Dziedziniec

Do takich ludzi należał właśnie Clayton. Choć zazwyczaj nie miał nic przeciwko białej pierzynce, malowniczo zdobiącej zamkowy kalendarz, kiedy przychodziło co do czego (a dokładniej ich pani kapitan po ostatniej porażce zarządzała kolejny trening, zupełnie nie zważając na warunki pogodowe) szczerze nienawidził pruszącego śnieżku, mroźnych podmuchów wiatru i ostrego słońca. Ach, o wiele lepiej latało się podczas jesiennej szarugi, kiedy to skryte za chmurami słoneczko nie raziło go w oczy i łatwiej było dostrzec znicza! Sam pomysł częstszego ćwiczenia może nie wydałby mu się zły, gdyby ustalane i rzekomo pasujące wszystkim terminy nie wytrącały go zupełnie z życia towarzyskiego i szkolnego. Nie miał już zupełnie czasu dla swojej dziewczyny, przez co zupełnie zapomniał jak ona wygląda (przynajmniej tak sobie wmawiał, by nadać sytuacji jeszcze więcej dramaturgii), a napięcie wręcz zżerało go od środka. Przyjaciół również zaniedbywał, ale im przynajmniej udawało się dokopać do niego w Pokoju Wspólnym, kiedy zawalony natłokiem podręczników starał się napisać kolejne wypracowanie na eliksiry. O organizowaniu epickich bib, mowy nawet nie było, bo i Clayton nawet nie miał czasu na pozbieranie własnych myśli.
Właśnie wracał z treningu, ściskając w zmarzniętej dłoni ukochaną miotłę. Choć na szatę do gry narzucił płaszcz, a szyję owinął szalikiem w barwach Gryffindoru, nie dało się ukryć, iż taka pogoda zupełnie mu nie odpowiadała. Dlatego też, przedzierając się przez dziedziniec, podświadomie zauważył dziewczę, które jakby nigdy nic czytało książkę i najwyraźniej nie zdawało sobie sprawę z mrozu.
- Nie zimno ci, Esme? - zapytał podchodząc do Ślizgonki, którą przecież kojarzył z lekcji. Ciekawość najwyraźniej przezwyciężyła chłód.

- Bo na dworze jest jakieś minus trzydzieści, moja droga - powiedział z uśmiechem, po czym oparł miotłą o ramię i zaczął rozgrzewać zmarznięte dłonie. Spojrzał krytycznie na wskazane przez nią miejsce. Chociaż nie uważał własnych pośladków za zbyt seksowne (po raz kolejny udowadniając, że zupełnie nie zna się na męskiej urodzie, zwłaszcza, że płeć piękna twierdziła odwrotnie) nie miał ochoty ich sobie odmrozić na kamiennej ławeczce. Wszak musiała ona być jeszcze zimniejsza, niźli temperatura powietrza! Zaśmiał się jednak uroczo i postarał odpowiedzieć na wszystkie jej pytania. - Jedynie tam, gdzie jest ciepło. Dziękuję, postoję. Miejsca siedzące pozostawię innym białogłowom przechadzającym się po dziedzińcu - gdyby jeszcze takowe znalazły się w pobliżu - Owszem, z treningu. Choć muszę przyznać, że czuję się nieswojo w zfeminizowanej drużynie - Dziwnym trafem, dwa lata temu skład prezentował się inaczej - równowaga płci była zachowana. A teraz w szatni odnosił wrażenie, że dziewczęta cały czas się w niego wpatrują. Co za bałwan wymyślił szatnie koedukacyjne?
- Kulig? - powtórzył - Toż to mugolski wynalazek! Ślizgonka, która pragnie zorganizować coś mugolskiego... no, no. To już nie jesteście anty? - Clayton miał swoje zdanie na temat mieszkańców Slytherina. Ze względu na własngo starszego brata, niestety niezbyt przychylne.

Właściwie, uśmiechająca się Ślizgonka to nic nowego. Ostatnio spotykał na pęczki takich, które uważały, że Tiara nie słusznie przydzieliła je do Slytherinu, a ich zachowanie znacznie odbiegało od utartego stereotypu. Clayton szanował wszystkie kobiety, może to za sprawą uosobienia, może wychowania, jednakże patrząc na te "miłe Ślizgonki", jakoś nie mógł uwierzyć w czystość ich intencji i zwyczajnie trzymał na dystans. Wszak w jego opinii, każdy mieszkaniec domu węża jest taki sam. Tu nie chodziło o to, że Clayton wstydził się dziewcząt, bo tak nie było. Każdy czuł by się dziwnie, będąc odosobnionym przypadkiem w szatni koedykacyjnej, gdzie reszta drużyny uważnie lustruje go wzrokiem. Z tego też powodu, przestał z szatni.
Skrzywił się, słysząc jej pytanie. Szczerze nie znosił takich sytuacji, bo nie wiedział jak ma pogodzić swoje poglądy z zachowaniem właściwym przy białogłowie.
- Nie wiem. Przejdźmy do kolejnego pytania - powiedział, uśmiechając się do dziewczęcia. Jeśli takie właśnie miała podejście, to musiała mieć spore problemy w Pokoju Wspólnym czy też dormitorium, a nigdy nic takiego nie obiło mu się o uszy. - W dobrym miejscu? Czyli mimo wszystko, jesteś ogarnięta pragnieniem dążenia do władzy nie zważając na konsekwencję i starasz się być lwem i lisem w jednym ciele? - zapytał rozbawiony, nie bardzo wiedząc, co ma sądzić o jej wypowiedzi. Z tego wszystkiego wetknął jedynie dłonie głębiej do kieszeni spodni. Ta temperatura była zdecydowanie niższa, od dopuszczalnej!
- Tu akurat nie mogę zaprzeczyć, choć w Irlandii czasem pojawia się śnieg - zauważył. Ach, sam wspominał, jak w dzieciństwie uwielbiał zjeżdżać na sankach i zawsze marzyła mu się trasa z klifu, na zamarznięte morze....

A jednak decyzja Tiary zasadniczo wpływała na życie uczniów. Clay zwyczajnie nie wierzył w brak podziałów między domami, czy też stereotypowości zachowań. Nie, dla niego przynależność do któregoś z domu warunkowała charakter. Może wyniósł to z domu, może takie poczucie wykształciło się w nim przez lata uczęszczania do Hogwartu. Tak czy siak, nie przepadał za Ślizgonami i nie był w stanie nic z tym zrobić. Nie wierzył w prozumienie między podopiecznymi Slytherina i Gryffindora - przez wieki nikomu się to nie udało, teraz raczej nie będzie inaczej.
Zapewne tak, choć Clay był typowo monogamicznym okazem samca, oddanym jednej kobiecie. Będącej Krukonką, warto dodać. W każdym razie, większość dziewcząt w szkole niestety do niego wzdychała, na co nie mógł nic poradzić.
- W takim razie, plus dla ciebie - uśmiechnął się do dziewczęcia - Moim zdaniem to oznacza dwulicowość i oszukiwanie ludzie. A dążenie po trupach do celu, jeszcze nikogo do niego nie doprowadziło - Wzruszył ramionami, konfrontując z nią swoją opinię.
Zmarznięty przełożył miotłę na drugie ramię i owinął szyję szczelniej szalem w barwy Gryffindoru. Na sam widok Esme biorącej do ręki śnieg, zadrżał z zimna.
- W takim razie, zapraszam do Belfastu - skłonił się delikatnie - Jednakże teraz, droga Esme, jeśli pozwolisz będę kontynuował swoją wędrówkę do pokoju wspólnego, gdyż trening mnie wyczerpał - Uśmiechnął się do dziewczyny, po czym oddalił się w stronę wieży Gryffindoru.

Spadek temperatury w przeciągu ostatnich kilku dni zdawał się być na tyle dotkliwy, że większa część braci uczniowskiej nie miała najmniejszego zamiaru wyściubiać nosa z ciepłych zamkowych murów. Od dłuższego czasu Pokój Wspólny Ślizgonów aż pękał w szwach, a o miejsce przy kominku toczyła się zażarta walka, niekiedy podsycona nawet ofiarami cielesnymi. Jednakże właśnie z powodu braku chęci nastoletnich adeptów magii do migracji na teren błoni bądź dziedzińca, Sophie postanowiła spędzić tam dzisiejszy wieczór. Przed wyjściem na chłodne, październikowe powietrze opatuliła się szczelniej kaszmirowym szalikiem w odcieniu butelkowej zieleni, narzuconym na gustowny szary płaszczyk.
Potrzebowała chwili odpoczynku, chwili dla siebie, chwili bez snucia dalszych planów zawładnięcia światem, chwili bez nieustannie trajkoczących do jej ucha dam dworu, które zdawały się oczekiwać, że za chwilę zacznie sprawiać cuda jak to miała w zwyczaju Amelia. Cóż z tego, że Golightly praktycznie wychowała ją na swój wzór i podobieństwo? Dashwoodówna doskonale wiedziała, że niezależnie od tego, jak mocno będzie się starać, nigdy nie dorośnie do pięt uprzedniej Królowej. Co wcale nie oznaczało, że nie spróbuje - bo czyż Sophie zawsze nie osiąga tego, co aktualnie jej się uwidziało?
Z niemym westchnieniem opadła na jedną z dziedzińcowych ławeczek, wydobyła z hiszpańskiej, czarnej, skórzanej torebki ostatnio czytaną książkę i zagłębiła się w lekturze. Wreszcie w niezmąconym spokoju.

Cóż, nadzwyczaj ciężko byłoby jej pretendować do roli sobowtóra Amelii, zwłaszcza że pod kątem powierzchowności różniły się niczym ogień i woda. Z resztą, zawsze po kryjomu ubolewała nad faktem, że nie może się poszczycić delikatnymi rysami twarzy i złocistymi puklami tak jak Golightly - ona wraz z hiszpańskimi genami utrzymała również typową hiszpańską urodę, odznaczającą się oliwkową cerą i ciemnymi włosami o barwie gorzkiej czekolady. Nie, za sobowtóra dawnej Królowej Pszczół z całą pewnością nie mogła uchodzić. Ona była jej pełnoprawną następczynią, odziedziczywszy po niej całą świtę, wszystkie przywileje i obowiązki oraz pewnego rodzaju szacunek.
W złośliwości? Oj, gdzież tam! Każdy, kto kiedykolwiek zamienił z Sophie choć dwa zdania mógł poręczyć, że w całym jej szesnastoletnim życiu z tych herbacianych usteczek nigdy nie wytoczyła się żadna złośliwość - chyba, że tak cudownie zawoalowana słodyczą, iż nawet najczujniejszy mógł ją uznać za szczery komplement. Sophie tak samo jak i Amelia walczyła nie zjadliwością i ironią, a delikatnością i dziewczęcością, co zawsze stawiało ją na zwycięskiej pozycji. Jeśli chciała komuś dopiec, to przecież nie wprost! To wszak uwłaczałoby jej miejscu w szkolnej hierarchii.
- Przykro mi, nie miałam przyjemności - odpowiedziała z przymilnym uśmiechem, taktownie zamykając książkę. - Ale nawet gdyby, z pewnością nie dałabym im wiary. Doprawdy Vanesso, wydajesz się być uroczą osóbką i trudno mi uwierzyć, że ktoś mógłby mówić o tobie w tak paskudny sposób. Jest mi niezmiernie miło poznać cię - odpowiedziała, wciąż uśmiechając się do niej przyjaźnie. Założyła za ucho kosmyk długich, ciemnych włosów i zachęcająco poklepała miejsce obok siebie na ławeczce. - Dios mío, no! - zawołała po hiszpańsku, jak gdyby zdziwiona, że tak niedorzeczny pomysł mógł przyjść do głowy dzierlatki - To, że jestem Ślizgonką wcale nie oznacza, że jestem złem wcielonym! Doprawdy, przykre, że tak sądzisz. Osobiście uważam, że nie ma znaczenia, jaką barwę kto nosi na szacie. Nie powinniśmy się przez to nawzajem dyskryminować. - A że w głębi duszy sądziła odmiennie, to już zupełnie inna bajka, którą dane będzie poznać jedynie wybranym. Całej reszcie nigdy nie dała powodu, by mogli przypuszczać coś innego, pozostając w ich oczach nienagannie czystą wojowniczą o pokój w zamku. - A czytam najnowszą powieść jednego z hiszpańskich pisarzy, jednakże obawiam się, że nie dysponuję egzemplarzem en inglés, lo siento.

W zaistniałej sytuacji nazwanie rozmówczyni "uroczą istotką" mogło mieć tylko jedno zadanie - wprawić w zakłopotanie i uzmysłowić drobną pomyłkę. Bo czyż Vanessa nie podeszła do niej z kłami, dość bezpodstawnie aczkolwiek nie do końca nieprawdziwie czyniąc z niej prawie, że drugą Katarzynę Medycejską? Oczywiście, nigdy nie zniżyłaby się do tego, by odpłacać pięknym za nadobne. I choć to właśnie w Hiszpanii narodziło się powiedzenie "ogniem i mieczem", ona zdecydowanie wolała bardziej pokojowe i dyplomatyczne metody. Oficjalnie. Bo wszystkie zatargi rozwiązywała rękami kogoś innego i tak, aby być ostatnią osobą, którą można by o to oskarżyć. Brzmi znajomo?
Niewątpliwie posiadała dar zjednywania sobie ludzi i tylko to pozwalało jej wytrwać w szkolnej dżungli czy utrzymać się na szczycie szkolnej hierarchii.
- Rzadko się mylę, zwłaszcza jeśli chodzi o ludzi - odpowiedziała, porozumiewawczo puszczając do niej perskie oko - Co więcej, jestem przekonana, że nie taki diabeł straszny jak go malują. I to w każdym wypadku. A jeśli chodzi o Ślizgonów... to my zdecydowanie nie jesteśmy przeciągnięci złem do szpiku kości. Owszem, zdarza się kilka przypadków, których jeszcze nie udało mi się utemperować, ale to smutne, że ludzie wyrabiają sobie o nas opinię bazując jedynie na wyskokach kilku jednostek - Jak na zawodowego demagoga przystało, wygłosiła właśnie niebywale przekonujące orędzie o walce przeciwko dyskryminacji. I choć w rzeczywistości rzygała takimi poglądami, zdecydowanie bardziej służyły jej reputacji, niźli rasizm.
Sophie starała się żyć w dobrej komitywie ze wszystkimi. Zawsze znalazła dobre słowo, zawsze obdarzyła uśmiechem. Nigdy za to nie zdradziła tego, co o kimś myśli w rzeczywistości. Owszem, zdarzały się osoby, które mimo wszystko postanawiały mieć z nią na pieńku, ale nie od tego miała ludzi, żeby ich widowiskowo i boleśnie nie usadzić we właściwym miejscu. Jednakże w związku z jej obecną rolą, zazwyczaj nie zawracała sobie głowy przelotnymi znajomościami. Przeprowadzi przyjazną konwersację i wróci do swojego świata - marne szanse, by zapamiętała imię Vanessy. Ale taka już kolej rzeczy.

Z całą pewnością w teorii Vanessy istniało ziarnko prawdy - kto wie, może nawet ziarno? Jednakże podłoże konfliktu było aż nazbyt osobiste i najwyraźniej swe podłoże miało właśnie w czarach czterech założycieli Hogwartu. I nikogo nie powinno dziwić, że problem ten istnieje nadal. O czym mowa? O czystości krwi, oczywiście! Bo czyż rody magiczne od wieków nie uważały, iż edukacja w tej placówce powinna należeć się jedynie tym, którzy na to zasługują? W głębi duszy Sophie całą sobą popierała takie stanowisko - jednakże doskonale zdawała sobie sprawę, że obnoszenie się z własnymi poglądami nie przyniosłoby jej poklasku. Zwłaszcza, gdy jej pozycja wciąż była niepewna. Czyżby właśnie dlatego zmuszała się do konwersacji ze szlamą miast obrzucić ją obelgami, jak uczyniłaby to spora większość jej domu? Bez wątpliwości, opinia jest najważniejsza.
- Osobiście uważam to za nazbyt podkolorowaną historię, rozpowiadaną przez dążących do zatargów między domami - wzruszyła ramionami.
Gwiazdy w Anglii? Nic bardziej niedorzecznego. Zachmurzenie spowodowane paskudną pogodą i zanieczyszczeniami industrialnymi sprawiały, iż przez większą część roku gwiazdy skrywane były za gęstymi chmurami, a kiedy wyjątkowo przedzierały się przezeń nie mogły się nawet umywać do zapierającego dech w piersiach nieba w Hiszpanii.
- Czytałam - odpowiedziała jak zwykle grzecznie i z czarującym uśmiechem.
Na przyjaciółki? O nie, co to to nie. Same rozważania na ten temat są już zbyt niedorzeczne. Sophie - oficjalnie - może i propagowała równość między czarodziejami i mugolakami, jednakże nigdy nie pozwoliłaby, by w jej towarzystwie przebywał ktoś pochodzący z mugolskiej rodziny.

Nawet pomimo błyszczącej odznaki prefekta, która od zaledwie kilku miesięcy dumnie prezentowała się na jej szacie, wciąż uparcie odmawiała spożywania posiłków w wyznaczonych ku temu porach. Zupełnie nie potrafiła zrozumieć mentalności Brytyjczyków, a tym bardziej przywyknąć do ich sposobu żywienia. Ciężkie śniadania, wczesne kolacje... jej żołądek buntował się już przed samym przebywaniem w Wielkiej Sali w tym czasie. Szkoda tylko, że w ostatnim czasie, jej obecność była tam niezbędna, bo kiedy, jeśli nie podczas posiłków można się najlepiej zaprezentować?
Czasami jednak chęć posiadania choć chwili świętego spokoju okazywała się silniejsza od torturowania się mdlącymi zapachami, wypełniającymi szkolną jadalnię i właśnie w takich momentach, starała się znaleźć od niej jak najdalej, wzbudzając tym samym zdrową ciekawość dotyczącą powodów jej nieobecności wśród braci uczniowskiej. A że dziedziniec transmutacji zazwyczaj świecił pustkami (czyżby miało to jakiś związek z nasuwającymi się niemiłymi skojarzeniami, dotyczącymi przedmiotu wykładanego przez profesor McGonagall?), to właśnie tu postanowiła przeczekać czas posiłku.
- Wiesz, że przyswajanie takiej ilości cukru o tej porze jest niezdrowe - zapytała, choć pytanie to o wiele bardziej przypominało stwierdzenie. - Nie na kolacji? - Z uśmiechem usiadła na ławeczce, tuż obok Elodie.