Sala do Obrony Przed Czarną Magią

Waszym obecnym zadaniem będzie opisanie:

Dla Gryffindoru i Revenclawu – opiszcie wampiry. Proces przemiany, zachowania, różnice pomiędzy ludźmi a wampirami, zmiany anatomiczne.
Dla Hufflepuffu i Slytherinu - opiszcie wilkołaki. Proces przemiany, zachowania, różnice pomiędzy ludźmi a wilkołakami, zmiany anatomiczne.

Prace oddajecie do 2 stycznia.


(Nie róbcie prac na zapas, zamiast tego sprawdźcie, na jakie przedmioty uczęszczacie!)

Temat: Wilkołaki.


Czym, bądź też kim jest właściwe wilkołak? Jest to człowiek, który w trakcie życia nabył cechy wilkołacze poprzez ugryzienie przez innego wilkołaka, lub urodził się z owymi cechami. Poprzez ‘cechy’ można rozumieć zdolność do zmiany w wilkołaka, czyli człowieka-wilka. W postaci wilkołaczej jest groźny dla ludzi i zwierząt, choć dla tych drugich mniej. Zmiana w wilka odbywa się podczas pełni księżyca.

Mit o Likaonie
Likaon - niesławny król Arkadii, który to powątpiewając w moce bogów, postanowił poddać ich próbie i zaprosić ich na ucztę. Wraz ze swoimi starszymi synami zamordowali najmłodszego syna. Obdarli go ze skóry, rozczłonkowali i ugotowali w kotle. Taką to upiorną potrawę Likaon podał na uczcie zaproszonym bogom. Ci natychmiast wyczuli, że to człowiek i odmówili jedzenia. Wyjątkiem jest Demeter która rozkojarzona po stracie swojej córki zjadła kęs z łopatki. Wściekli bogowie postanowili ukarać Likaona i Zeus zamienił go i jego synów w wilki. Chłopca zaś poskładali i wskrzesili, a w miejscu łopatki którą ugryzła Demeter wstawiono kawałek kości słoniowej, ponoć jego potomkowie do dziś mają takie właśnie znamię. Inna wersja tego mitu mówi że w wilki pozamieniał ich Dionizos, jedyny z bogów Olimpu który nie miał nic przeciwko kanibalizmowi. Zaś jego celem było ocalenie Likaona i jego synów przed gniewem innych bogów. Od tamtej pory raz na dziesięć lat pasterze z Arkadii podczas dzikich orgii Dionizji niejako odtwarzali ten mit mordując dziecko i gotując z niego zupę. Wybrany mężczyzna miał zjeść ową zupę i przejść przez rzekę gdzie przez dziesięć lat miał żyć z wilkami, potem wolno mu było powrócić do ludzi. Rytuał ten miał na celu niejako załatwienia sobie bezpieczeństwa stad od wilczych ataków, wszak ich człowiek był wśród wilków i mógł je odciągać od ludzkich pastwisk. Zaś magiczną moc potrzebną do zmiany człowieka w wilka zapewniał fakt że czynił to sam Dionizos – spersonifikowany w zamordowanym dziecku. Wierzono bowiem że każde dziecko które zostanie żywcem obdarte ze skóry, rozczłonkowane i przyrządzone faktycznie staje się bogiem pijanego szału. To zaś odnosi się do mitu o dzieciństwie Dionizosa którego zazdrosna Hera kazała zamordować. Wysłała więc tytanów by dokonali dzieła, ci odarli go ze skóry, upiekli i zjedli. Szczęściem w porę pojawił się Zeus, spalił tytanów piorunem i z popiołów odtworzył Winnego Boga.

Sposób na wilkołaka:
Srebro – tu dochodzi do sporów. Według legend srebro nie było w stanie zabić wilkołaka, a jedynie sprawić, że zamieniał się z powrotem w człowieka. Mimo to mnóstwo twórców zrezygnowało jednak z takiej wersji, decydują się uczynić srebro śmiertelnym. Przez to zapomniano całkiem o pierwotnej wersji i powszechnie uznaję się drugą teorię. A więc, ponoć, najskuteczniejszym sposobem na wilkołaka jest srebrna kula.

Moc odpędzania wilkołaków miały też niektóre rośliny, na przykład tojad. Także święty Mikołaj biskup znany wszystkim jako po prostu święty Mikołaj. On prócz roznoszenia prezentów, ma ponoć moc odstraszania wilkołaków od domostw.

Wygląd:
Wiele legend opisuje wilkołaki jako wielkie wilki stojące na dwóch łapach. Jednakże wyglądały tak wyłącznie podczas przemiany. Zazwyczaj prezentowali się zwyczajnie, ludzko, aczkolwiek na ich ciele pozostawały ślady, blizny i wszelakie zranienia, których doznali będąc pod postacią wilczą.
W swojej wilczej formie charakteryzowały się dużymi zębami, spiczastymi uszami, krzaczastymi brwiami i obfitym owłosieniem na całym ciele. Oczy i głos natomiast pozostawały ludzkie, więc nie było możliwości, aby pomylić zwykłego wilka z wilkołakiem.

Zachowanie:
Jak już wspomniałam wcześniej, podczas przemiany w wilkołaka, owy osobnik traci ludzkie zmysły, jego umysł staje się umysłem okrutnego zwierzęcia atakującego zwierzęta i ludzi. Na zwierzęta reaguje łagodniej, chociaż w więcej niż jednym przypadku zaobserwowano nerwowe zachowanie stworzeń wokół wilkołaków. Większość lykanów, które nabrały tych cech bezwłasnowolnie żałuje wszystkich win, których dopełnili się w ciele wilka.
Ponadto zaobserwowano też drobne zmiany w diecie - zarażony wilkołactwem preferuje spożywać potrawy mięsne, aczkolwiek jego przeżycie oraz zdrowie od tego nie zależy - jest to jedynie zmiana w guście.

Kalendarium:
10 000 lat p.n.e.
Udomowienie psa.

2 000 lat p.n.e.
Powstaje epicki poemat Gilgamesh, w którym występuje pierwsze świadectwo wiary w istnienie wilkołaków.

500 lat p.n.e.
Scytowie wierzyli, że plemię Neurów to wilkołaki. Przekonanie to opisał Herodot w swoich Dziejach (4, 105). Neurowie byli starożytnym ludem, przez wielu badaczy utożsamianym ze Słowianami. Według Herodota zamieszkiwali oni tereny dzisiejszego Wołynia i Podola. Sami byli nazywani czarodziejami o scytyjskich obyczajach.

400 lat p.n.e.
Damarchus, wilkołak z Arkadii, zdobywa medal w boksie na olimpiadzie.

100 lat p.n.e.
Ósma ekloga Wergilusza opisuje po raz pierwszy świadomą zamianę w wilkołaka.

*

2 - 8 r. n.e.
Pod mecenatem Oktawiana Augusta Owidiusz (Publius Ovidius Naso) tworzy Metamorfozy (inaczej: Przemiany) - zbiór 250 mitów mających wyjaśniać powstanie poszczególnych stworzeń, roślin i zjawisk - w którym pojawia się mit o Zeusie i Likaonie.

170 r. n.e.
Pauzaniusz odwiedza Arkadię i dowiaduje się o likańskich rytuałach wilkołaczych.

432 r. n.e.
Św. Patryk przybywa do Irlandii i zamienia króla Walii, Weretyka, w wilka.

617 r. n.e.
Wedle podań wilki atakują heretyckich mnichów.

900 r. n.e.
Hrafnsmal wspomina o "wilczych płaszczach" noszonych przez wojowników norweskich - berserkerów z obstawy królewskiej. Szał bitewny (berserkergang), w który wpadali najwięksi z owych wojowników, porównywany był do wilczej wściekłości.

1020 r. n.e.
Pierwszy raz pojawia się słowo "wilkołak" (werewulf) w literaturze angielskiej.

1101 r. n.e.
Umiera Wrzesław, uznawany za wilkołaka książę ukraiński.

1275-1300 r. n.e.
Zostaje spisana północna saga o wilkołakach, Volsunga Saga, która opowiada o losach dwóch wilkołaków, którzy założyli wilcze skóry i przemienili się w wilki.

1344 r. n.e.
Odkrycie dziecka-wilka z Hesse.

1407 r. n.e.
Wzmianka o wilkołakach pojawia się podczas procesu czarownic w Basel.

1521 r. n.e.
Wilkołak z Poligny zostaje spalony na stosie.

1541 r. n.e.
Wilkołak z Padwy zostaje zabity przez poćwiartowanie.

1550 r. n.e.
Witeking rzekomo przeprowadza pierwszy wywiad z wilkołakiem w Rydze.

1555 r. n.e.
Olaus Magnus opisuje dziwne zachowanie nadbałtyckich wilkołaków. W swoim dziele Historia de Gentibus Septentrionalibus pisze, że w krajach nadbałtyckich i w Normandii w okolicach świąt Bożego Narodzenia gromadzą się wielke bandy wilkołaków.

1573 r. n.e.
Na stosie płonie Gilles Grenier, oskarżony o wilkołactwo.

1588 r. n.e.
W Owernii krążą wieści o mającej tam grasować wilkołaczycy.

1590 r. n.e.
W Kolonii stracony zostaje pod zarzutem wilkołactwa Peter Stubbe.

1598 r. n.e.
14 grudnia Wilkołak z Chalons zostaje stracony w Paryżu.

Rodzina Gandillon spalona w Jurze pod zarzutem wilkołactwa.

1610 r. n.e.
W Liege dwie kobiety płoną na stosie pod zarzutem wilkołactwa.

1682 r. n.e.
W Fahrenholz w Niemczech pewna liczba osób zostaje oskarżona o moc przemiany w wilki i postawiona przed sądem.

1692 r. n.e.
Przesłuchanie wilkołaka Theissa.

1796-1799 r. n.e.
Paniczny strach przed wilkami opanowuje całą Francję.

1797 r. n.e.
Wiktor z Averyon widziany po raz pierwszy.

1824 r. n.e.
Antonie Leger zostaje oskarżony i osądzony za zbrodnie wilkołacze. Po procesie zostaje umieszczony w szpitalu dla obłąkanych.

1828 r. n.e.
Śmierć Wiktora z Averyon.

1865 r. n.e.
Ukazuje się The Book of Were-Wolves ("Księga wilkołaków").

1880 r. n.e.
Badacze folkloru spisują legendy o wilkołakach w Pikardii.

1914 r. n.e.
Zygmunt Freud publikuje artykuł o "człowieku-wilku".

1920 r. n.e.
Odkrycie dwojga dzieci-wilków z plemienia Orissa.

1952 r. n.e.
Publikacja książki Ogburne'a i Bose'a „Na tropie dzieci-wilków.”

1972 r. n.e.
Odkrycie Shamdeo, żyjącego wśród wilków w Indiach.

1975 r. n.e.
Surawicz i Banta publikują opis dwóch współczesnych przypadków likantropii.

1988 r. n.e.
Krążyć zaczynają podania o rzekomym potworze z Morbach.

1989 r. n.e.
Morderstwo z Bordeaux

Wampiry to stworzenia rzadko spotykane w świecie czarodziejów. Nie można jednak powiedzieć, że nie istnieją bo istnieją. Są powszechnie znane jako potwory, które wysysają ludzką krew, są bardzo szybkie i silne. Istnieje wiele historii o wampirach, nie wszystkie oczywiście są prawdziwe. Dawni mugole wierzyli, że wampiry zabija czosnek, drewniany kołek wbity w serce, światło. Istnieją również podania, że te stworzenia nie tolerują rośliny zwanej werbaną lub nie mogą przekraczać płynącej wody. Nie należy jednak we wszystkim wierzyć mugolom.

Zdolności

Siła i szybkość –nie da się ukryć, że wampiry są stworzeniami o wiele bardziej sprawnymi od nas czarodziejów. Potrafią w krótkim czasie przebyć daleką odległość oraz dźwigać ciężary ważące wielokrotnie więcej od nich samych. Jednak dla wampirów jest to na porządku dziennym i tylko w naszym świecie budzi to podziw.
Polimorfia –wampiry są bardzo często określane jak ludzie-nietoperze. Skoro wilkołak jest w połowie wilkiem to czemu wampir nie może być w połowie gackiem? Ale do rzeczy. Stworzenia te posiadają bardzo ciekawą zdolność do przemiany w nietoperze. Mogą pozostawać w tej postaci bardzo długo lecz nie robią tego z bardzo prostej przyczyny. Nie chcą. Wampiry jako dumne potwory nie lubią być tępymi zwierzakiem zbyt długo i często. W niektórym mugolskich podaniach czytamy, że polimorfia nie ogranicza się do nietoperzy. Wampiry mają podobno zmieniać się także w inne zwierzęta, często ptaki. Bzdura.
Kontrola umysłu –czy wampiry potrafią kontrolować ludzki umysł? Nie można powiedzieć ani tak, ani nie. Choć te bestie mają w sobie pewnego rodzaju „urok osobisty” i przyciągającą prezencję to nie daje im to kontroli nad zmysłami i myślami. Jednak nie można nie powiedzieć, że wampiry są bardzo przekonujące. Nie wiadomo do końca czy to płynie z ich osobowości i sposobu bycia czy z jakichś specjalnych zdolności.
Zmiana wielkości –jest kilka mugolskich legend o tym, że wampiry miałby mieć zdolność do stawania się większe bądź mniejsze. Jeszcze większa bzdura niż z przemianą w ptaki. Wampiry nie posiadają takiej zdolności. Oczywiście jeśli są dziećmi to rosną i się zmieniają lecz nie jest to nadprzyrodzony dar.
Nieśmiertelność –początkowo wierzono, że wampiry są nieśmiertelne. Takie przekonanie pojawiło się z powodu dwóch rzeczy. Po pierwsze bardzo ograniczona wiedza o tych stworzeniach. Po drugie jeśli ktoś kiedykolwiek znał jakiegoś krwiopijcę to umierał kiedy owy krwiopijca był względnie młody. Po dłuższym zastanowieniu i badaniach udało się obalić ten mit. Jeśli wampiry miałyby się nie starzeć to jakim cudem mogą się rodzić. Czarodzieje doszli do wniosku, że żywot przeciętnego krwiopijcy trwa około sto dwadzieścia lat.

Słabości

Drewno –wersji jest wiele lecz tylko jednak prawdziwa. Najbardziej niekorzystna dla wampirów mówi o tym, że sam dotyk drewna sprawia krwiopijcom ból. Nieprawda. Potrzebny jest kołek lub inny podłużny ostry przedmiot. Chodzi o to by przebić serce na wylot w innych wypadku potwór przeżyje. Jeszcze jedna wersja mówi o tym, że potrzebny jest osikowy kołek ale prawda jest tak, że nada się każde drewno.
Światło –nie zabija ono wampirów lecz nie przepadają one z nim. Jako stworzenia nocne wolą wychodzić po zmroku. Słońce nie sprawia im bólu lecz niezmiernie drażni. Mówi się, że to przez oczy, które nie są w najmniejszym stopniu przystosowany do jasnego dnia.
Werbana –ta roślina miałaby być dla wampirów tym czy tojad jest dla wilkołaków. Jest to jednak nic innego jak odpowiednik słabości ludzi-wilków i krwiopijców. Wymyślone przez mugoli najczęściej zajmujących się pisaniem książek.
Czosnek –nie wiadomo do końca czy to czosnek wyewoluował z wernabany czy odwrotnie. Jednak działa to na tych samych zasadach. W ochronną moc czosnku wierzyli dawni mugole mieszkający w centralnej Europie. To tylko wymysł.
Krucyfiks i woda święcona –po wejściu udo Europy jednej z najpotężniejszych obecnie religii mugoli postał mit. Chrześcijanie by przekonać ludzi do ich wierzeń stworzyli coś co według nich miało odstraszać mugolskie wyobrażenie wampirów. Krucyfiksy zabijające krwiopijców i woda święcona paląca ich skórę to bajka wymyślona na potrzeby ówczesnych mugoli.
Płynąca woda –największa bzdura na koniec. Nie wiadomo na pewno, z której części mugolskiego świat pochodzi podanie to tym, że wampiry nie mogą przekraczać płynącej wody. Jedno jest jednak pewne. To kłamstwo.

Przemiana

Istnieją dwie możliwości stania się wampirem. Po pierwsze można urodzić się jako on. Dziecko dwojga krwiopijców. W tym przypadku funkcjonuje jak każdy przedstawiciel tej rasy. Dorasta, uczy się mówić, po roku czasu kły się wyżynaj. Oczywiście czym jest rok dla wampira, który ma żyć około sto dwadzieścia lat? Taki wampir jest, można powiedzieć pełny. Od zawsze był tym czym jest i już zawsze tym będzie. To dla niego jak najbardziej naturalne. Drugim sposobem na przemianę jest ugryzienie przez innego krwiopijcę. W tym przypadku istnieje kilka zasad. Łowca nie może wypić całej krwi ofiary po wtedy nie ma szans na przemianę. Mugol (bo czarodziejów wampiry nie atakują) musi mieć w sobie na tyle siły by ukąszenie go nie zabiło a przemiana dokonała się w pełni. Na początku swej egzystencji, nowy łowca czuje olbrzym apetyt, który tak czy siak musi zaspokoić. Według dawnych mugoli nazywanych poganami wampirami stawali się umarli, którzy nie zostali pochowani. Stwory te miały nawiedzać rodziny, które dopuściły się zbezczeszczenia zwłok. Absurd.

Stosunki

Jak powszechnie wiadomo wampiry i wilkołaki nie przepadają za sobą. Odmienna kultura nie jest jednak najważniejszym powodem. Właściwie to te dwie rasy od wieków się nie lubiły i nikt do końca nie wie dlaczego. Najwyraźniej prawda kryje się w bardzo dalekiej przeszłości, której nikt nie pamięta. Jedno jest pewne, że wampiry i wilkołaki nie toczą ze sobą wojny ani żadnej krwawej waśni. Nie lubią się i chyba nic nie można na to poradzić.
Jeśli chodzi o stosunki wampir-czarodziej to są ona jak najbardziej neutralne. My nie mieszamy się do ich spraw, oni nie mieszają się do naszych. Oczywiście niektórzy bratają się w wampirami lecz nie jest to cecha ogółu. Między nami a nim istniej pewnego rodzaju pakt o nieagresji. Nie zabijamy ih a oni na nas nie polują.