Dziedziniec wieży zegarowej

Brawo dla niego.
Nie przejmowanie się czyjąś opinią na temat, e w sumie czystości krwi, w której temacie miała chyba najwięcej do powiedzenia, było dobrą decyzją. Aczkolwiek nie powinien aż tak bardzo robić z siebie nie wiadomo jakiego samotnika, bo na starość zostanie zupełnie sam. Przynajmniej tak twierdziła głupia Babcia, która najlepiej wydałaby swoją wnuczkę już, odrazu, za niskiego i brzydkiego małolata. Co z tego, iż ich małżeństwo przyniosłoby każdemu ulgę w interesach, polepszyłoby stosunki między dwoma rodzinami; to nie średniowiecze, gdzie rodzice decydowali o twoim życiu. FUJ. Z ciekawością patrzyła jak odpala papierosa i wypuszcza jej jakże znajomy zapach z ust. Cóż, nie będzie teraz cofać swoich słów; jutro też jest dzień. Jednakże, ten widok zaciągającego się osobnika płci przeciwnej był niezwykle pociągający i chyba nie mogła nic poradzić na chwilowy brak słów. Haha.
- Taa.. Nie ma za co - Wydukała powoli, przeciągając końcówkę. - Tylko nie szlamę! Byłabym wniebowzięta, jeśli mówiłbyś mi po imieniu, bo cię.. bo cię czymś potraktuje. Poza tym, jak widzisz, palę, nie jestem zwykła dziewczynką z mugolskiej, porąbanej rodzinki. Jestem przydatna! - Żadnych oznak gróźb tutaj nie było, skadże znowu! Ale serio, załatwiłby jej szlaban? Aż taki bezlitosny? Chłodny drań? Nie wyglądał, ani nie brzmiał jak jeden z nich. Albo to wszystko wina jej optymistycznego podejścia do wszystkich ludzi.

Zabawne, bo ona była w sumie na pograniczu albo nie stała w ogóle po niczyjej stronie. Nie zważała na to, czy zostanie starą panną, czy też nie, czy znajdzie swojego wymarzonego księcia z bajki, czy będzie samotną właścicielką szesnastu kotów. Ta, nie była zatem normalną szesnastolatką, która rozgląda się na szkolnym korytarzu za najprzystojniejszym chłopakiem w szkole. Nawet nie wpadłaby na taki chory pomysł umawiania się z takimi defektami natury. Bo to ani krzty błyskotliwości, ani zdrowego rozsądku nie miało. Dotąd na swojej drodze przewijało się niezbyt wielu adoratorów Skylar, więc może było to niezbyt sprawiedliwe zdanie na temat większości chłopaków.
Odgarnęła złośliwie wpadający do oczu kosmyk włosów i szczelniej owinęła się długim szalem na szyi. Nie starała się być wartościowa, po prostu towarzyska. Tak sądziła.
- Hym, Phoenix.. Całkiem oryginalne imię, przynajmniej twoje ma normalne znaczenie, a nie zupełne przeciwieństwo charakteru - Wyparowała, zdając sobie sprawę z głupiej wypowiedzi. Boże, jak tak dalej pójdzie, to popełni samobójstwo poprzez te swoje świetne uwagi. - No, a teraz powiedz mi coś ciekawego, bo wydaje mi się, że ja siedzę i rozmawiam o idiotycznych rzeczach, a ty tylko siedzisz i przytakujesz - Westchnęła cicho, utrzymując żartobliwy ton wypowiadanych słów. Nie była za bardzo dobra w te klocki, utrzymywanie rozmowy na odpowiednim poziomie i resztę zagmatwanych spraw, których nigdy nie zrozumie. - Oh, chyba, sobie pójdę , a ty znowu otoczysz się dramatycznym, wręcz nostalgicznym nastrojem i będziesz siedział tu w ciszy.

Rzeczywiście, nie miała pojęcia, dlaczego jest taki a nie inny. Zupełnie różnił się od spotykanych przez nią chłopaków, radosnych i używających sobie z życie ile wlezie. Ona nie miała takich problemów, jak Phoenix; nie zmagała się z rodzinną tragedią ukrywając głęboko wszystkie pozytywne uczucia. Jedyne, co mogło wywołać u niej zmartwienie, to fakt nie posiadania żadnej pracy domowej, zadanej na następny dzień. Zdecydowanie, była przeciwieństwem ślzgona, ale w sumie nawet się nie przestraszyła, ani nic w tym stylu. Potrafiła zachować spokój i pogodę ducha w tak beznadziejnym przypadku, kiedy to ona wydaje się być nie na miejscu z tym całym syndromem dziecka słońca.
- Wiesz.. nieważne, jak okropne życie miałeś, jak strasznie się z tym czujesz, twoje imię mówi samo za siebie - Stwierdziła, wzdychając ze wzrokiem utkwionym w pustą przestrzeń przed siebie. Teraz to na serio żadnej ciszy nie będzie - Jesteś Feniksem, który ma na nowo się narodzić, powstać z popiołów. Jednak to od ciebie zależy, kiedy ten czas nadejdzie - Często to zdanie powtarzała sobie przed każdym trudnym zadaniem, jakie życie podsuwało jej pod nogi. Te kłody były ogromnie wielkie, ale dzięki wiary w siebie i własne możliwości. Chłopak powinien zrobić to samo i wziąć się w garść, przecież przyjaciół jakiś ma, prawda? Spróbować się otworzyć na świat, pomimo wyrządzonych krzywd.
I puf, zamilkła, uśmiechając się pod nosem do siebie. Czuła, ze powiedziała o wiele za dużo, że może się obrazić za początek wypowiedzi. Z drugiej strony, wiedziała, że i tak przemowa była pożyteczna.

Ona wiedziała, że źle wpływa na ludzi i ich późniejsze zachowanie, ale żeby odrazu skakać z strachu? Nie była żadną psychopatką, która myśli, iż wszystko wie i potrafi przewidzieć uczucia innych. Raz, jedyny kurna raz, spróbowała się wczuć w jego sytuację i powiedziała to, co jej ślina na język przyniesie i teoretycznie powinna podnieść chłopaka na duchu, chociażby w małym stopniu. A tu nic, jakby się z choinki urwał. Westchnęła, zakładając ręce na klatce piersiowej, bo otóż najchętniej takiego pesymistę, najwyraźniej największego w całej szkole, kopnęłaby w tyłek, coby się łaskawie obudził. Nie zważała na to, iż ledwo go znała, phi.
- Dobra, powiedziałam coś nie tegest? Za daleko? Jak tak, to przepraszam, próbuję być szczera! - Wytłumaczyła, robiąc zrezygnowaną minę. Wstała i położyła mu delikatnie dłoń na ramieniu. - I mogę być przy tym nieco wścibska, ale ogólnie dla większego dobra, Phoenix. - Uśmiechnęła się i wzięła swoją rękę, obracając się napięcie i powoli ruszając w stronę wyjścia z dziedzińca. I właśnie dlatego miała mniej przyjaciół niż przeciętni uczniowie Hogwartu. Wtrącała się tam gdzie nie trzeba, jej opinia mogła zadawać nieświadomy ból, nieraz wkurzyła do takiego stopnia, iż po lekcjach czekała na nią grupka zdzirowato wyglądających dziewcząt. Dały krukonce popalić i oświeciły, że niech własne zdanie trzyma wyłącznie dla siebie.

Faktycznie. Przegięła z tymi swoimi racjami, które nie dość, że go mocno wkurzyły, to zatrzymały dziewczynę przed wyjściem, poniekąd chciała dodać coś na koniec. Ale koniec nie nadszedł, usłyszała jedynie krzyki Phoenixa.
Jakaś część dziewczyny zawahała się, zastygła w miejscu, nie wiedziała co ma odpowiedzieć, jakkolwiek zareagować na to, czego przed chwilą była świadkiem. Rozmowa według niej była skończona, gadała jak najęta, powinna trzymać się schematu i pozwolić mu wypalić tego cholernego papierosa w spokoju. Najwyraźniej w ten prosty sposób uniknęliby oboje tego całego dramatu; nieważne, iż na własną rękę próbowała mu ogólnie.. pomóc. Nie wnikając w szczegóły. Błąd, wielki błąd. Nie miała pojęcia o sprawie chłopaka i jego ojca. Ba! Nawet gdyby to czytała, powiedziano by jej, iż tacy jak oni - mugole - nie przejmują się porachunkami pomiędzy czarodziejami z wartościowszą krwią. Oh, co z tego, że należała do arystokracji; nadal jej pochodzenie było powodem dla którego traktowano takie rodziny z mniejszym respektem. Skylar przełknęła głośno ślinę, nie mając za grosz odwagi aby spojrzeć ponownie na Ślizgona. Szczerze, bała się chociażby zerknąć na jego sylwetkę. Dziwne, poczuła granicę, jaką nie mogła tym razem przekroczyć. Ojciec to przewidział, szczerość i naiwność Skylar kiedyś doprowadzą do tragedii, a jakiej, to już chyba wszyscy zdołaliśmy się o tym dowiedzieć. Weszła na grunt, który okazał się zbyt kruchy do przejścia.
- Przepraszam, ja nie.. - Podeszła z nadal spuszczoną głową i patrzyła się na własne buty, jakby miały tam zapisany jakiś pomysł na pokojowe wyjście z tej sytuacji - Masz rację, nie wiem. Przepraszam - Powtórzyła, zaciskając pięści, trafiając na ten mur, przez który już raczej nie przejdzie z tą swoją ciekawością i dobrocią. Znowu dostała blokady, tak jak Matka postawiła mur przed Sky i przestała się nią przejmować. Oj nie była w stanie wczuć się w emocje, targające Phoenixem, ale gdyby.. chociaż... nie. Musiała być twarda i nie kierować słów na ten temat, bolesny temat.
- Zawsze mówię, zanim to przemyśle. Przepraszam, nie złość się - Niemalże wydusiła z siebie po raz trzeci przeprosiny, głęboko oddychając. No zrobiła źle, ach szlag by to całe ratowanie świata Hastings! Jak mała dziewczynka, na którą nakrzyczał kochany ojczulek za to, ze nie wygrała zawodów, ze go zawiodła. A ona, skulona, z wypiekami wstydu na twarzy stała w milczeniu, przepraszając go z tysiąc razy, wiedząc, że samo słowo i zapewnienia o poprawie nie wystarczy.