jak należy, więc dlaczego coś nie pasowało?
- Szkoda mi na ciebie bardziej wysublimowanych słów - wzruszyła ramionami, zupełnie nie przejęta jego oschłą odpowiedzią. Sama rzadko kiedy parała się wyszukanym słownictwem, typowym dla elit, do których z resztą nie należała, choć nie uważała, by osoba Liama zasługiwała na epitety inne, niźli te wulgarnie wyrażające pogardę. - Ciebie obchodzi jedynie to, co sam o sobie myślisz. Rozczaruję cię, subiektywizm nie odzwierciedla prawdy, czyni cię za to jeszcze bardziej żałosnym - odpowiedziała chłodno, tym samym tonem, którego niegdyś nie znosił: nie wyrażającym żadnych emocji poza beznamiętną pogardą. Problem tkwił w tym, że Gillian nie dało się poznać. Zdawała się być jednostką nie mieszczącą się w granicach żadnego ludzkiego umysłu, nieodgadnioną i nie posiadającą żadnych zasad. Rozmowa nie prowadziła do niczego, gdyż to ona sama decydowała jak będzie ona przebiegać i ile własnych cech w niej ujawni. Nigdy nie należała do ekstrawertycznych typów, nie lubiła mówić o sobie.
Ciemność. Tylko tyle ich dzieliło. Bezkształtna pustka, nieprzybierająca żadnego kształtu, żadnej formy, równocześnie zapewniając im całkowitą separację.
- Nie - zaprzeczyła - Nie wierzę w drugą szansę, nie zwykłam popełniać dwa razy tych samych błędów i co najważniejsze, jestem hedonistką, nie bawię się w powtarzanie rzeczy, które nie sprawiały mi przyjemności. - Jakkolwiek dziwnie by to nie zabrzmiało, Gillian naprawdę tak myślała; gdyby miała szansę cofnąć czas i inaczej rozegrać to wszystko, z pewnością skorzystałaby z ofiarowanej szansy. Nie żałowała, przecież nie obudziło w niej to emocji innych, niźli złość, jednakowoż chętnie poznałaby ten inny scenariusz. - Mylisz się. Gdybym chciała, mogłabym mieć cię nawet tu i teraz - stwierdziła z wręcz stoickim spokojem, nieznacznie zmniejszając odległość pomiędzy nimi.
Życie erotyczne Northman to nie motyw, nadający się do omawiania przed większą publiką. Dla innych, jej sfera intymności pozostawała tematem tabu - bezpruderyjność tegoż dziewczęcia dla wielu okazała się zbyt przerażająca czy wykraczająca poza ich ściśle ustalone normy moralne. Hołubiła hedonizmowi, w jego najczystszej, cielesnej formie. To powinno wiele tłumaczyć.

Skomplikowana relacja musi prowadzić do skomplikowanego zakończenia, a w przypadku tych dwojga chyba nawet nie można było ustalić jego granic. Związek nigdy nie opierał się na rozmowie, a na cielesności i skąpych konwersacjach następujących po niej, a jednak na samej Gill, pomimo wszystko odbił pewnego rodzaju piętno. Próżno jednak dywagować, dlaczego - fakt faktem, jeśli ktoś nie mógł się pogodzić z podejściem do życia panny Northman, z pretensjami powinien zwracać się do Williama.
- Najwyraźniej muszą jakoś podnieść twoją pewność siebie, bo ci nie idzie - odgryzła się, doskonale zdając sobie sprawę, że ona do tej grupy nie należy. Jeśli chodziło o sprawy łóżkowe, Gill nie nadużywała słów, właściwie nawet od nich stroniła; w końcu po cóż wylewność przy czymś, co stanowi jedynie zaspokajanie pierwotnych, wręcz zwierzęcych instynktów? - Jesteś pewien? - zakpiła, niebezpiecznie zmniejszając odległość między nimi. Jedną dłoń oparła na jego karku, opuszkami palców zmysłowo drażniąc kawałek skóry tuż przy linii włosów, podczas gdy druga zaczęła mozolnie zsuwać się po jego brzuchu. Może nie wiedziała zbyt wiele o samym Liamie, ale doskonale zdawała sobie sprawę, które części jego ciała są najwrażliwsze na pieszczoty i jak najszybciej doprowadzić go do granicy rozkoszy - a teraz brutalnie to wykorzystywała. - Bo ja sądzę, że gdybym tylko powiedziała, że chcę byś wziął mnie przy tej ścianie, nie zawahałbyś się nawet przez sekundę - przysunęła do jego ucha, delikatnie muskając je wargami z każdym wypowiadanym słowem, pewna swojego zwycięstwa. Hamilton był jedynie facetem, a jak zdołała się przekonać, im jeszcze trudniej było powstrzymać swoje popędy.
- Zostaw mój feminizm w spokoju, nigdy nie zrozumiesz jego istoty - warknęła hardo. Gill lubiła swoje cycki i nie chciałaby się ich pozbyć. Z drugiej strony, nie narzekałaby, gdyby okazały się trochę większe - chłopięca figura nie zadowoli chyba żadnej kobiety.

- Nie mówiłam o sobie - zauważyła pogardliwie. Nigdy nie zastanawiała się nad obliczem Williama, teoretycznie nie padła też ofiarą jego manipulacji. Może dlatego nigdy nie potrafili się porozumieć? Tak czy inaczej, miała ciekawsze zajęcia na głowie, niźli zagłębianie się w odmęty jego podświadomości w zapewne iście freudowskiej analizie.
- Gdyby stało mógłbyś wreszcie nazwać się mężczyzną. Czyżbyś miewał problemy z impotencją? - zakpiła sobie z niego dość bezpruderyjnie. Nie podobało mu się? Cóż, nie tak dawno temu sądził na ten temat coś innego, nagła zmiana zdania nie mogła brać się z faktu zerwania, wszak tu chodziło jedynie o fizyczność, a to Liam wydawał się być tym zmierzającym do bardziej pokojowych rozwiązań. - Nie schlebiaj sobie. Nigdy nie powiedziałam, że chcę i mogę ci obiecać, że nigdy tego nie powiem - odparła sucho, zupełnie nie przejęta jego słowami. Płaszczenie się? Dobre sobie. To, co aktualnie robiła Gillian z płaszczeniem się nie miało nic wspólnego; ona i tak wiedziała swoje, żadne słowa, które wypowiedziałby Liam nie mogłyby zmienić jej zdania. - Poza tym, nie jesteś facetem. Brak ci jaj - dodała naprawdę rozbawiona całą sytuacją. - Nie upokarzaj się próbując wypowiadać na tematy, o których nie wiesz nic - ucięła. Interpretowała feminizm odrobinę inaczej, niźli stereotypowe postulujące o równouprawnienie kobiety. Owszem, kiedyś parała się roznoszeniem ulotek, na chwilę obecną w wolnych chwilach chętnie udzielała nawracających moralitetów, jednakże nie oznaczało to, że miała rezygnować z przyjemności, jaką dawał jej seks. Do niczego innego mężczyzn nie potrzebowała. - Więc baw się dobrze, bawiąc się samemu - zaśmiała się i odeszła od niego prawie w tym samym momencie, w którym on spróbował zrobić to samo. Prychnęła pogardliwie i bez słowa ruszyła przed siebie.