Sala

Nie, to nie byłoby sprawiedliwe, jeżeli za wykonywanie, poprawne!, swoich obowiązków, dostałby jeszcze ujemne punkty. Za pełnienie swojej funkcji powinno się nagradzać, nie zaś karać i Rayner był przekonany, że McGonagall doskonale o tym wie. To, że taka jedna Krukonka zwykła nie stosować się do jakichkolwiek poleceń i żyć, jak jej się tylko zapragnie, to jej sprawa i nikogo innego nie powinna w to mieszać. No dobra, jasne – on sam, z dobroci swojego zimnego, bezdusznego serca przyszedł jej na ratunek, ale jednak. Taka praca.
Kobiety zawsze wszystko dopasują do schematu, jaki uroił się w ich głowach. Nie dopuszczą do siebie myśli, że jednak coś mogłoby być inne, niż zostało im to przedstawione. Ot, sam fakt, że Cavanaugh jednak rozgromił akromantule, że zaniósł ją do Skrzydła Szpitalnego i że w podskokach pobiegł do Snape'a po antidotum stawia go w zupełnie innym świetle. I niech nie mają tu do rzeczy rzępolenia, przez które sprowadził na nich całą tą katastrofę – cóż by się stało, gdyby zaczął grać melodię dla dzieci! Na pewno byłoby jeszcze gorzej.
- Sama ją sobie weź, skoro nie zamierzasz spędzać tu wyznaczonego czasu. Widać, czujesz się wystarczająco na siłach, by zając się sobą na tyle, że nie potrzeba ci nikogo więcej – wzruszył ramionami, ostatecznie udowadniając, że to, co miała o nim do powiedzenia Selcenta, raczej niewiele mijało się z prawdą. A to pech – naprawdę chciał uchodzić za dżentelmena i dobrze wychowanego chłopca.
Wstał i ruszył w stronę drzwi, rzucając przez ramię jakieś nie do końca zrozumiałe pożegnanie, które równie dobrze mogło być zaklęciem śmierci. A potem po prostu sobie wyszedł. Noc się jeszcze nie skończyła, więc istniał cień szansy, że uda mu się wyspać, a i Effy odrobina snu nie zaszkodzi.

Posłała mu swoje spojrzenie numer cztery, które w wolnym tłumaczeniu bywało tłumaczone jako chyba cię popierdoliło. Właściwie dopiero teraz zrozumiała, dlaczego Snape okazał się dla niej tak wyrozumiały i nie wlepił jej jeszcze szlabanu... stokroć bardziej wolałaby szorować jego cuchnące słoiki po oczach traszek, niż siedzieć tu bez możliwości wyjścia. Jad akromantuli to naprawdę paskudna sprawa - cały czas było jej słabo i niedobrze, w dodatku ze względu na połamane żebra i opatrunek na boku nie mogła nawet wygodnie się ułożyć, nie wspominając już o próbie ucieczki z tego miejsca.
- Zajebiście, Cape. Nawet sobie nie wyobrażasz. O dziesiątej gaszą światła i każą udać się na przyjęcie na białej sali - nie wspominając, że dla Effy ta pora była zaledwie późnym popołudniem - a ja zapewne zostanę mistrzem zen czy jakiegoś innego kung fu jak tylko stąd wyjdę, bo medytacja i siedzenie w jednym miejscu to doprawdy wyborna rozrywka - oczywiście nawet nie próbowała ukrywać przekąsu w swoim głosie. Każdy, kto znał Elżbietkę i wiedział, jaki tryb życia prowadziła, zapewne po cichu podziwiał ją, obstawiając kiedy wyląduje w wariatkowie. Oczywiście pobyt w szpitalu był jej jedynym zmartwieniem - nie, nie przejmowała się tym, że prawie zginęła, a jej żebra są w stanie opłakanym. To było mało ważne, nie musiała zawracać sobie tym główki.
- Nic nadzwyczajnego - odpowiedziała przekornie i tajemniczo, spoglądając na tulipana, ale niestety, sięgnąć po niego nie mogła.

Jakby na to nie spojrzeć, Effy nie potrafiła posiadać relacji, które przez ogół społeczeństwa bywały nazywane normalnymi. Taka już jej uroda.
- Jeśli jesteś taki skory do towarzyszenia mi, chętnie udostępnię ci połowę łóżka - zaproponowała wspaniałomyślnie. Oczywiście odwiedziny były jedyną namiastką normalności w tym koszmarnym miejscu i zdecydowanie nie czułaby się źle, gdyby trwały o wiele dłużej. Choć właściwie, gdyby Victor przystał na jej propozycje, chyba najpierw musiałby ją sam przesunąć, gdyż poobijana Hywer miała problemy z poruszaniem się. To okropne, doprawdy. A co z seksem? Trzy tygodnie posuchy to dla niej jak celibat, nie wspominając już o tym, że w ciągu kolejnego miesiąca żaden plener w grę nie wchodził!
- O dziwo, zapomniał o tym. Albo nie chciał tego zrobić, bo przecież tak grzeczna dziewczynka jak ja mogła znaleźć się w takiej sytuacji jedynie przez przypadek. Jeśli cię to ciekawi, ten przypadek dzieli z tobą dormitorium - najprawdopodobniej leki, które zażywała rozwiązywały jej język, gdyż taka wypowiedź była równoznaczna z napadem szczerości. Elżbietka nie znosiła mówić o sobie, ot co.
- Właściwie, to czterema połamanymi żebrami. I nie niszcz mojego prezentu! - zaoponowała, kiedy zaczął maltretować biednego tulipana - Wstawiłbyś go do wody? - zapytała.

O takim wariancie jej propozycji mógł jedynie pomarzyć. Chociaż Hywer nigdy nie należała do dziewcząt zbyt cnotliwych, w jej łóżku było miejsce jedynie dla niej samej. Okazjonalnie tuż u jej nóg mógł ułożyć się pan Darcy. Jeśli więc Victor chciał podziwiać niewątpliwe uroki wieży zachodniej, mógł albo zadowolić się podłoga, albo szukać innych możliwości. Bo na nią zdecydowanie nie miał co liczyć.
Każda kobieta uwielbia dostawać kwiaty. A że Effy bez wątpliwości kobietą była, nie miała zamiaru bawić się w wyjątki. Choć w tej sytuacji z pewnością bardziej ucieszyłaby się z paczki papierosów (ach, głód nikotynowy stał się już Głodem i zaczęło poważnie ją skręcać) lub choćby pudełeczka z czekoladkami (na poprawę humoru) to tulipan również był trafionym prezentem i znacznie polepszył jej nastrój. Bo ktoś o niej pamięta, kogoś obchodzi co się z nią dzieje. Taka wiedza czasami bywa budująca.
- I najwyraźniej uwielbiacie chełpić się tym, że macie fory u choć jednego nauczyciela - puściła do niego perskie oko, śmiejąc się przyjaźnie. Chciała nawet poczochrać mu włosy jak to miała w zwyczaju, ale kiedy tylko poruszyła się, aż jęknęła z bólu.
Snape za to wykazywał skłonność do przechwalania się Pucharem Domów na swoim biurku, więc i w tym roku starał się chronić skóry swoich podopiecznych. Kto by pomyślał - uczy w tej szkole zaledwie dwa lata, a już jest stronniczy! - Niep - odparła lakonicznie, zaciskając usta. Teza, że zna się Effy była mocno naciągana. Dziewczę stanowiło jedną wielką, nieprzewidywalną zagadkę, nie posiadającą nawet ustalonych granic. - A co słychać u ciebie, kochanie? - zapytała, zręcznie zmieniając temat.

Zdecydowanie nie było tam żadnego znaczenia, a już z pewnością dla Victora. Hywer uwielbiała rozkładać się wzdłuż łóżka i nigdy nie zwykła się z nim dzielić, nieważne w jakim celu. Co innego, to niewygodne coś znajdujące się w Skrzydle Szpitalnym, które skrzypiało z każdym ruchem - to była gotowa udostępnić tylko dla towarzystwa. A wieść, że Cape romansuje teraz z drugą Villain zapewne uznałaby za wielce zabawną. Doprawdy, jej poczucie humoru zdawało się być niezrozumiałe dla reszty ludzkości.
- Najwyraźniej nie potrzebują taryfy ulgowej - uśmiechnęła się, jak zwykle musząc powiedzieć ostatnie zdanie. Elżbietka nie darzyła Mistrza Eliksirów zbytnią sympatią - nie dość, że był byłym Śmierciożercą, o czym radośnie trąbiły media, nie mył włosów dostatecznie często, wyglądał jak wampir spod ciemnej latarni, to w dodatku miał świetne zabezpieczenia w biurku i nie dało się z niego wykraść odpowiedzi do testów. - Wmawiajcie sobie dalej. Może ktoś wreszcie w to uwierzy - zachichotała, podnosząc się nieznacznie na łokciach, przy okazji krzywiąc niemiłosiernie.
Najprawdopodobniej doświadczenie jeszcze nie nauczyło go, że nawet pomimo usilnych starań wyciągnięcie z niej jakiejkolwiek informacji było mniej prawdopodobne niźli cud. Bo czyż to nie był jeden z powodów, dla których niegdyś zerwali? Brak komunikacji w sferze jej osoby. Plus jej niekonwencjonalne podejście do życia i całkowity brak rozumienia pojęć "związek" i "wierność". Hywer była doprawdy koszmarna jako dziewczyna, może dlatego ostatnimi czasy grała jedynie solo?
- To już samo w sobie musi być potencjalnie problematyczne. A jak rezultaty?

Nie bez powodu ludzie zastanawiali się czy Effy jest czy też nie jest wariatką. Dziewczę miało bardzo specyficzne podejście do życia, wygadywała mnóstwo bzdur i co najśmieszniejsze, najczęściej święcie w nie wierzyła. Jej zdanie było niepodważalne i żadna siła na tym świecie nie mogła tego zmienić. Taki los. W porównaniu do Hywer nawet chomik wiedział lepiej jak zachowywać się w związku. Choć nie, może to lekka przesada. Nie zmienia to jednak faktu, że biegła w sferze erotycznej dziewczyna tą emocjonalną omijała szerokim łukiem i nawet nie zamierzała się w coś zaangażować. To właśnie stanowiło potencjalny problem, gdyż większość chłopców nie potrafiło jednak tego zaakceptować. I nie można im się dziwić. Jeśli więc Villain akceptowała go, nie powinien zawracać sobie główki tym jak on sam się zachowuje i jak zostanie to odebrane, bo jak mówi powiedzenie - każda potwora znajdzie swojego amatora. A Elżbieta zapewne okrzyknie ich uroczą parą i uzna to za świetną wymówkę aby obalić Ognistą Whisky, a może nawet dwie.
- Zadziwiające! Porzucasz postawę malkontenta i uważasz coś za zadowalające, marudo- zachichotała, skubiąc brzeg białej pościeli. - Okropnie. Wszystko mnie boli, jak nie trudno zauważyć, przez najbliższy tydzień nie będę mogła chodzić, ale mogło być gorzej.

Właściwie, mijali się na wielu polach - całkiem dobrze sprawdzali się na płaszczyźnie przyjaciół, jednakże jak pokazało doświadczenie, najwyraźniej stały związek nie był jej pisany. I nie można było zarzucać Effy, że postrzegała go tylko w kategorii pościelowej, gdyż mijałoby się to z prawdą. Raczej można by pokusić się o stwierdzenie, że dziewczę miało ewidentny problem z zachowaniem wierności, nie pozwalającym na poważną stabilizację. W dodatku specyficzne podejście do życia, jeszcze bardziej specyficzne rozumienie pojęcia zaangażowanie... nie każdy był w stanie to zaakceptować, nie mówiąc już o codziennym obcowaniu. Chcieli czegoś innego, inaczej postrzegali bycie razem i to zaprowadziło ich do tego punktu? Czy Hywer żałowała? Nie, ona nie znała znaczenia tego słowa.
- To twoja wersja, Victorze - odpowiedziała przekornie, nadal skubiąc brzeg białej pościeli. Znała go dobrze i właściwie nawet nie przeszkadzało jej jego podejście do życia i innych ludzi. To chyba jeden z niewielu plusów jej charakteru - potrafiła dostrzec coś w ludziach, których większość uznawała za nieprzyjemnych, nie godnych zaufania czy nie wiadomo co jeszcze. - To dlaczego nie bawisz się z innymi wężykami w straszenie biednych pierwszaków tudzież jakąś kolejną próbę podboju zamku, tylko siedzisz ze mną w skrzydle szpitalnym i wdychasz te niebywale urocze opary eliksirów? Wpędzisz się w kłopoty, powiadam ci. Naćpasz się powietrzem i wylądujesz na łóżku obok.
Och, z pewnością rzuciłaby czymś w niego. Najchętniej zaklęciem, wyjątkowo paskudnym. Poczuwała się do bycia kobietą, a za obelgami nie przepadała.
- Jesteś okropny! Za karę możesz mi pomasować nogi! - oznajmiła, nieznacznie poruszając kończynami pod pierzynką, aczkolwiek nie bez widocznego bólu. Wredne pająki!