Wnętrze zegara

To zadziwiające jak łatwo można było odnaleźć miejsce odosobnienia w tym wyprutym z wszelkiej prywatności, za to przesiąkniętym do szpiku kości (czy bardziej trafnie - murów) szyderstwem, wścibstwem i plotkarstwem zamku. Z niewiadomych powodów, uczniowie nie odnajdowali radości w spędzaniu we wnętrzu zegara. Otoczenie skomplikowanych mechanizmów, miarowych tyknięć i nieustających zgrzytów większość napawała niechęcią i skutecznie zniechęcało do przesiadywania na dolnej części tarczy zegarowych. Jednakże w tej olbrzymiej grupie, zwanej również szkolną społecznością, zawsze znajdzie się ktoś kto wyłamie się z szarego szeregu i będzie podążać przed nim lub za nim. Próżno rozwodzić się nad miejscem Gillian w szkolnej hierarchii czy też szukać odpowiedniego dla niej piętra; nie pasowała do żadnych utartych stereotypów. Pełna naturalnego indywidualizmu zawsze podążała tam, skąd inni uciekali. Wraz z wiernym towarzyszem każdej wyprawy - olbrzymim, rudym maine coonem Hemmingiem postanowiła porzucić wszelkie próby solidaryzowania się z resztą uczniowskiej braci, wybierając chwilę sam na sam z książką poczytnego szwedzkiego autora. Pomimo, iż uczyła się angielskiego praktycznie odkąd nauczyła się mówić, szwedzki zawsze był, jest oraz zawsze będzie jej pierwszym i jedynym językiem.
Usiadła niedbale na tarczy zegarowej, podciągając kolana pod brodę i opierając na nich lekturę. W jednej dłoni dzierżyła powolnie spalającego się papierosa, którego w regularnych odstępach przykładała do herbacianych ust, by napełnić płuca zawartą w nim tablicą Mendelejewa. Kocur skulił się potulnie u jej stóp i tak trwali w zbawiennym milczeniu, przerywanym od czasu do czasu przez szelest przewracanych kartek.

Kłamstwa, kłamstwa. Właściwie to na nich opiera się cały współczesny świat. Kłamią politycy, kłamią ministrowie, kłamią ludzie - w tej całej mistyfikacji nikt już nie mówi prawdy, która umarła śmiercią naturalną. Gazety karmią szarą masę zafałszowanymi informacjami, dlatego też Northman ich nie czyta. Nie pozwoli manipulować swoim rozumem, woli wysnuć własną opinię bazując na wielu źródłach. Nawet zwykła sfera życia codziennego nie uchroniła się przed zalewem ubarwionych historyjek. I jaki w tym wszystkim cel? Łatwiejsze sterowanie, ogłupianymi ckliwymi i zdecydowanie przesłodzonymi wizjami, ludźmi? Pieniądze?
Może łatwiej było jej wysnuć własne zdanie na ten temat, ponieważ nigdy nie została zmuszona do przekazywania ludzi nieprawdziwych faktów. Nigdy nie musiała uświadomić ludzi, z którymi uczęszczała do mugolskiej szkoły muzycznej, że tak naprawdę nie została przeniesiona do szkoły z internatem dla dziewcząt w Anglii, a cierpi na rzadką przypadłość machania różdżką i szkoli się jak zostać wiedźmą - tym wszystkim zajęła się już jej matka. Sama Krukonka nie utrzymywała z byłymi znajomymi bliższych kontaktów: nie wymieniała listów, nie nalegała na spotkania. Nie przywiązywała się do ludzi i wreszcie mogła dać temu upust.
- Nie sądzę, by ładniej było skazywać większość szkoły na zagładę masową i palić w Wielkiej Sali tudzież innym, równie zatłoczonym o tej porze miejscu - odparła spokojnie i nie ukrywając niezadowolenia podkurczyła długie nogi, aby chłopak mógł zmieścić się obok niej na dole tarczy zegara. Kotem się nie przejęła - tak wielka bestia jak maine coon, choć zazwyczaj zupełnie nieporadna, w chwilach zagrożenia potrafiła sobie poradzić całkiem przyzwoicie. - Nie za ciężko ci? - zapytała, spoglądając na znajomego kątem oka. Wszak Hemming ważył dobre 10 kilogramów i był zacnym przedstawicielem swojej rasy. Choć wykazywał się charakterystyczną towarzyskością, uwielbiał łasić się do ludzi, to największe przywiązanie okazywał w stosunku do Gillian. Choć został zakupiony jako kolejny kaprys Lucette, to nie ją obrał na swoją panią: choć Gill szczerze nie znosiła zwierząt, zachowanie kocura rozczuliło ją na tyle, że zagarnęła go dla siebie, zupełnie nie zważając na protesty starszej siostry.
Między innymi, to ich właśnie różniło. Szwedka nigdy nie odnajdywała przyjemności w prowadzeniu wymuszonych konwersacji. Ceniła sobie swoją samotność i zazwyczaj nie chciała zbytnio obnosić się z własną hipokryzją, tak więc starała się nie przerywać innym chwil sam na sam z własną jaźnią, jeśli nie posiadała ku temu konkretnego powodu. Tu zaś można by kontemplować nad jej brakiem poczucia jedności ze społeczeństwem, niezależności i obecnym w każdym geście czy też zdaniu - feminizmem.
- Angielski mnie męczy - mruknęła zniesmaczona jego zachowaniem. Śmiał przerwać jej pasjonującą lekturę jedynie w celu zaspokojenia własnej ciekawości, jakby nie wystarczyło zapytać. Oburzona i wytrącona z kontekstu zdania, gniewnie zatrzasnęła książkę, świdrując Prestona lekceważącym spojrzeniem. - Rozprawa z makiawelizmem z kobiecego punktu widzenia. Nic, co mogłoby cię zainteresować.

Prorok z niebywałą łatwością potrafił ukształtować opinię społeczeństwa. Wystarczył jeden artykuł, by czarodzieje znienawidzili delikwenta bądź też go pokochali. Najlepszym przykładem jest tu postać Ministra Magii, którego działania podlegają nieustannej krytyce tego brukowca. Wbrew pozorom, Northman miała o Knocie całkiem pozytywną opinię, choć nie ukrywała, że rzeczywiście pozwala sobą manipulować i chyba nie bardzo radzi sobie z obejmowaną posadą. Jednakże bazując na alternatywnej prasie, dostrzegała jego starania.
- To czego bym chciała i to co mogę zrobić, a także to, co w opinii społeczeństwa uchodzi za ładne, niewiele ma ze sobą wspólnego. Dlatego pozwól też, że pooddycham nikotyną tutaj - odpowiedziała, nieśpiesznie paląc papierosa. Pozostałą część braci uczniowskiej traktowała nie tyle z obojętnością, co lekceważeniem - postawa, którą sobą prezentowali, znacznie odbiegała od tego, co Gill ceniła. Wszędobylskie plotkarstwo i pruderia, nieśmiertelne plotki... czasami odnosiła wrażenie, że szara masa nie posiada własnego życia, dlatego tak mocno interesuje się poczynaniami innych. Zdecydowanie preferowała kroczyć samotnie, własną ścieżką niźli podążać w tłumie za ogłupionym motłochem. - Nie sądzę. Maine coony to z natury jedne z największych kotów, a waga Hemminga jak na jego wiek jest zupełnie w normie. Powiedziałabym nawet, że przydałoby się go dokarmić - żachnęła, wyciągając rękę w stronę pupila i podrapała go prawie czule za uszami. Kot był niebywale dużą bestią, a jego puszysty ogon zachwycał wszystkich. Jednakże nawet pomimo niekiedy błędnie definiowanej rasowości, Hemming zachowywał się jak na przedstawiciela maine coonów przystało - był naprawdę towarzyski i skory do zabawy, wręcz lgnął do towarzystwa ludzi. Z resztą, chyba posiadał zbyt wielką inteligencję by gonić za piłeczką i zupełnie inaczej definiował rozrywkę. Co wcale nie oznacza, że jest nieskory do zabawy. Próżno jednak wdawać się w psychikę kotów - te zwierzęta w większości przypadków pozostaną bardziej interesujące, niż większość ludzi.
- Widzisz, najwyraźniej muszę jakoś z tym żyć - zakpiła, nawet nie zmuszając się by unieść kąciki ust w lekceważącym uśmiechu. Znali się prawie siedem lat, zachowanie Gillian i jej zwyczajowy cynizm nie były obce Prestonowi; musiał zdawać sobie sprawę, że trudno wykrzesać z niej jakiekolwiek pozytywne uczucia, gdyż w efekcie można było zyskać jedynie moralitety, dystans i skłonność do marudzenia. Nie bez podstawy nazywano ją nieposkromioną złośnicą. - Ludzie w dzisiejszych czasach są ofiarami mediów, przesiąkniętymi pruderią i pozbawionymi własnego zdania, nie dziw się, że mnie męczą. Angielski natomiast męczy mnie, gdyż jest to mój drugi język i jakkolwiek dobrze bym się nim nie posługiwała, zawsze będę preferować posługiwanie się szwedzkim. - Odgarnęła z czoła kosmyk niesfornych włosów, w nieokreślonym kolorze i założyła go za ucho, aby nie przeszkadzał jej w konwersacji z Gryfonem. - Pardon? - uniosła do góry jedną brew do góry - Dobrze wiesz, że gardzę doktryną polityczną Machiavellego. Ty za to wykazujesz kompletną ignorancję względem praw kobiet, nie dostrzegasz ich racji i najwyraźniej wszystkie moje próby wyplenienia z ciebie tych poglądów są z góry skazane na niepowodzenie - Jeśli liczył, że wywoła w niej wyrazistsze uczucia niźli zwykła pogarda, mylił się. Wciąż trzymała się tego samego, lekceważącego tonu. Próżno było odnaleźć w niej cokolwiek innego.

To tylko potwierdza teorię Gillian, jakoby cała rasa ludzka była na tyle podatna na wpływ innych i gówno, które wpycha się im do głów, że już zupełnie potracili zdolność samodzielnego myślenia. Nikt już nie potrafi ukształtować własnej opinii, jeśli nie poda się mu jej na tacy. Co się zaś tyczy Knota, dziwnym trafem nie dziwiła się, że zachowuje się tak, a nie inaczej. Nie dość, że był w miarę młodym, niedoświadczonym człowiekiem, który musi sprawować podupadłym po wyniszczającej wojnie społeczeństwem czarodziejów i czarownic, to jeszcze każdy jego krok jest obserwowany i komentowanych przez nieprzychylne brukowce. Skoro cały czas patrzy mu się na ręce, nic dziwnego, że szuka wsparcia u ludzi mądrzejszych od siebie.
W odpowiedzi uniosła zniesmaczona brew, jednakże nie pokusiła się o komentarz jego zachowania. Nie należała do grona ludzi rzucających słowa na wiatr. Zdążyła przywyknąć do jego... dość niefrasobliwego charakteru, ale to wcale nie oznaczało, że podchodziła do niego z chłodnym dystansem. Nie potrafiła dostrzec sensu w wygłaszaniu tej opinii na głos.
- Byłoby wyśmienicie... - zaczęła, biorąc swojego kota na ręce i sadzając go sobie na kolanach, przy okazji spychając Prestona w kierunku ściany - ...gdyby do twojej ograniczonej główki wreszcie dotarło, że istnieją inne rasy, niż twój dachowiec i nie każdy kot musi skakać z radości na twój widok - mruknęła, drapiąc za uszami Hemminga, który ułożył się na swojej pani i najwyraźniej zapadł w drzemkę. Ironia natomiast jest zupełnie niepotrzebna.
- Nie będę się kłócić - burknęła, dając do zrozumienia, że ona i tak wie, że ma rację, ale nie da mu radości polemizowania ze sobą. Jak na złośnicę przystało, Gill wiedziała kiedy się oburzyć i obrazić. A że czyniła to nad wyraz często, to już inna bajka. Na dzień dzisiejszy byłaby szczęśliwa z takiego obrotu sprawy, wszak ludzie irytowali ją niezmiernie i chętnie pobawiłaby się w eksternistę, zostając jedynie z własnym kotem. Jednakże w finale i tak pozostałby jej Preston - jako ostatni wytrwały przyjaciel, nawet jeśli sama nie do końca go za takiego uważała. Wychodziła z założenia, które kiedyś obiło jej się o uszy - nigdy nie powinno walczyć się o przyjaciół: o nie prawdziwych nie warto, o prawdziwych nie trzeba.
- Seks - odpowiedziała bez zastanowienia, po czym zaśmiała się, widząc jego minę - Żartuję - wywróciła oczami, zakładając za ucho kosmyk jasnych włosów - Idź sprawdź, czy nie ma cię w lochach, co? - ziewnęła, opierając stopy o jego kolana i wyciągając się wygodnie na dolnej części tarczy zegara - Och, tak? A jak kiedyś się ożenisz to co - będziesz grzecznie prał, prasował i gotował? A może sam dziecko urodzisz? Jakoś sobie tego nie wyobrażam, drogi Prestonie. Nie powtarzałabym o nich, gdybyś nie zachowywał się jak każdy facet i okazał choć trochę zrozumienia dla sprawy. Skoro jednak nie możesz pochwalić się ani jednym, ani drugim, pozwól, że będę kontynuowała.
Przyjaźń z feministką była trudna. Przyjaźń z kapryśną feministką, jeszcze trudniejsza. Przyjaźń z kapryśną feministką, pozostającą nieposkromioną złośnicą, która w żadnym stopniu jej nie ułatwiała, graniczyła już z cudem. Jednakże Preston dziwnym trafem, radził sobie całkiem nieźle.