Sala do astronomii
4 posters
Strona 1 z 1
Sala do astronomii
by Mistrz Gry Pon 11 Sty - 3:18
Nie jest nazbyt duża, gdyż ilość uczniów, kontynuujących ten przedmiot również jest stosunkowo niewielka. W przeciwieństwie do innych klas jest okrągła i znaleźć można w niej wiele ciekawych przedmiotów, takich jak maleńkie teleskopy, globusy, przedstawiające nocne niebo, a także makiety tegoż nieba, z uwzględnionymi wszystkimi planetami i innymi obiektami, takimi jak komety, czy też mgławice.
Mistrz Gry- Mistrz Gry
- Liczba postów : 3066
Re: Sala do astronomii
by Mistrz Gry Pon 19 Gru - 21:09
Moje kochane robaczki! Wasz ukochany psorek postanowił Was troszkę pomęczyć. Wiem, wiem - bardzo nie lubicie wypracowań, ale niestety trzeba przeżyć i to. Dlatego więc specjalnie dla Was - pierwsze zadanie ze wspaniałej Astronomii! Ponieważ wiem, że oprócz mojego przedmiotu musicie być przygotowani także na inne postaram się nie wymagać od Was cudów.
Gryffindor, znany ze swojego lenistwa, podzieli się ze mną swoją wiedzą, na temat różnic pomiędzy Astronomią, a Astrologią.
Hufflepuff, stolica pracusiów, opowie mi historię powstania Wszechświata.
Ravenclaw, ponieważ jest domem inteligentów, pomęczy się nad pewną ciekawą gwiazdą, której nazwa to Słońce.
Slytherin, królestwo ambicji i "mroku", dowie się wszystkiego o Księżycu.
Termin oddania: 2 stycznia.
Życzę powodzenia!
(Nie róbcie prac na zapas, zamiast tego sprawdźcie, na jakie przedmioty uczęszczacie!)
Gryffindor, znany ze swojego lenistwa, podzieli się ze mną swoją wiedzą, na temat różnic pomiędzy Astronomią, a Astrologią.
Hufflepuff, stolica pracusiów, opowie mi historię powstania Wszechświata.
Ravenclaw, ponieważ jest domem inteligentów, pomęczy się nad pewną ciekawą gwiazdą, której nazwa to Słońce.
Slytherin, królestwo ambicji i "mroku", dowie się wszystkiego o Księżycu.
Termin oddania: 2 stycznia.
Życzę powodzenia!
(Nie róbcie prac na zapas, zamiast tego sprawdźcie, na jakie przedmioty uczęszczacie!)
Mistrz Gry- Mistrz Gry
- Liczba postów : 3066
Re: Sala do astronomii
by Melanie Bones Czw 22 Gru - 21:16
Słońce-gwiazda, która znajduje się w centrum Układu Słonecznego. Składa się w 73% z wodoru i w 26% z helu, pozostałe pierwiastki razem stanowią 1% jego masy. Energia Słońca pochodzi z reakcji syntezy termojądrowej, w której wodór jest spalany na hel. Reakcje te zachodzą w jądrze gazowym, jednak o gęstości większej niż gęstość rtęci czy ołowiu na Ziemi. Wiek Słońca wynosi około 4,7 miliardów lat, co stanowi prawie połowę przewidywanego czasu życia. Pod koniec swego życie Słońce rozszerzy się, stając się czerwonym olbrzymem o rozmiarach orbity Marsa, a następnie skurczy, by skończyć jako biały karzeł. Obrót Słońca wokół osi trwa na równiku 25 dni, w okolicach podbiegunowych nieco więcej (ponad 31 dni). Można go śledzić, obserwując przemieszczanie się plam słonecznych po tarczy Słońca. Ponad fotosferą znajduje się warstwa rzadszego gazu zwana chromosferą, widoczna Tylkowa pomocą specjalnych instrumentów lub podczas zaćmień. W okolicach plam słonecznych pojawiają się niekiedy jasne rozbłyski chromosferyczne. Języki gazu, zwane protuberancjami, wyskakują z chromosfery, sięgając do korony słonecznej – aureoli gorącego, rozrzedzonego gazu, otaczającej Słońce. Gaz uciekający z korony przepływa na zewnątrz przez Układ Słoneczny, tworząc wiatr słoneczny, w tym plamy, rozbłyski i protuberancje nasilają się i słabną podczas 11 – letniego cyklu słonecznego, osiągając maksimum mniej więcej co 11 lat.
Melanie Bones- Uczeń
- Liczba postów : 6
Re: Sala do astronomii
by Davot Leo Aaron Levittoux Wto 27 Gru - 21:38
Autor: Davot Leo Aaron Levittoux
Temat: Słońce
Temat: Słońce
Suche (mugolskie) fakty
Jest to oczywiście gwiazda, co więcej to centralny punktu naszego układu słonecznego. Krąży wokół niego osiem planek w tym Ziemia. Ta wielka kula ognia leży na Ramieniu Oriana w galaktyce zwanej Drogą Mleczną. Jeśli chodzi o budowę słońca to składa się ono w siedemdziesięciu czterech procentach z wodoru, dwadzieścia pięć procent to hel a niecały jeden procent to inne pierwiastki (np. tlen, węgiel, żelazo, neon). Biorąc pod uwagę przede wszystkim temperaturę (oraz w mniejszym stopniu gęstość) można wyróżnić trzy obszary wewnętrzne słońca. Jądro. To w nim jest wytwarzana największa część energii jaką daje gwiazda. Otoczka. Jest wielowarstwowa, to znaczy składa się z wielu otoczek (np. warstwa promienista czy otoczka konwekcyjna). Atmosfera. Składa się z kilku części. Najbliżej jądra znajduje się forosfera, dalej chromosfero oraz korona. Uważa się, że gwiazda jest właśnie w połowie swojego istnienia (żółty karzeł). Pod koniec życia zmieni się w tak zwanego czerwonego olbrzyma. Będzie wtedy tak wielka, że pochłonie Merkurego, Wenus i Ziemię. Następnie odrzuci zewnętrzną powłokę i stanie się białym karłem. Zacznie przygasać, stygnąć i ciemnieć. Na końcu zmieni się w czarnego karła.
Ciekawostka: Symbolem słońca jest koło w kropką w środku. Takie oznakowanie można czasem znaleźć w księgach astronomii.
Zaćmienie słońca
Zjawisko zachodzi gdy Słońce, Księżyc i Ziemia znajdą się w jednej linii. Wtedy właśnie satelita naszej planety przysłania nam ognista kulę, która świeci na nieboskłonie. Jednak zaćmienie nie zawsze wygląda tak samo. Istnieją cztery rodzaje zaćmień słońca. Zaćmienie częściowe zachodzi w miejscu gdzie księżyc odsłania część słońca tworząc jakby rogalika, sierp. Taki rodzaj zaćmienia jest przewidywany przez astronomów na początek roku 2011. Kolejne, zaćmienie całkowite. Mamy z nim do czynienia w miejscu gdzie księżych całkowicie zasłania słońce. Przykładem może być zaćmienie z sierpnia tysiąc sześćset pięćdziesiątego czwartego roku. Widoczne było ono w Europie i Azji. Trzeci typ to zaćmienie obrączkowe. Żeby mogło ono zaistnieć ważny jest również czas, nie tylko miejsce. Księżyc, który zasłania słońce musi być w apogeum (punkcie najbardziej oddalonym od ziemi). Wtedy przysłania on tylko środkową część, tworząc coś w wzór pierścienia. Jako przykład może posłużyć zaćmienie z maja tysiąc osiemset trzydziestego szóstego roku. Ostatni typ to zaćmienie hybrydowe zwane też mieszanym. To niezwykle rzadkie zjawisko, prawie niespotykane. Ma miejsce gry w jednej część zaćmienie jest widoczna jako całkowite a w innej jako obrączkowe. W historii zanotowany tylko trzy takie zjawiska. W tysiąc sześćset dziewięćdziesiątym dziewiątym, tysiąc osiemset czwartym oraz w tysiąc dziewięćset dwunastym roku.
Wpływ słońca
Ogólnie wpływ słońca na różne stworzenia jest pozytywny. Tak na przykład u ludzi jest sporym zastrzykiem witaminy D, opala skórę nadając jej brązowawy kolor oraz może też spowodować zaczerwienienia i ból. Jednak nie na wszystkie istoty słońce wpływa identycznie.
Wampiry –nie zostało naukowo udowodnione, że słońce szkodzi krwiopijcom. Nie pali ich skóry ani nie zabija. Jednak oczywiste jest, że wampiry nie lubią słońca. Drażni je i wolą wychodzić po zmroku. Istniej hipoteza jakoby krwiopijcy mieli oczy nieprzystosowane do otwartego światła. To jednak pozostaje kwestią sporną.
Inferiusy –jako stworzenia zrodzone z czarnej magii czują strach przed światłem a co za tym idzie przed słońcem. Te potwory boją się także ognia.
Istnieje wiele stworzeń, które nie tolerują lub po prostu nie lubią słońca. Przykładami mogą być Boginy, które mieszkają w ciemnych i ciasnych miejsca czy Demetorzy rozmnażający się tylko w ciemnościach.
Mitologia mugolska
W wielu starożytnych kulturach słońce było czczone jako bóstwo. Bardzo często jako jeden z najwyższych bądź najwyższy bóg. Praktycznie w każdej mugolskie religii (poli- bądź monteistycznej) znajdziemy wzmiankę o tym świecącym olbrzymie nad naszymi głowami. W dawnych wierzeniach amerykańskich słońce było określane jako: Inti wśród Inków, u Azteków było ono obiektem stworzonym przez bogów, początkowo tylko w połowie. Również wśród Majów istniał bóg słońca Kinich Kakmo. W dawnych kulturach znad morza śródziemnego można wyróżnić Heliosa (u Greków) czy Ra (u Egipcjan, czasowo jako Aton). Rzymianie nie czcili boga, który był odpowiedzialny za słonce. Nie można zapomnieć o mitologii dalekiego wschodu. Tam również słońce odgrywało ważną rolę we wierzeniach. Według dawnych chińskich mugoli Kua Fu był bóstwem, które goniło słońce. W Japonii Amaterasu (świecąca na niebie) była uosobieniem słońca, naczelnym bóstwem i protoplastką cesarskiego rodu. Hindusi wierzą w boga słońca znanego jako Surja. Wśród mugoli (dawnych i obecnych) słońce było ciałem niebieskim, do którego kierowano modły.
Jest to oczywiście gwiazda, co więcej to centralny punktu naszego układu słonecznego. Krąży wokół niego osiem planek w tym Ziemia. Ta wielka kula ognia leży na Ramieniu Oriana w galaktyce zwanej Drogą Mleczną. Jeśli chodzi o budowę słońca to składa się ono w siedemdziesięciu czterech procentach z wodoru, dwadzieścia pięć procent to hel a niecały jeden procent to inne pierwiastki (np. tlen, węgiel, żelazo, neon). Biorąc pod uwagę przede wszystkim temperaturę (oraz w mniejszym stopniu gęstość) można wyróżnić trzy obszary wewnętrzne słońca. Jądro. To w nim jest wytwarzana największa część energii jaką daje gwiazda. Otoczka. Jest wielowarstwowa, to znaczy składa się z wielu otoczek (np. warstwa promienista czy otoczka konwekcyjna). Atmosfera. Składa się z kilku części. Najbliżej jądra znajduje się forosfera, dalej chromosfero oraz korona. Uważa się, że gwiazda jest właśnie w połowie swojego istnienia (żółty karzeł). Pod koniec życia zmieni się w tak zwanego czerwonego olbrzyma. Będzie wtedy tak wielka, że pochłonie Merkurego, Wenus i Ziemię. Następnie odrzuci zewnętrzną powłokę i stanie się białym karłem. Zacznie przygasać, stygnąć i ciemnieć. Na końcu zmieni się w czarnego karła.
Ciekawostka: Symbolem słońca jest koło w kropką w środku. Takie oznakowanie można czasem znaleźć w księgach astronomii.
Zaćmienie słońca
Zjawisko zachodzi gdy Słońce, Księżyc i Ziemia znajdą się w jednej linii. Wtedy właśnie satelita naszej planety przysłania nam ognista kulę, która świeci na nieboskłonie. Jednak zaćmienie nie zawsze wygląda tak samo. Istnieją cztery rodzaje zaćmień słońca. Zaćmienie częściowe zachodzi w miejscu gdzie księżyc odsłania część słońca tworząc jakby rogalika, sierp. Taki rodzaj zaćmienia jest przewidywany przez astronomów na początek roku 2011. Kolejne, zaćmienie całkowite. Mamy z nim do czynienia w miejscu gdzie księżych całkowicie zasłania słońce. Przykładem może być zaćmienie z sierpnia tysiąc sześćset pięćdziesiątego czwartego roku. Widoczne było ono w Europie i Azji. Trzeci typ to zaćmienie obrączkowe. Żeby mogło ono zaistnieć ważny jest również czas, nie tylko miejsce. Księżyc, który zasłania słońce musi być w apogeum (punkcie najbardziej oddalonym od ziemi). Wtedy przysłania on tylko środkową część, tworząc coś w wzór pierścienia. Jako przykład może posłużyć zaćmienie z maja tysiąc osiemset trzydziestego szóstego roku. Ostatni typ to zaćmienie hybrydowe zwane też mieszanym. To niezwykle rzadkie zjawisko, prawie niespotykane. Ma miejsce gry w jednej część zaćmienie jest widoczna jako całkowite a w innej jako obrączkowe. W historii zanotowany tylko trzy takie zjawiska. W tysiąc sześćset dziewięćdziesiątym dziewiątym, tysiąc osiemset czwartym oraz w tysiąc dziewięćset dwunastym roku.
Wpływ słońca
Ogólnie wpływ słońca na różne stworzenia jest pozytywny. Tak na przykład u ludzi jest sporym zastrzykiem witaminy D, opala skórę nadając jej brązowawy kolor oraz może też spowodować zaczerwienienia i ból. Jednak nie na wszystkie istoty słońce wpływa identycznie.
Wampiry –nie zostało naukowo udowodnione, że słońce szkodzi krwiopijcom. Nie pali ich skóry ani nie zabija. Jednak oczywiste jest, że wampiry nie lubią słońca. Drażni je i wolą wychodzić po zmroku. Istniej hipoteza jakoby krwiopijcy mieli oczy nieprzystosowane do otwartego światła. To jednak pozostaje kwestią sporną.
Inferiusy –jako stworzenia zrodzone z czarnej magii czują strach przed światłem a co za tym idzie przed słońcem. Te potwory boją się także ognia.
Istnieje wiele stworzeń, które nie tolerują lub po prostu nie lubią słońca. Przykładami mogą być Boginy, które mieszkają w ciemnych i ciasnych miejsca czy Demetorzy rozmnażający się tylko w ciemnościach.
Mitologia mugolska
W wielu starożytnych kulturach słońce było czczone jako bóstwo. Bardzo często jako jeden z najwyższych bądź najwyższy bóg. Praktycznie w każdej mugolskie religii (poli- bądź monteistycznej) znajdziemy wzmiankę o tym świecącym olbrzymie nad naszymi głowami. W dawnych wierzeniach amerykańskich słońce było określane jako: Inti wśród Inków, u Azteków było ono obiektem stworzonym przez bogów, początkowo tylko w połowie. Również wśród Majów istniał bóg słońca Kinich Kakmo. W dawnych kulturach znad morza śródziemnego można wyróżnić Heliosa (u Greków) czy Ra (u Egipcjan, czasowo jako Aton). Rzymianie nie czcili boga, który był odpowiedzialny za słonce. Nie można zapomnieć o mitologii dalekiego wschodu. Tam również słońce odgrywało ważną rolę we wierzeniach. Według dawnych chińskich mugoli Kua Fu był bóstwem, które goniło słońce. W Japonii Amaterasu (świecąca na niebie) była uosobieniem słońca, naczelnym bóstwem i protoplastką cesarskiego rodu. Hindusi wierzą w boga słońca znanego jako Surja. Wśród mugoli (dawnych i obecnych) słońce było ciałem niebieskim, do którego kierowano modły.
Ostatnio zmieniony przez Davot Leo Aaron Levittoux dnia Sro 28 Gru - 22:36, w całości zmieniany 3 razy
Davot Leo Aaron Levittoux- Uczeń
- Liczba postów : 44
Czystość krwi : 3/4
Skąd : Francja
Re: Sala do astronomii
by Sophie Dashwood Wto 27 Gru - 21:43
Księżyc
Informacje ogólne:
Księżyc (łac. Luna, gr. Σελήνη Selḗnē) to jedyny naturalny satelita Ziemi (nie licząc tzw. księżyców Kordylewskiego, które są obiektami pyłowymi i przez niektórych badaczy uważane za obiekty przejściowe). Jest piątym co do wielkości księżycem w Układzie Słonecznym. Przeciętna odległość od środka Ziemi do środka Księżyca to 384403 km, co stanowi mniej więcej trzydziestokrotność średnicy ziemskiej. Średnica Księżyca wynosi 3474 km, nieco więcej niż 1/4 średnicy Ziemi. Oznacza to, że objętość Księżyca wynosi około 1/50 objętości kuli ziemskiej. Przyspieszenie grawitacyjne na jego powierzchni jest blisko 6 razy słabsze niż na Ziemi. Księżyc wykonuje pełny obieg wokół Ziemi w ciągu 27,3 dnia (tzw. miesiąc syderyczny), a okresowe zmiany w geometrii układu Ziemia-Księżyc-Słońce powodują występowanie powtarzających się w cyklu 29,5-dniowym (tzw. miesiąc synodyczny) faz Księżyca.
Księżyc to jedyne ciało niebieskie, do którego podróżowali i na którym wylądowali ludzie. Pierwszym sztucznym obiektem w historii, który przeleciał blisko Księżyca, była wystrzelona przez Związek Radziecki Łuna 1; Łuna 2 jako pierwszy statek osiągnęła powierzchnię ziemskiego satelity, zaś Łuna 3 jeszcze w tym samym roku co poprzedniczki – 1959 – wykonała pierwsze zdjęcia niewidocznej z Ziemi strony Księżyca. Pierwszym statkiem, który przeprowadził udane miękkie lądowanie była Łuna 9, zaś pierwszym bezzałogowym pojazdem umieszczonym na orbicie Księżyca – Łuna 10 (oba w 1966). Amerykański program Apollo obejmował misje załogowe, zakończone 6 lądowaniami w latach 1969–1972. Eksploracja Księżyca przez ludzi została przerwana wraz z zakończeniem lotów Apollo.
Nazwa i etymologia
W przeciwieństwie do naturalnych satelitów innych planet, ziemski nie ma innej polskiej nazwy niż właśnie „Księżyc” (pisane wielką literą).
Słowo księżyc, czyli książę, wywodzi się jeszcze z wierzeń słowiańskich, gdzie księciem nazywany był księżyc w okresie między nowiem a pierwszą kwadrą (miał on być synem „starego” miesiąca); ogólną nazwą był wówczas miesiąc – słowo będące derywatem od praindoeuropejskiej nazwy Księżyca, która może mieć związek z rdzeniem *mē-, oznaczającym mierzenie (czasu). „Księżyc” przyjął się jako ogólne określenie ziemskiego satelity nieco później.
Nazwy niektórych pojęć i terminów związanych z Księżycem wywodzą się ze słów Selene (gr. Σελήνη ‘Księżyc’, w mitologii greckiej bogini i uosobienie Księżyca), np.: selenologia, selenografia, selenofizyka, Selenita (domniemany mieszkaniec Księżyca) i Luna (łac. ‘Księżyc’, w mitologii rzymskiej bogini i uosobienie Księżyca), np.: lunochemia, lunacja, lunarny, łunochod.
Powierzchnia księżyca
Księżyc znajduje się w synchronicznej rotacji, co oznacza, że przez cały czas z Ziemi widoczna jest tylko jedna jego strona. We wczesnej historii ziemskiego satelity tempo jego rotacji spadło i zostało zatrzymane na obecnym poziomie wskutek procesów związanych z zjawiskami pływowymi. Mimo to wciąż obserwuje się niewielkie odchylenia Księżyca, zwane libracjami, które pozwalają na obserwowanie z Ziemi około 59% jego powierzchni.
Skierowana w stronę Ziemi strona Księżyca jest nazywana stroną widoczną, zaś strona przeciwna – niewidoczną. Strona niewidoczna nie powinna być mylona z ciemną stroną, czyli półkulą aktualnie nieoświetloną przez Słońce (podczas nowiu strona zwrócona ku Ziemi jest ciemną stroną Księżyca). Strona niewidoczna została po raz pierwszy sfotografowana w 1959 roku przez radziecką sondę Łuna 3. Główną cechą wyróżniającą tę stronę jest niemal całkowity brak mórz księżycowych.
Ciemne i względnie nieurozmaicone obszary, które widać gołym okiem na oświetlonej części Księżyca, nazywane są morzami księżycowymi (łac. maria, poj. mare); termin ten nawiązuje do przekonań starożytnych astronomów, którzy uznawali, że są one wypełnione wodą. Obecnie wiemy, że są to obszary zestalonej magmy. Bazalt, powstały z zastygniętej lawy, wypełnił kratery meteorytowe utworzone przez spadające odłamki skalne (Oceanus Procellarum to jeden z wyjątków, jeśli chodzi o tę regułę; jego powstanie nie jest związane z żadnym kraterem). Morza znajdują się niemal wyłącznie na widocznej stronie Księżyca, gdzie zajmują 31% powierzchni, na stronie niewidocznej prawie nie występują (jedynie 2% powierzchni). Dotychczas nie sformułowano przekonującej przyczyny takiego rozmieszczenia mórz księżycowych, ostatnio zwraca się uwagę na większą koncentrację pierwiastków radioaktywnych, które produkują ciepło na widocznej półkuli, co wykazały mapy geochemiczne wykonane przez spektrometr gamma Lunar Prospectora. Obszary zawierające dużą liczbę wulkanów tarczowych i kopuł wulkanicznych znajdują się na terenie mórz półkuli widocznej.
Jaśniejsze obszary Księżyca nazywane są wyżynami lub górami (łac. terrae, ang. highlands), ponieważ położone są wyżej niż morza. Kilka największych obszarów górskich na widocznej półkuli znajduje się na obrzeżach ogromnych kraterów meteorytowych, z których wiele zostało wypełnionych bazaltem; uważa się je za pozostałości pierścieni uformowanych przez fale uderzeniowe. Głównym czynnikiem odróżniającym góry ziemskie od księżycowych jest fakt, że te ostatnie nie powstały w wyniku procesów tektonicznych, a jako efekt zderzeń kosmicznych.
Powierzchnia Księżyca nosi wyraźne ślady licznych uderzeń różnej wielkości odłamkami skalnymi. Kratery uderzeniowe powstają w przypadku zderzenia asteroidy lub komety z powierzchnią ciała niebieskiego; na Księżycu znajduje się około pół miliona kraterów o średnicy powyżej 1 km. Ponieważ uderzenia odłamków skalnych następują dość regularnie, na podstawie badań zagęszczenia kraterów na poszczególnych obszarach można określić wiek danej powierzchni. Brak czynników wpływających na erozję (z powodu braku atmosfery) oraz brak aktywności tektonicznej sprawił, że wiele kraterów pozostało do dziś w stanie niemal nienaruszonym, przynajmniej porównując je do ich ziemskich odpowiedników.
Zaćmienia
Zaćmienia występują, gdy Słońce, Ziemia i Księżyc znajdują się w jednej linii. Zaćmienia Słońca występują podczas nowiu, kiedy Księżyc znajduje się pomiędzy Ziemią a Słońcem. Z kolei zaćmienia Księżyca zdarzają się podczas pełni – gdy to Ziemia jest pomiędzy Księżycem a Słońcem.
Jako że inklinacja Księżyca (nachylenie do płaszczyzny ekliptyki) wynosi około 5%, zaćmienia nie zdarzają się podczas każdego obiegu Księżyca. Warunkiem wystąpienia zaćmienia jest przejście w momencie trwania nowiu lub pełni przez tzw. węzeł księżycowy, czyli punkt, w którym orbita Księżyca przecina się z płaszczyzną ekliptyki.
Okresowość zaćmień Słońca i Księżyca określana jest przez tzw. cykl Saros, trwający w przybliżeniu 6585,3 doby (18 lat, 11 dni i 8 godzin)[55].
Fakt, iż wielkość kątowa Księżyca jest jedynie w przybliżeniu taka sama jak Słońca, umożliwia występowanie dwóch rodzajów zaćmień Słońca: całkowitego i obrączkowego. W przypadku zaćmienia całkowitego, Księżyc całkowicie zakrywa dysk słoneczny i korona słoneczna staje się dostrzegalna gołym okiem. Zaćmienia obrączkowe występują, gdy Księżyc jest w pobliżu apocentrum swego ruchu wokół Ziemi; jego wielkość kątowa jest wówczas mniejsza, w związku z czym nie jest on w stanie przykryć całego Słońca.
Jako że Księżyc powoli oddala się od Ziemi, jego wielkość kątowa maleje. Oznacza to, że setki milionów lat temu mógł on zawsze pokrywać całą tarczę słoneczną i zaćmienia obrączkowe nie występowały. Analogicznie, za 600 milionów lat Księżyc nie będzie w stanie zakryć całego Słońca i zjawisko zaćmienia całkowitego nie będzie więcej zachodzić[54].
Związane z zaćmieniami jest zjawisko okultacji. Księżyc zakrywa obszar nieba o rozmiarze kątowym równym 1/2 stopnia; okultacja zachodzi, gdy jasna gwiazda lub planeta przechodzi za jego tarczą. Dla przykładu, zaćmienie słoneczne to okultacja Słońca.
Eksploracja księżyca
Pierwszy krok w dziedzinie obserwacji Księżyca został poczyniony wraz z wynalazkiem teleskopu: Galileusz przy wykorzystaniu nowego instrumentu obserwował na jego powierzchni kratery i pasma górskie.
Zimnowojenny wyścig kosmiczny pomiędzy USA a Związkiem Radzieckim doprowadził do znacznego zwiększenia zainteresowania ziemskim satelitą. Bezzałogowe sondy, zarówno te przelatujące obok Księżyca, jak i lądujące na jego powierzchni, wysłano bezzwłocznie po tym, jak rozwój techniki stworzył taką możliwość. Sondy radzieckiego programu Łuna jako pierwsze osiągnęły powierzchnię Księżyca. Pierwszym bezzałogowym statkiem, który przezwyciężył ziemską grawitację, była Łuna 1, z kolei z księżycową powierzchnią jako pierwsza zderzyła się Łuna 2. Pierwsze miękkie lądowanie było dziełem statku Łuna 9, a na orbicie Księżyca jako pierwsza znalazła się Łuna 10 (oba wymienione w 1966). Próbki skał księżycowych zostały dostarczone na Ziemię podczas trzech misji Łuna 16, 20 i 24, oraz wypraw Apollo o numerach od 11 do 17 (wyłączając Apollo 13, którego lądowanie nie powiodło się). Lądowanie na Księżycu pierwszych ludzi w roku 1969 uznaje się za moment kulminacyjny kosmicznego wyścigu[61]. Neil Armstrong, dowódca misji Apollo 11, stał się pierwszym człowiekiem na powierzchni Srebrnego Globu, jako pierwszy stawiając stopę na Księżycu dokładnie o 02:56 GMT 21 lipca 1969 roku. Do dziś ostatnią osobą, która stąpała po księżycowym gruncie, jest Harrison H. Schmitt, członek misji Apollo 17 w grudniu 1972. Amerykańskie lądowanie i zakończony sukcesem powrót były możliwe dzięki znacznemu rozwojowi technologii w dziedzinach takich jak produkcja osłon termicznych i teorie dotyczące ponownego wejścia w atmosferę (wczesne lata 60).
Podczas misji Apollo zainstalowanych zostało wiele zestawów instrumentów badawczych. Długoterminowe stacje ALSEP zainstalowane zostały w miejscach lądowania statków misji Apollo 12, 14, 15, 16 i 17, podczas gdy stacja tymczasowa znana jako EASEP stanęła na Księżycu podczas misji Apollo 11. Wyposażenie stacji ALSEP składało się m.in. z czujników ciepła, sejsmometrów, magnetometrów i kątowych retroreflektorów. Z powodów czysto finansowych zakończenie transmisji danych na Ziemię nastąpiło 30 września 1977. Mimo że używane w laserowym pomiarze odległości Ziemia-Księżyc retroreflektory kątowe są instrumentami pasywnymi, wciąż znajdują się w użyciu. Mierzenie dystansu do stacji LLR jest okresowo powtarzane z ziemskich stacji nadawczych, zachowując dokładność do kilku centymetrów; dane pochodzące z tych badań wykorzystywane są do ustalenia dokładnych rozmiarów jądra księżycowego.
Od połowy lat 60. do połowy lat 70. na Księżyc dotarło w sumie 65 obiektów stworzonych przez człowieka tak załogowych, jak i zrobotyzowanych (10 w samym 1971 roku), przy czym jako ostatnia znalazła się na jego powierzchni Łuna 24 w 1976. Jedynie 18 z tych statków przeprowadziło kontrolowane miękkie lądowanie, a zaledwie 9 powróciło na Ziemię dostarczając próbek gruntu księżycowego. Po tym okresie Związek Radziecki zmienił główny obiekt swoich zainteresowań na Wenus i tworzenie stacji kosmicznych, zaś rząd USA zainteresował się badaniem Marsa i dalszych planet. W roku 1990 Japonia, jako trzeci kraj na świecie, umieściła na okołoksiężycowej orbicie statek nazwany Hiten. Wystrzelił on małą sondę Hagoromo, jednak awaria transmitera wykluczyła możliwość pozyskania danych naukowych.
Informacje ogólne:
Księżyc (łac. Luna, gr. Σελήνη Selḗnē) to jedyny naturalny satelita Ziemi (nie licząc tzw. księżyców Kordylewskiego, które są obiektami pyłowymi i przez niektórych badaczy uważane za obiekty przejściowe). Jest piątym co do wielkości księżycem w Układzie Słonecznym. Przeciętna odległość od środka Ziemi do środka Księżyca to 384403 km, co stanowi mniej więcej trzydziestokrotność średnicy ziemskiej. Średnica Księżyca wynosi 3474 km, nieco więcej niż 1/4 średnicy Ziemi. Oznacza to, że objętość Księżyca wynosi około 1/50 objętości kuli ziemskiej. Przyspieszenie grawitacyjne na jego powierzchni jest blisko 6 razy słabsze niż na Ziemi. Księżyc wykonuje pełny obieg wokół Ziemi w ciągu 27,3 dnia (tzw. miesiąc syderyczny), a okresowe zmiany w geometrii układu Ziemia-Księżyc-Słońce powodują występowanie powtarzających się w cyklu 29,5-dniowym (tzw. miesiąc synodyczny) faz Księżyca.
Księżyc to jedyne ciało niebieskie, do którego podróżowali i na którym wylądowali ludzie. Pierwszym sztucznym obiektem w historii, który przeleciał blisko Księżyca, była wystrzelona przez Związek Radziecki Łuna 1; Łuna 2 jako pierwszy statek osiągnęła powierzchnię ziemskiego satelity, zaś Łuna 3 jeszcze w tym samym roku co poprzedniczki – 1959 – wykonała pierwsze zdjęcia niewidocznej z Ziemi strony Księżyca. Pierwszym statkiem, który przeprowadził udane miękkie lądowanie była Łuna 9, zaś pierwszym bezzałogowym pojazdem umieszczonym na orbicie Księżyca – Łuna 10 (oba w 1966). Amerykański program Apollo obejmował misje załogowe, zakończone 6 lądowaniami w latach 1969–1972. Eksploracja Księżyca przez ludzi została przerwana wraz z zakończeniem lotów Apollo.
Nazwa i etymologia
W przeciwieństwie do naturalnych satelitów innych planet, ziemski nie ma innej polskiej nazwy niż właśnie „Księżyc” (pisane wielką literą).
Słowo księżyc, czyli książę, wywodzi się jeszcze z wierzeń słowiańskich, gdzie księciem nazywany był księżyc w okresie między nowiem a pierwszą kwadrą (miał on być synem „starego” miesiąca); ogólną nazwą był wówczas miesiąc – słowo będące derywatem od praindoeuropejskiej nazwy Księżyca, która może mieć związek z rdzeniem *mē-, oznaczającym mierzenie (czasu). „Księżyc” przyjął się jako ogólne określenie ziemskiego satelity nieco później.
Nazwy niektórych pojęć i terminów związanych z Księżycem wywodzą się ze słów Selene (gr. Σελήνη ‘Księżyc’, w mitologii greckiej bogini i uosobienie Księżyca), np.: selenologia, selenografia, selenofizyka, Selenita (domniemany mieszkaniec Księżyca) i Luna (łac. ‘Księżyc’, w mitologii rzymskiej bogini i uosobienie Księżyca), np.: lunochemia, lunacja, lunarny, łunochod.
Powierzchnia księżyca
Księżyc znajduje się w synchronicznej rotacji, co oznacza, że przez cały czas z Ziemi widoczna jest tylko jedna jego strona. We wczesnej historii ziemskiego satelity tempo jego rotacji spadło i zostało zatrzymane na obecnym poziomie wskutek procesów związanych z zjawiskami pływowymi. Mimo to wciąż obserwuje się niewielkie odchylenia Księżyca, zwane libracjami, które pozwalają na obserwowanie z Ziemi około 59% jego powierzchni.
Skierowana w stronę Ziemi strona Księżyca jest nazywana stroną widoczną, zaś strona przeciwna – niewidoczną. Strona niewidoczna nie powinna być mylona z ciemną stroną, czyli półkulą aktualnie nieoświetloną przez Słońce (podczas nowiu strona zwrócona ku Ziemi jest ciemną stroną Księżyca). Strona niewidoczna została po raz pierwszy sfotografowana w 1959 roku przez radziecką sondę Łuna 3. Główną cechą wyróżniającą tę stronę jest niemal całkowity brak mórz księżycowych.
Ciemne i względnie nieurozmaicone obszary, które widać gołym okiem na oświetlonej części Księżyca, nazywane są morzami księżycowymi (łac. maria, poj. mare); termin ten nawiązuje do przekonań starożytnych astronomów, którzy uznawali, że są one wypełnione wodą. Obecnie wiemy, że są to obszary zestalonej magmy. Bazalt, powstały z zastygniętej lawy, wypełnił kratery meteorytowe utworzone przez spadające odłamki skalne (Oceanus Procellarum to jeden z wyjątków, jeśli chodzi o tę regułę; jego powstanie nie jest związane z żadnym kraterem). Morza znajdują się niemal wyłącznie na widocznej stronie Księżyca, gdzie zajmują 31% powierzchni, na stronie niewidocznej prawie nie występują (jedynie 2% powierzchni). Dotychczas nie sformułowano przekonującej przyczyny takiego rozmieszczenia mórz księżycowych, ostatnio zwraca się uwagę na większą koncentrację pierwiastków radioaktywnych, które produkują ciepło na widocznej półkuli, co wykazały mapy geochemiczne wykonane przez spektrometr gamma Lunar Prospectora. Obszary zawierające dużą liczbę wulkanów tarczowych i kopuł wulkanicznych znajdują się na terenie mórz półkuli widocznej.
Jaśniejsze obszary Księżyca nazywane są wyżynami lub górami (łac. terrae, ang. highlands), ponieważ położone są wyżej niż morza. Kilka największych obszarów górskich na widocznej półkuli znajduje się na obrzeżach ogromnych kraterów meteorytowych, z których wiele zostało wypełnionych bazaltem; uważa się je za pozostałości pierścieni uformowanych przez fale uderzeniowe. Głównym czynnikiem odróżniającym góry ziemskie od księżycowych jest fakt, że te ostatnie nie powstały w wyniku procesów tektonicznych, a jako efekt zderzeń kosmicznych.
Powierzchnia Księżyca nosi wyraźne ślady licznych uderzeń różnej wielkości odłamkami skalnymi. Kratery uderzeniowe powstają w przypadku zderzenia asteroidy lub komety z powierzchnią ciała niebieskiego; na Księżycu znajduje się około pół miliona kraterów o średnicy powyżej 1 km. Ponieważ uderzenia odłamków skalnych następują dość regularnie, na podstawie badań zagęszczenia kraterów na poszczególnych obszarach można określić wiek danej powierzchni. Brak czynników wpływających na erozję (z powodu braku atmosfery) oraz brak aktywności tektonicznej sprawił, że wiele kraterów pozostało do dziś w stanie niemal nienaruszonym, przynajmniej porównując je do ich ziemskich odpowiedników.
Zaćmienia
Zaćmienia występują, gdy Słońce, Ziemia i Księżyc znajdują się w jednej linii. Zaćmienia Słońca występują podczas nowiu, kiedy Księżyc znajduje się pomiędzy Ziemią a Słońcem. Z kolei zaćmienia Księżyca zdarzają się podczas pełni – gdy to Ziemia jest pomiędzy Księżycem a Słońcem.
Jako że inklinacja Księżyca (nachylenie do płaszczyzny ekliptyki) wynosi około 5%, zaćmienia nie zdarzają się podczas każdego obiegu Księżyca. Warunkiem wystąpienia zaćmienia jest przejście w momencie trwania nowiu lub pełni przez tzw. węzeł księżycowy, czyli punkt, w którym orbita Księżyca przecina się z płaszczyzną ekliptyki.
Okresowość zaćmień Słońca i Księżyca określana jest przez tzw. cykl Saros, trwający w przybliżeniu 6585,3 doby (18 lat, 11 dni i 8 godzin)[55].
Fakt, iż wielkość kątowa Księżyca jest jedynie w przybliżeniu taka sama jak Słońca, umożliwia występowanie dwóch rodzajów zaćmień Słońca: całkowitego i obrączkowego. W przypadku zaćmienia całkowitego, Księżyc całkowicie zakrywa dysk słoneczny i korona słoneczna staje się dostrzegalna gołym okiem. Zaćmienia obrączkowe występują, gdy Księżyc jest w pobliżu apocentrum swego ruchu wokół Ziemi; jego wielkość kątowa jest wówczas mniejsza, w związku z czym nie jest on w stanie przykryć całego Słońca.
Jako że Księżyc powoli oddala się od Ziemi, jego wielkość kątowa maleje. Oznacza to, że setki milionów lat temu mógł on zawsze pokrywać całą tarczę słoneczną i zaćmienia obrączkowe nie występowały. Analogicznie, za 600 milionów lat Księżyc nie będzie w stanie zakryć całego Słońca i zjawisko zaćmienia całkowitego nie będzie więcej zachodzić[54].
Związane z zaćmieniami jest zjawisko okultacji. Księżyc zakrywa obszar nieba o rozmiarze kątowym równym 1/2 stopnia; okultacja zachodzi, gdy jasna gwiazda lub planeta przechodzi za jego tarczą. Dla przykładu, zaćmienie słoneczne to okultacja Słońca.
Eksploracja księżyca
Pierwszy krok w dziedzinie obserwacji Księżyca został poczyniony wraz z wynalazkiem teleskopu: Galileusz przy wykorzystaniu nowego instrumentu obserwował na jego powierzchni kratery i pasma górskie.
Zimnowojenny wyścig kosmiczny pomiędzy USA a Związkiem Radzieckim doprowadził do znacznego zwiększenia zainteresowania ziemskim satelitą. Bezzałogowe sondy, zarówno te przelatujące obok Księżyca, jak i lądujące na jego powierzchni, wysłano bezzwłocznie po tym, jak rozwój techniki stworzył taką możliwość. Sondy radzieckiego programu Łuna jako pierwsze osiągnęły powierzchnię Księżyca. Pierwszym bezzałogowym statkiem, który przezwyciężył ziemską grawitację, była Łuna 1, z kolei z księżycową powierzchnią jako pierwsza zderzyła się Łuna 2. Pierwsze miękkie lądowanie było dziełem statku Łuna 9, a na orbicie Księżyca jako pierwsza znalazła się Łuna 10 (oba wymienione w 1966). Próbki skał księżycowych zostały dostarczone na Ziemię podczas trzech misji Łuna 16, 20 i 24, oraz wypraw Apollo o numerach od 11 do 17 (wyłączając Apollo 13, którego lądowanie nie powiodło się). Lądowanie na Księżycu pierwszych ludzi w roku 1969 uznaje się za moment kulminacyjny kosmicznego wyścigu[61]. Neil Armstrong, dowódca misji Apollo 11, stał się pierwszym człowiekiem na powierzchni Srebrnego Globu, jako pierwszy stawiając stopę na Księżycu dokładnie o 02:56 GMT 21 lipca 1969 roku. Do dziś ostatnią osobą, która stąpała po księżycowym gruncie, jest Harrison H. Schmitt, członek misji Apollo 17 w grudniu 1972. Amerykańskie lądowanie i zakończony sukcesem powrót były możliwe dzięki znacznemu rozwojowi technologii w dziedzinach takich jak produkcja osłon termicznych i teorie dotyczące ponownego wejścia w atmosferę (wczesne lata 60).
Podczas misji Apollo zainstalowanych zostało wiele zestawów instrumentów badawczych. Długoterminowe stacje ALSEP zainstalowane zostały w miejscach lądowania statków misji Apollo 12, 14, 15, 16 i 17, podczas gdy stacja tymczasowa znana jako EASEP stanęła na Księżycu podczas misji Apollo 11. Wyposażenie stacji ALSEP składało się m.in. z czujników ciepła, sejsmometrów, magnetometrów i kątowych retroreflektorów. Z powodów czysto finansowych zakończenie transmisji danych na Ziemię nastąpiło 30 września 1977. Mimo że używane w laserowym pomiarze odległości Ziemia-Księżyc retroreflektory kątowe są instrumentami pasywnymi, wciąż znajdują się w użyciu. Mierzenie dystansu do stacji LLR jest okresowo powtarzane z ziemskich stacji nadawczych, zachowując dokładność do kilku centymetrów; dane pochodzące z tych badań wykorzystywane są do ustalenia dokładnych rozmiarów jądra księżycowego.
Od połowy lat 60. do połowy lat 70. na Księżyc dotarło w sumie 65 obiektów stworzonych przez człowieka tak załogowych, jak i zrobotyzowanych (10 w samym 1971 roku), przy czym jako ostatnia znalazła się na jego powierzchni Łuna 24 w 1976. Jedynie 18 z tych statków przeprowadziło kontrolowane miękkie lądowanie, a zaledwie 9 powróciło na Ziemię dostarczając próbek gruntu księżycowego. Po tym okresie Związek Radziecki zmienił główny obiekt swoich zainteresowań na Wenus i tworzenie stacji kosmicznych, zaś rząd USA zainteresował się badaniem Marsa i dalszych planet. W roku 1990 Japonia, jako trzeci kraj na świecie, umieściła na okołoksiężycowej orbicie statek nazwany Hiten. Wystrzelił on małą sondę Hagoromo, jednak awaria transmitera wykluczyła możliwość pozyskania danych naukowych.
Sophie Dashwood- Prefekt
Królowa Pszczół - Liczba postów : 103
Czystość krwi : 3/4
Skąd : Sheffield
Re: Sala do astronomii
by Mistrz Gry Pon 23 Sty - 2:36
Możliwe oceny i ilość punktów przysługująca za ich zdobycie:
- Wybitny - 10 punktów
- Powyżej oczekiwań - 7 punktów
- Zadowalający - 4 punkty
- Nędzny - 2 punkty
- Okropny - 0 punktów
- Troll - 0 punktów
Melanie Bones - Cóż można powiedzieć na temat Twojej pracy, panno Bones? Niepodpisana, niezwykle lakoniczna, a trudnych słów użytych co niemiara. Sama suche fakty, bez żadnej inwencji twórczej. Zawiodłem się i z bólem serca stawiam N.
Davot Leo Aaron Levittoux - Pięknie, pięknie, chociaż czegoś mi brakuje. Odwołanie do mitologii mugolskiej jest bardzo ciekawe i tym u mnie zaplusowałeś. P
Sophie Dashwood - Bardzo ładne i obszerne wypracowanie. Opisałaś dokładnie wszystkie wymagane aspekty. Na przyszłość jednak proszę, byś podpisywała swoje prace. W
Gryffindor - 0 pkt.
Slytherin - 10 pkt.
Hufflepuff - 0 pkt.
Ravenclaw - 9 pkt
Mistrz Gry- Mistrz Gry
- Liczba postów : 3066
Strona 1 z 1
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach|
|
|