Komnata muzyczna

No cóż, sprawa nie była znowu aż tak przesądzona. Joel znał się na wojennym rzemiośle i choć sam polegał głównie na swojej sile, to jednak jego koledzy znacznie lepiej radzili sobie z magią. Tymczasem banda osiłków ze Slytherinu skłaniała się raczej ku taktyce preferowanej przez Edwardsa, wobec czego kilka czarów mogłoby przeważyć szalę zwycięstwa na stronę Ravenclaw. Tego się jednak nigdy nie dowiemy,a przerwanie tak wspaniałej potyczki zawdzięczać możemy tylko i wyłącznie Roselyn Hepburn.
Ślizgonka w chwili obecnej stanowiła wspaniały kontrast dla Joela. Swoje oburzenie okazywała ona całym ciałem, podczas gdy Krukon już tradycyjnie ograniczał się do niezbędnego minimum jeśli chodzi o pokazywanie po sobie czegokolwiek. Mimo wszystko ktoś, kto znał go nieco dłużej potrafił dostrzec subtelne gesty, które świadczyły o jego zdenerwowaniu: zesztywniałe palce lub zarysowane mięśnie szczęki, którą nerwowo zaciskał. Cios w ramię poczuł, ale nie zareagował. Do tego typu kuksańców przywykł przy Quidditchu. Pchnięty na taboret przy instrumencie niewiele się zastanawiając usiadł na nim. Rosalyn nie zamierzała jednak odpuścić. Chłopak spojrzał za nią z dołu, odchylając nieco głowę.
- Już zapomniałem jaka potrafisz być irytująca Hepburn - wycedził zdecydowanie podnosząc się z niewielkiego siedziska. Oczywiście górował nad dziewczyną więcej niż o głowę. Co więcej, chcąc zapobiec dalszej szamotaninie zacisnął swoje długie palce na nadgarstkach dziewczyny na wzór chłodnych kajdan.

Myślę, że Ślizgoni nie polegają tylko i wyłącznie na swojej sile, wręcz przeciwnie, niejednokrotnie w czasie pojedynków sięgali po różdżki i rzucali w przeciwników jakimiś wyjątkowo paskudnymi i nieprzyjemnymi zaklęciami. W końcu do nich należało bycie przebiegłym i podstępnym, to oni znani byli z nieuczciwiej walki i to właśnie tego można się było spodziewać. A Rosie nie chciała żeby Joel (i oczywiście jego koledzy, choć ci tak naprawdę nie interesowali jej nawet w najmniejszym stopniu) ucierpiał zbyt mocno fizycznie. Psychicznie i tak przecież był wrakiem.
Fakt, że pan Edwards postanowił podnieść się ze swojego miejsca wyraźnie zaniepokoił Roselyn, która najwyraźniej już czuła, że zaczyna przegrywać. Tak zresztą się stało, bowiem już po chwili poczuła jak chłodne dłonie Krukona zaciskają się na jej drobnych nadgarstkach.
- Hepburn? - powtórzyła za nim szeptem, mając nadzieję, że w jej oczach nie widać jak mocno zraniły ją jego słowa. Jakiś czas temu wzięłaby to za idealną podpuchę do dalszego droczenia się, ale teraz...no cóż, to raczej nie zachęcało panienki Roselyn do przyjacielskich docinek. - Więc teraz znowu przechodzimy na oficjalny ton, tak? - spytała, siląc się na nikły uśmiech. - Dobrze, w takim razie puść mnie Edwards. Lepiej będzie jak już pójdę. Wybacz, że wtrącam się w twoje życie i bójki. - nawet nie próbowała się wyszarpnąć z uścisku, spuściwszy wilgotne oczy potulnie - jak nie ona! - czekała aż Krukon pozwoli jej odejść.

Nawet najbardziej rozsądne i wzbogacone o dane statystyczne argumenty nie byłyby w stanie odwieść Joela od walki. Tylko Roselyn się udało, a to głównie za sprawą elementu zaskoczenia oraz wpływowych znajomości. Pan Edwards wychodził już z niejednego ryzykownego pojedynku. Jeszcze nie zaczął wierzyć w swoją niezniszczalność, ale mimo wszystko nie zamierzał się wycofywać z walki. Jeśli ktoś siłą odciągnął go od przeciwnika, to co innego. Widocznie nie miał aż takiej ochoty komuś przywalić, skoro pozwolił Ślizgonce na interwencję. On osobiście nie specjalnie przejmował się groźbą dotyczącą Amelii oraz Hewsona.
O to właśnie chodziło. Joel miał zamiar pokazać dziewczynie, że zbytnie spouchwalanie się z nim zakrawa na lekką przesadę. Nadal nie miał zamiaru jej krzywdzić, jednak nie był pewien, czy odpowiednio silnie sprowokowany będzie w stanie nad sobą panować. Ostatnio przychodziło mu to z coraz większym trudem.
Zaskakujące, ale poczuł się jak ostatni drań, gdy Ślizgonka podniosła na niego wzrok. Zdecydowanie wolałby oberwać jeszcze kilkanaście razy od brunetki, niż przypominać sobie, że jednak są osoby, na których mu zależy. Widocznie skoro powstrzymywał się od ataków fizycznych, musiał ją ranić chociaż psychicznie. Dobra robota Edwards.
- Rose zostań - poprosił. W tej samej chwili rozluźnił palce, zsuwając je po jej dłoniach. Przecież nie mógł jej więzić? - Płaczesz?

To co najlepsze zawsze okazuje się najtrudniejsze do zdobycia, prawda? Może i opanowywanie swojej agresji było niezwykle trudnym wyzwaniem dla młodego Edwardsa, ale przecież Roselyn sama była świadkiem, że to nie jest niewykonalne. W końcu sama zajęła się jego treningiem i - co było zaskakujące - wyniki były bardziej niż zadowalające a chęć opanowania się w jej towarzystwie zaskakująco silna. Czyżby została aż tak ważną dla niego osobą, że naprawdę nie chciał jej skrzywdzić? Tak mogłoby się wydawać, choć fakt, że się rozstali, że teraz ją ranił i ogólnie zachowywał się jak obcy człowiek zdecydowanie nie przemawiały za tym faktem.
- Nie, nie płaczę. - odpowiedziała automatycznie, tym samym zaprzeczając rzeczywistości. Dopiero po sekundzie zorientowała się, że wypieranie się prawdy na niewiele się zda, gdy dowody działają na jej niekorzyść. - Masz po prostu rację, rozstaliśmy się a zachowywanie się jak gdyby nic nigdy się nie stało po prostu nie ma sensu. Unikanie się i udawanie, że się nie znamy też jest idiotyczne, ale nie wierzę w przyjaźń eks, więc sama już nie wiem co robić. Wiem tylko, że coś mnie boli i to mi się nie podoba. - nie miała zamiaru wyjść z sali. I nie miała też zamiaru pozbawiać się możliwości czucia ciepłego joelowego dotyku.

No tak. Joelowi jednak potrzebna była dobra motywacja, a z odejściem Rose takową utracił. Skoro nie miał się więcej dla kogo starać, to równie dobrze mógł się przestać starać w ogóle. Dawniej wysiłek podejmował jeszcze dla ojca, ale ten również odszedł. W tym wypadku Edwards miał wolną drogę i mógł się jeszcze bardziej pogrążać w swojej niezwykłej przypadłości. Nikogo nie interesowało, czy bójki wszczyna ze zwykłej nudy, czy ma inne, bardziej niezależne od siebie powody.
Rozstali się prawda, jednak to zupełnie nie zmieniło uczuć Krukona. Całe to rozejście to był jego pomysł. Naiwny w swoim myśleniu Joel uznał pewnego dnia, gdy znów niewiele brakowało do tragedii ( Angus go sprowokował, a panna Hepburn postanowiła fretkę chronić własnym ciałem), że Roselyn zasługuje na kogoś zdecydowanie lepszego. Hamlet od dawna wiedział, że dziewczynie ma do zaoferowania niewiele, jeśli nie nic. W jego towarzystwie nie była nawet do końca bezpieczna. Był egoistą pozwalając jej ze sobą być, to też postanowił błąd naprawić.
Jak widać popełniał jedną wpadkę za drugą. Samej Roselyn nie wyjawił przyczyn, które popchnęły go do rozstania. Na poczekaniu wymyślił jakiś banalny powód, dla którego powinni ze swojego związku zrezygnować. Wypadło na tyle przekonująco, żeby Ślizgonka odeszła w wielkim stylu. Joel okazał się jednym z niewielu chłopaków, którzy mielić czelność zerwać ze Ślizgonką i musiał za to zapłacić. Wszyscy jeszcze pamiętali tamtą akcję.
- Oh fuck - westchnął ciężko, przeklinając przy tym niespecjalnie wybrednie. Zaraz też wzniósł na moment oczy do nieba, dłońmi przecierając twarz.
- Idiota ze mnie - przyznał z niepokojącym uśmiechem na ustach. Miał zamiar dać Roselyn szanse na coś lepszego, ale teraz zorientował się, że tylko bardziej ją unieszczęśliwił. Po raz kolejny, brawo Edwards!

Jakie to zabawne, że człowiek do działania potrzebuje odpowiedniego bodźca, który do owego działania by go zmusił. Biednemu Joelowi zabrakło motywacji do starania się być lepszym człowiekiem. Typowy pierwszy krok w kierunku popełnienia pierwszej poważnej zbrodni i ugrzęźnięcia w bagnie zwanym kryminałem. Ale nie będziemy się teraz bawić w małego hobbystycznego psychologa i może z bocznego toru wrócimy na ten właściwy.
Rozstali się absolutnie nie w zgodzie i pokoju, jeszcze tego brakowało żeby Rosie postanowiła przemilczeć swoją porażkę. Nie, nie! Panienki pokroju panny Hepburn miały to do siebie, że niezależnie za jaką cenę swoją przegraną zamieniały w wygraną - jeśli nie w oczach swoich to w oczach osób postronnych, którym przecież nie dane było nigdy, przenigdy zobaczyć bólu wypisanego na twarzy zranionej damy dworu.
Panienki pokroju panny Hepburn swój smutek i żal zatapiały w zemście i szykowaniu odwetu na eks, choć niejednokrotnie do zemsty nawet nie dochodziło - ot, wystarczyła sama wizja. Tak też było w tym przypadku, gdzie Roselyn ograniczyła się tylko i wyłącznie do pokazania publicznie, że w rzeczywistości Joel był dla niej nikim więcej jak kolejną zabawką.
- Racja. - zgodziła się z nikłym uśmiechem. - Jesteś cholernym idiotą. Idiotą, którego kocham. - to powiedziawszy Ślizgonka ujęła twarz chłopaka w obie dłonie i ostrożnie, jakby pozostawiając Joelowi możliwość oswobodzenia się, przyciągnęła go do siebie. Nie, nie, zbyt dużo inicjatywy już wyszło od niej i zbyt wiele razy okazała jak słaba w rzeczywistości jest, by teraz jeszcze pozostawić chłopaka przed faktem dokonanym. Wargi panienki Hepburn zawisły w odległości kilku milimetrów od ust Joela. Twoja kolej, panie Edwards.

Zbrodnia? Kryminał? Bez przesady.. Edwards się do Azkabanu nie pchał. Morderczych popędów też jak na razie nie miał, choć kilka razy miał ochotę udusić Roselyn. To była jednak wyłącznie jej wina. Panna Hepburn objęła dziwną taktykę jeśli chodzi o terapię dla Krukona. Przy każdej nadarzającej się okazji prowokowała go, coraz dalej przesuwając granicę jego cierpliwości. W efekcie naprawdę sporo potrafił znieść, ale z czasem wszystko zaczęło wracać do starej normy. Tylko Roselyn udało się w jakiś sposób uchronić. Joel nie był aż takim skończonym świrem, za jakiego wszyscy go brali. Przynajmniej swoich bliskich starał się w jakiś sposób chronić. Inna sprawa, że niekoniecznie mu to wychodziło.
Był gotów na zemstę oraz całą tą szopkę. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to rozstanie nie będzie ani ciche, ani przyjacielskie. Uparcie wierzył jednak, że postępuje słusznie i w dobrej wierze. Roselyn miała narobić sporo szumu, zwymyślać go od najgorszych i zburzyć resztki jego szkolnej opinii, a potem znaleźć sobie kogoś odpowiedniejszego, a wspomnienia o Joelu Edwardsie gdzieś głęboko pogrzebać. Plan sprawdził się tylko w części. Faktycznie ich zerwanie dostarczyło całej szkole wielu atrakcji, ale Ślizgonka z nikim nie związała się potem na dłużej. Hamlet czekał cierpliwie, jednak z każdym tygodniem wzbierały w nim wyłącznie wątpliwości.
Słysząc to nieśmiałe wyznanie przywołał się do porządku, spoglądając na brunetkę. Obłąkany uśmiech zniknął z jego ust. Nie miał pojęcia, czego się może dalej spodziewać, dlatego w dziwnym milczeniu obserwował jak smukłe palce Ślizgonki wsuwają się na jego policzki. Miała zimne dłonie, ale to mu nie przeszkadzało. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w różnokolorowe tęczówki.
- Zostawienie Ciebie, to była największa głupota jaką zrobiłem w życiu - przyznał gładząc jej policzek kciukiem - Ale musisz zrozumieć, chciałem Cię w ten sposób chronić. Zasługujesz na coś lepszego Rose = wątpliwości zżerały go od środka. Z jednej strony chciał wziąć ją w ramiona, z drugiej kontynuować swój plan do skutku.

To, że Joel sam się do kryminału nie pchał nie znaczyło, że ze swoim porywczym charakterem kiedyś tam nie wyląduje. A jeśli ktokolwiek chciałby kiedyś wrobić go w jakąś mało przyjemną aferę, pan Edwards był idealnym kozłem ofiarnym. W końcu łatwo było go do sprowokować.
Poza tym warto też wspomnieć, że od czasu ich rozstania Roselyn nie związała się z nikim nawet na chwilę. Ba, zniknęli też jedno nocni kochankowie, na których dziewczyna nie miała najmniejszej ochoty w przeciągu kilku ostatnich miesięcy. Joel albo był ślepy albo naprawdę głupi, skoro przez tak długi czas nie zauważył, że minie długi długi czas zanim życie Rosie powróciłoby do normalności po ich rozstaniu.
O ile w ogóle byłoby takie, jak przed poznaniem Joela.
No i tak właśnie kończą się chęci uszczęśliwiania kogoś na siłę bez uprzednich konsultacji z daną właśnie osobą. Cóż poradzić, można tylko mieć nadzieję, że pan Edwards uczy się na błędach i na przyszłość, jak na bystrego Krukona przystało, wyciągnie wnioski ze swojego postępowania.
- Nie mogę zaprzeczyć. - przytaknęła z uśmiechem wiedząc, że wygraną ma już niemalże w garści. - A na przyszłość pozwól, że to ja będę decydować na co zasługuję a na co nie zasługuję. To moje życie i ja dokonuję wyborów, nikt inny nie ma prawa tego za mnie robić, pamiętaj. - jakby Jo już nie zauważył, jego plan już dobre kilka minut temu wziął w łeb, więc nie pozostawało mu nic innego jak wziąć panienkę Hepburn w ramiona i pocałować. Na zgodę.

Rzeczywiście. W razie czego znalazłoby się raczej niewiele osób, które uwierzyłyby w niewinność Joela i gotowe byłyby go bronić. Krukon nie bez powodu nosił miano 'nieprzewidywalnego', pod tym względem pasował do Ślizgonki jak ulał. Na swoją opinię pracował sobie ciężko od 1 klasy. Oczywiście nie było tak trudno, jak mogłoby się wydawać. Ludzie boją się tego co inne, dlatego bardzo szybko chłopak dorobił się etykietki 'Wyrzutek'. Całą sprawę skomplikowało jedynie członkostwo w drużynie Quidditcha. To stawiało Edwardsa w nieco lepszym, bardziej społecznym świetle. Większość mimo wszystko nie dała się nabrać lub zwyczajnie egzystencję Joela zignorowała. Dopiero Roselyn na nowo rozpętała debatę na temat Krukona. Ale już i tak znacznie zboczyliśmy z tematu.
Głupi, naiwny i uparty, to chyba najlepsze określenia. Jedynym usprawiedliwieniem chłopaka mogą być jego dobre intencje. Fatalne wykonanie nie miało na jego plan wpływu, w końcu ten pomysł najwyraźniej nie miał szans na powodzenie. Mimo wszystko Joel podjął próbę i teraz wiedział, że poniósł porażkę.
Oczywiście zdawał sobie również sprawę z tego, że jest na przegranej pozycji. Ślizgonka poczuła smak zwycięstwa, a Hamlet nie miał powodu żeby się przed tym bronić. W jego głowie cichy głosik zdecydowanie zgadzał się z tym, że niepowodzenie jego planu to w rzeczywistości zwycięstwo. Pocieszony tą myślą uśmiechnął się, jednak nie chciał Roselyn przerywać. Brunetki wysłuchał opierając czoło o jej ciemną grzywkę.
- Postaram się pamiętać - mruknął nawet nie podnosząc ociężałych powiek. Czubkiem nosa musnął policzek panienki Hepburn, a jego dłonie wsunęły się na jej dolny odcinek pleców. Niespiesznie, a wręcz nieco opieszale przyciągnął ją do siebie odnajdując słodkie usta Ślizgonki.

Miejscem, które niewątpliwie jest jednym z ulubionych panny MacCailín jest właśnie komnata muzyczna. Gdy była zła, zmartwiona, czy po prostu smutna uwielbiała tu przychodzić i całkowicie oddawać się temu, co wychodziło jej najlepiej, a mianowicie graniu na fortepianie i śpiewaniu. W prawdzie odwiedzała to miejsce nawet kiedy była zadowolona z życia, albo wprost tryskała dobrym humorem, a w tej chwili, no cóż, o dziwo była neutralnie nastawiona do wszystkiego. Dlatego przyszła tu, aby to zmienić.
Muzyka zawsze była obecna w jej życiu. Jej rodzice pochodzili z szanowanych rodów, w których kładło się nacisk na kulturę. Dlatego jej matka jak i ojciec potrafili grać na instrumentach, malować, czy też dobrze pisać. No właśnie, dlatego ojciec został pisarzem, a matka, co prawda malować potrafiła, aczkolwiek nie wiązała z tym żadnej przyszłości, uważając, że ten zawód jest niepewny i z nim nigdy nie wiadomo. No cóż, trzeba przyznać, że rozsądku tej kobiecie nie brakowało, dlatego Sìleas niesamowicie ją podziwiała. I nie tylko dlatego. Jej matka była ambitna, doskonale wiedziała czego chce i dążyła do wyznaczonych sobie celów. Tego akurat Sìl brakowało.
Dziewczyna weszła do komnaty i widząc znajomy instrument na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Tak niewiele potrzeba było do tego, by wywołać u niej ten stan. Blondynka zasiadła przy fortepianie i ułożyła na klawiszach chude palce, po czym zaczęła grać ułożoną niegdyś przez siebie melodię, cicho przy tym śpiewając. Miała ciepły, subtelny, a zarazem głęboki głos. To była metoda na to, by odpocząć od wszystkiego, oderwać się od rzeczywistości i znaleźć się zupełnie gdzie indziej, gdzie nie ma problemów, a smutek nie istnieje.

Eve, przemierzając korytarz na szóstym piętrze, usłyszała cichą muzykę.
Fortepian – pomyślała i od razu skierowała się w stronę komnaty muzycznej. Kiedy stanęła naprzeciwko drzwi, do jej uszu dotarł melodyjny, przyjemny głos. Eve uśmiechnęła się pod nosem. Wiedziała kto „daje koncert”. Sìleas MacCailín, Gryfonka z szóstej klasy. Brązowowłosa znała ją bardzo dobrze. Miały podobne zainteresowania. Panienka Evan poznała Sil w trzeciej klasie, kiedy to ukrywała się w Sali muzycznej przed woźnym(rozbiła kilka łajnobomb pod dormitorium Ślizgonów). Wtedy Sileas weszła do komnaty i, będąc pewną, że jest sama, zaczęła grać. Tą samą piosenkę, co teraz.
Eve nacisnęła delikatnie klamkę i pchnęła wielkie drzwi. Te nawet nie zaskrzypiały. Brązowowłosa wkradła się po cichu do wielkiego pomieszczenia, w którym stały przeróżne instrumenty muzyczne. Panienka MacCailin siedziała do niej tyłem, na pufie przystawionej do fortepianu. Jej blond loki opadały łagodnie na plecy. Eve przesuwała stopy po podłodze prawie bezszelestnie, aż wreszcie dotarła do wielkiej złotej harfy. Usiadła przy niej i szarpnęła jedną strunę, potem kolejną. Zgrała się z melodią fortepianu. Muskała struny bardzo „zwiewnie”, z wyczuciem. Ale nie była skupiona na tym, co robiła. Wręcz przeciwnie – myślami zdawała się być w zupełnie innym miejscu. Ale czyż nie o to właśnie chodziło w tworzeniu muzyki? Oczy panienki Evans były przymknięte, a na twarzy błąkał się niewielki uśmieszek. A kiedy skończyły grać, Eve otworzyła oczy i wyszczerzyła zęby w szerokim, nasuwającym na myśl wilka uśmiechu.
- No cześć – przywitała się z zadowoleniem. – Co u ciebie słychać, droga Sileas?

Crispin, wszedł do komnaty muzycznej zamykając za sobą drzwi, a następnie rozglądając się niej, chwycił różdżkę w prawą dłoń, by za pomocą czarów, oczyścić doszczętnie środek pomieszczenia ze zbędnych obecnie przedmiotów. Pod jedną ze ścian, niemalże na wprost drzwi, wyczarował katedrę wraz ze stołem i jednym drewnianym krzesłem. Podchodząc do niego położył na blacie swoją czarną torbę i rozejrzawszy się po raz kolejny po komnacie zaczął wypakowywać swoje rzeczy. Obecnie miał tylko nadzieję, że uda mu się stworzyć chór; że pojawią się jacyś chętni potrafiący śpiewać, bo bynajmniej nie widziało mu się tłumaczenie rozchichotanym panienką, iż jest ich nauczycielem i nie ma szans, aby relacje między nimi wybiegły poza ów tor.
Rozpakowawszy wszystkie swoje rzeczy spojrzał na zegarek, a następnie usiadł na wyczarowanym krzesełku ściągając torbę ze stołu i kładąc ją na podłodze. Cóż, zostało jeszcze ponad pół godziny do rozpoczęcia castingu, dlatego też Fairchild, zaczął bazgrać coś po pergaminie, czekając na czas, w którym będą pojawiać się pierwsi ochotnicy.

Eve błąkała się po korytarzach w poszukiwaniu radości. Po ostatnim meczu z Krukonami była ponura i łatwo można ją było zdenerwować.
Przegraliśmy! – jęczała w myślach. – Och, cóż to była za porażka… tak marnie odbijać tłuczka!
Wiedziała, że nie tylko ona była winna tej przegranej. Była jednak współwinna, bo sama również grała okropnie. Nie. Nie bawiła się w usprawiedliwienia typu „Mieliśmy gorszy dzień” albo „Następnym razem pójdzie nam lepiej”. Zamiast się pocieszać, zaczęła działać. Z resztą, tak samo jak reszta drużyny. Robili treningi częściej niż kiedykolwiek, bo mieli zamiar wygrać w tym roku puchar Quidditcha.
Właśnie zmierzała na trening, gdy usłyszała czyjś głos dobiegający z komnaty muzycznej. Nagle ją olśniło. Rekrutacja do chóru! Eve zdawała sobie sprawę z tego, że do treningu trochę czasu jej zostało, a śpiew może ją tylko podnieść na duchu. Dlatego też postanowiła odwiedzić profesora Fairchild’a.
Weszła do klasy, mijając się z ciemnowłosym chłopakiem, który uśmiechał się jakoś dziwnie. Znała go. Był obrońcom w drużynie Ślizgonów. Przypomniał jej się kolejny mecz, tym razem jednak wygrany. A wtedy Puchoni grali z zielonymi. Ach! Cóż to był za mecz! Eve uśmiechnęła się wrednie na jego wspomnienie, ale nie patrzyła już na Granta, tylko na profesora. W komnacie muzycznej była jeszcze jedna osoba, dziewczyna. Eve kojarzyła ją z lekcji starożytnych run, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć, jak dziewczyna ma na imię. Z resztą, nie to było ważne.
Uśmiechnęła się zawadiacko, jak to miała w zwyczaju, stając przed biurkiem profesora.
- Eve Evans. Huffepluff, klasa szósta – powiedziała, skinąwszy głową. Nie była jakoś szczególnie zestresowana, czy rozemocjonowana. Była pewna swego, jak zawsze. Poza tym nie przyszła na przesłuchanie, aby się bać. Lubiła śpiewać, często robiła to publicznie. A i jej gadka nie była taka zła. Więc nie było żadnego problemu.
- Myślę, że nie muszę się jakoś specjalnie prezentować, profesorze? – spytała, wpatrując się w nauczyciela. – Przypuszczam, iż wystarczy, że kocham muzykę. Kiedy byłam jeszcze dzieckiem… to znaczy, zanim trafiłam do Hogwartu, brałam udział w wielu mugolskich konkursach w śpiewie. Czasami dogrywałyśmy na jakichś instrumentach. Jeżeli o mnie chodzi, najczęściej była to gitara.
Przemowa jak przemowa – nudna, bez ogólnego sensu. Nie liczyły się bowiem słowa tylko śpiew i miłość do muzyki. Przynajmniej z takiego założenia wychodziła Eve. Dlatego też, bez zbędnych ceregieli, po prostu zaczęła śpiewać.
Głos Eve był niski i lekko zachrypnięty, nietypowy. Miał wspaniałe brzmienie. Był silny, było w nim słychać uczucia, które płynęły prosto z serca Puchonki. Śpiewała pięknie, miała do muzyki talent i ucho. Czego nie można powiedzieć o rysunku… ale mówimy teraz o czymś innym.
Jej głos w pierwszej chwili, jak się wydawało, nadawał się tylko do solówek. Ale Eve potrafiła się dostosować. Śpiewanie w chórze, na głosy było dla niej równie fascynujące. A profesor z pewnością to dostrzegł.
Kiedy Puchonka skończyła śpiewać, bez słowa odsunęła się na bok i opuściła klasę.

Tego się nie spodziewała. To znaczy, owszem, była świadoma, że Grant byłby do tego zdolny, ale na brodę Merlina - żeby to zrobił?! Czy to nie on wstydził się pokazywania z nią publicznie? Przecież mimo wszystko nie naraziłby się na ewentualnie komentarze ze strony reszty braci uczniowskiej, tylko z jej powodu. A jednak. Nim zdążyła się zorientować, została uniesiona do góry bez możliwości oswobodzenia się i zaniesiona w stronę komnaty muzycznej. Na nic zdały się jej protesty, piski krzyki, czy też poprzednio targające nią wątpliwości. Właśnie była siłą ciągnięta na to przesłuchanie i nic nie mogło tego odwrócić. Drzwi otworzyły ze skrzypnięciem, a oni weszli do środka; Alex łaskawie postawił ją na środku sali, skinął głową w stronę profesora i opuścił pomieszczenie, zostawiając ją na postawę losu. Sądząc po minie Crispina, nie był szczególnie uradowany rozwojem wydarzeń, jednakże ona nie potrafiła się mu dziwić. Zwłaszcza, że nie tak dawno temu przesłuchanie opuścił "jej chłopak", którego przecież sympatią nie darzył. Nerwowo rozejrzała się po pomieszczeniu - nikogo więcej. Poczuła nieopisaną wręcz ulgę, ze świadomości, że będzie śpiewać jedynie przed swoim ukochanym, ale co później? Co jeśli się dostanie? Wtedy nie będą tylko we dwoje. Westchnęła ciężko, postanawiając kontynuować ich zwyczajową grę, na wypadek gdyby coś notowało przebieg wydarzenia lub ktoś postanowił nagle wejść.
- Sheridan Audrey, lat szesnaście, Gryffindor - powiedziała dość spokojnie, radośnie uśmiechając się do Fairchilda. Naprawdę cieszyła się, że go widzi, jednakowoż nie podobało jej się, że znowu siedzi za katedrą, wyglądając jak jej nauczyciel. Którym, mimo wszystko był. Po tym jakże krótkim wstępie, który i tak nie stanowił dla niego żadnej nowości, kontynuowała swoją wypowiedź. - Przyszłam tu, bo... właściwie zostałam wniesiona siłą. W każdym razie, nie lubię śpiewać publicznie, to mnie peszy. Jednakże odkąd chłopak, którego kocham usłyszał przypadkiem jak śpiewam pod prysznicem, najwyraźniej nie potrafi tego odpuścić. To on chciał, abym się zgłosiła, a ja nie potrafię mu odmówić - tu puściła do profesora perskie oczko, wciąż uśmiechając się - W każdym razie - postanowiła jednak dodać coś, co wyglądałoby dobrze na papierze, na wypadek gdyby sprawozdanie z przesłuchania było prowadzone - jako dziecko marzyłam, żeby rozpocząć karierę muzyczną, ale jakoś nigdy nie było ku temu sposobności. Potem chyba z tego wyrosłam. Jestem kapitanem drużyny i prefektem, ale sądzę, że uda mi się znaleźć czas na kolejne zajęcia poza lekcyjne, a chór wydaje się strzałem w dziesiątkę. - Zakończyła wypowiedź, wpychając dłonie do kieszeni swetra. Zapomniała o czymś, tego była pewna. W każdym razie, najgorszą część miała już za sobą. - Mam śpiewać? - zapytała, jak gdyby nagle ją olśniło. Doczekawszy się potwierdzenia ze strony profesora, zaczęła:
- Cry baby, cry baby, cry baby,
Honey, welcome back home.

I know she told you,
Honey I know she told you that she loved you
Much more than I did,
But all I know is that she left you,
And you swear that you just don’t know why,
But you know, honey I’ll always,
I’ll always be around if you ever want me
Come on and cry, cry baby, cry baby, cry baby,
Oh honey, welcome back home.

Don’t you know, honey,
Ain’t nobody ever gonna love you
The way I try to do ?
Who’ll take all your pain,
Honey, your heartache, too ?
And if you need me, you know
That I’ll always be around if you ever want me
Come on and cry, cry baby, cry baby, cry baby,
Oh daddy, like you always saying to do.
Zaśpiewała jedynie dwie zwrotki, ale to musiało wystarczyć. W połączeniu z repertuarem, który sobie wybrała, jej głos prezentował się niesamowicie - mocny, głęboki, ciepły, wysoki z delikatną "tarką". Niesamowity. To, co potrafiła z nim zrobić bez żadnego przygotowania przekraczało granicę ludzkiego wyobrażenia. Nie dało się zaprzeczyć, że ta niepozorna, rudowłosa istotka śpiewem potrafiła hipnotyzować niczym syrena. Zachwycała, powalała na kolana. Po wszystkim zakończyła skromnym dygnięciem i nie mogąc się powstrzymać rzuciła - Do zobaczenia wieczorem, panie profesorze. Mam szlaban za nieoddanie trzech prac domowych pod rząd - pożegnała się i opuściła komnatę muzyczną.

Pchnęła ciężkie drzwi komnaty muzycznej i wemknęła się do środka, chłonąc szafirowymi oczami każdy otaczający ją szczegół. Cóż, było ich tu więcej niż się spodziewała. Większość znała przelotnie, twarze kojarzyła z korytarzy, ale z racji że nie należała do osób najśmielszych i z łatwością nawiązujących znajomości nie byli to jej dobrzy przyjaciele. Rzuciła teraz nielicznym przelotne „Cześć”, do większości nie odezwała się słowem. Po prostu szła przed siebie, wiedząc, że ma coś do zrobienia i planując wykonać to jak najlepiej. Jak zawsze, była bowiem perfekcjonistką. Usiadła w kącie pod ścianą i zajęła się przyglądaniem innym uczniom, którzy zapragnęli dostać się do chóru z nieznanych jej powodów. Twarz niektórych wyrażała strach i tremę, inni byli podekscytowani możliwością wykazania się przed szerszą publicznością, jeszcze inni po prostu przyszli, żeby wykonać pewnego rodzaju pracę, która być może dawała im satysfakcje, a być może przyszli tu z bliżej nieokreślonych powodów. I być może do tej ostatniej grupy właśnie należała. Przyszła, żeby zająć czymś umysł. Po to, żeby odciągnąć myśli o jednego tematu, żeby choć w części uporządkować sobie pewne sprawy. Bo jeśli nie pomoże twórcze zajęcie, to co pomoże? Profesor przesłuchiwał kolejne osoby, a nią nie targały żadne wyższe emocje. Wszyscy pałali podnieceniem, a przynajmniej zdecydowana większość. Ona siedziała niewzruszona, jakby przyszła tu z obowiązku. Nie, wcale nie. Muzyka towarzyszyła jej na każdym kroku, a więc dlaczego nie miałaby zacząć robić cokolwiek, co sprawia jej przyjemność, pomijając sporządzanie mikstur? Nagle zauważyła na sobie wzrok profesora, który powiadomił ją, że przyszła jej kolej. Zacisnęła ręce w pięści, tłumiąc zdenerwowanie i podniosła się z ziemi. Nie była to bynajmniej trema, tylko delikatnie zarysowana niepewność. Utkwiła spojrzenie w czubkach swoich butów, po czym podniosła kącik ust ku górze. Gdy coś robiła, chciała robić to doskonale. Taka już była. Gdy chciała mogła przezwyciężyć niepewność pokładami determinacji, które w niej tkwiły.


- Samantha Sullivan, klasa siódma, Gryffindor. – wymówiła na jednym wydechu. – Przyszłam tu ponieważ postanowiłam coś ze sobą ... ekhm, wreszcie zrobić. Nie mogę dobrowolnie pozwolić, by wiecznie nazywali mnie kujonem, więc po namyśle stwierdziłam, że muszę znaleźć sobie jakieś zajęcie, które wbrew pozorom nie nazywa się „nauka”. – uśmiechnęła się nieznacznie, po czym wzięła głęboki wdech i przymknęła powieki, przechodząc w błogi stan rozkoszowania się muzyką.


- She keeps Moet and Chandon in her pretty cabinet.
'Let them eat cake' she says
Just like Marie Antoinette.
A built in remedy for Khrushchev and Kennedy
And anytime an invitation you can decline.
Caviar and cigarettes, well versed in etiquette,
Extr'ordinarily nice.
She's a killer queen,
Gunpowder, gelatine.
Dynamite with a lazer beam
Guaranteed to blow your mind
Recommended at the price
Insatiable an appetite, wanna try?

Jak bardzo mylne wrażenie sprawiała jej nienaganna fryzura, twarz anioła i delikatne gesty. Wewnątrz niej był ogień, który przekładał się na jej magnetyzujący głos. Był mocny, momentami naturalnie zachrypnięty. Przede wszystkim jednak silny i czysty. Skończyła, ukłoniła się nieznacznie i odwróciła na pięcie. Chwiejąc się niebezpiecznie, ale z uśmiechem na ustach ruszyła w stronę wyjścia z komnaty muzycznej. Po raz pierwszy tego dnia stwierdziła, że mogłaby śpiewać w szkolnym chórze.

Co właściwie podkusiło Julesa do tego, by przyjść na przesłuchanie do szkolnego chóru? Co w ogóle sprawiło, że w jego głowie w ogóle zakiełkowała podobna myśl? Nie wiedział. Zawsze uważał bowiem takie przedsięwzięcia za beznadziejne, bezsensowne i „bez” ogólnie. Nie bawiło go publiczne pokazywanie się przed bracią uczniowską i robienie z siebie przedstawienia. Może jednak ten krok miał być pretekstem do ponownego szukania ucieczki od tego całego absurdu, w jaki zmieniło się jego życie. Może była to zwykła, ludzka ciekawość. A może chęć zabicia czasu i oderwania się od nauki do OWUTEMów. Nie wiedział. W sumie nie chciał wiedzieć. To nie miało znaczenia. Przyszedł i już. Chyba chciał się sprawdzić, postawić przed sobą nowe wyzwanie, które absolutnie nie pasowałoby do kreowanego tak misternie przez wiele lat wizerunku jego osoby. Nie przejmował się tym. To zdarzenie i tak niewiele by zmieniło, a on koniecznie musiał zająć umysł czymś, co chociaż na chwilę pozwoliłoby oderwać myśli od ojca, od wampirów, od życia. Muzyka miała być tym wyzwoleniem, jednak na ile uda się je osiągnąć, to miał pokazać czas. Czas i chęci samego Juliusa. Z tym jednak na ogół było ciężko. Lecz może sama chęć pokazania się na przesłuchaniu była pierwszym krokiem ku lepszemu życiu? O ile takie w ogóle miało prawo bytu w świecie, w jakim pogrążył się Hoytenberry.
Wzruszył ramionami, nie zważając na nic i wszedł do komnaty muzycznej. Ludzi było jeszcze trochę, lecz większość najwyraźniej już opuściła przesłuchanie. Albo chętnych było po prostu tak niewielu? To tez nie miało znaczenia.
- Julius Hoytenberry – przedstawił się i to powinno wystarczyć profesorowi, wszak wszyscy belfrowie, chcąc czy nie chcąc, musieli znać całą jego rodzinę. Po prostu. Trudno było nie wiedzieć kim są Hoytenberry'owie. Trudno było nie wiedzieć kim jest sam Jules. Plotki, nawet wśród nauczycieli, bardzo szybko się rozchodzą. – Profesorze... Cała sprawa wygląda następująco – nie potrafię podać konkretnych powodów przyjścia na przesłuchanie, takich bowiem nie ma. Nie wiem, co mną kierowało, gdy zmierzałem w stronę komnaty muzycznej. Nie wiem nawet, czy posiadam talent, dzięki któremu mógłbym sprawić, iż dostałbym się do chóru. Jednak ocenianie tego leży w gestii pana profesora – powiedział, uważnie przyglądając się mężczyźnie. Uczono go, że podczas rozmowy jednym z najważniejszych zachowań jest utrzymywanie kontaktu wzrokowego, jako szacunku dla rozmówcy. To robiło dobre wrażenie. – Chciałbym jednakże napomknąć, iż mimo wszystko zależy mi... Zależy mi, by szkolny chór nie był ubogi o moją osobę – zakończył nieco koślawo, jakby nie był pewny tego, co mówi.
Następnie wciągnął głęboko powietrze, próbując się uspokoić. Nie zauważył nawet kiedy serce zaczęło bić mu szybciej, niż powinno. Wszak było to tylko przesłuchanie do głupiego chóru! To nie był egzamin, który mógłby zaważyć na jego dalszym rozwoju.
A potem zaczął śpiewać mocnym, nieco ochrypłym głosem...

- I saw her dancing there by the record machine
I knew she must have been about seventeen
The beat was going strong, playing my favourite song
And I could tell it wouldn't be long
'Til she was with me (Yeah me)
And I could tell it wouldn't be long
'Til she was with me (Yeah me)
Singing

I love rock n' roll
So put another dime in the jukebox, baby
I love rock n' roll
So come on take your time and dance with me

She smiled, so I got up and asked for her name
"That don't matter," she said, "'cause it's all the same"
I said, "Can I take you home where we can be alone?"

Gdy skończył, nie śpiewając utworu The Arrows do końca, ponieważ nie chciał trwonić cennego czasu nauczyciela, skłonił lekko głowę i wolnym krokiem opuścił pomieszczenie.
Co ma być, to będzie.

Po zakończonym przesłuchaniu, Crispin, stwierdził z ulgą, że frekwencja nie była znowuż aż taka koszmarna, czego się w sumie zbytnio nie spodziewał... Decydując się na założenie chóru szkolnego i w końcu zamieszczając odpowiednie ogłoszenie na tablicy, zdawał sobie sprawę, iż powinien liczyć się z tym, że chętnych z talentem będzie można policzyć na palcach jednej dłoni. Ale warto było zaryzykować, by posłuchać tych, którzy naprawdę chcieli tu być, przyczynić się do powstania nowej organizacji w Hogwarcie.
Mężczyzna przesłuchał każdego kandydata, próbując jednocześnie robiąc notatki i poświęcać należytą uwagę osobą przychodzącym na casting. Po zakończeniu przesłuchania i upewnieniu się, iż za drzwiami nie oczekuje żadna persona, usiadł za biurkiem, czyniąc selekcję członków chóru, co wbrew pozorom nie było znowuż takim łatwym zajęciem. Uczył niektórych z nich, i bądź co bądź, ale niełatwo mu było w niektórych przypadkach poskromić swój subiektywizm. Skończywszy czynność, spojrzał na pergamin z nazwiskami osób, które znajdą się w grupie, i spakował swoje rzeczy z powrotem do torby, a następnie wyszedł z pomieszczenia kierując się na tablicę ogłoszeń, gdzie wywiesił ów informację:

1. Haerowen Villain
   
2. Alex Grant
   
3. Eve Evans
   
4. Audrey Sheridan
   
5. Niamh O'Dwyer
   
6. Samantha Sullivan
   
7. Jules Hoytenberry
   
8. Prudence Sayers
   

Dzisiejszy dzień był jednym z najfajniejszych dni na świecie! W każdym razie tak twierdziła Rose, którą rozpierała fala pozytywnych emocji. A miała z czego się cieszyć! Po raz pierwszy w życiu cały dzień spędziła produktywnie, odrabiając wszystkie zaległe przedmioty, o których zapomniała, ale udało jej się przypomnieć. Znalazła nawet swój kalendarz sprzed dwóch miesięcy! Nieważne, że już jest nieaktualny, dalsze jego puste strony mogą zostać ponownie wykorzystywane do mini zapisków.
W każdym razie postanowiła uwieńczyć ten jakże wspaniały dzień grą na skrzypcach, które już zdążyły się zakurzyć. Ostatnio traciła czas na głupoty, co zawstydzało Gryfonkę.
Otworzyła futerał, po czym wyciągnęła skrzypce. Najpierw je nastroiła, a następnie zaczęła grać jej ulubioną piosenkę z dzieciństwa: "Z popielnika". Zamknęła oczy i pogrążyła się w grze.

Z pewnością Freddie nie podzielał tego entuzjazmu, który praktycznie codziennie dopisywał Rose. A już szczególnie dzisiaj. Czemu ? Ponieważ dzisiejszy dzień Daughteriego należał do tych nudniejszych, w których to Freddie krąży po zamku nie wiedząc co ze sobą zrobić. Wszyscy jakoś się rozeszli po kątach, a blondyn nie miał zamiaru za nimi gonić bawiąc się w kotka i myszkę. Postanowił spędzić niedzielę w spokojnym, samotnym, a przede wszystkim rozluźniającym klimacie. Pół dnia leżał we własnym dormitorium czytając jakąś denną książkę wypożyczoną z biblioteki, przy której zasnął parę razy. Sam nie wiedział czemu zamiast odłożyć ją po prostu, męczył się z nią dalej. Następnie po obiedzie, kiedy żołądek Freddiego był wystarczająco wypełniony, chłopak zabrał się za pisanie do rodziców. Fakt, faktem nie robił tego zbyt często. Kiedyś trzeba było odpisać na 4 z kolei list matki opieprzającej go, że w ogóle się z nimi nie kontaktuje. Następnym razem za pewnie dostałby wyjca, więc wolał oszczędzić sobie wstydu i dlatego złapał za pióro i kałamarz ledwo wyskrobując pół kartki. W końcu co miał im powiedzieć? Całe to spowiadanie się było dla niego bez sensu. Na parę minut wyskoczył do sowiarnii, by wysłać list. Kiedy wracał do dormitorium usłyszał z jednej z sal na korytarzu jak ktoś gra na skrzypcach. W zasadzie i tak nie miał nic do roboty, więc postanowił sprawdzić kto ma takie rzadkie zainteresowania wśród dzisiejszej młodzieży. Gdy tylko minął drzwi zauważył siedzącą? gryfonkę - dobrze mu znaną blondynkę - Rose. Oparł się ramieniem o framugę drzwi i nie odzywał się po prostu słuchając jej gry.

Rose dałaby wiele, aby móc tak samo sie nudzić jak Freddie. Jednakże dziewczyna posiada naturę osoby, która nigdy sie nie nudzi, bo ZAWSZE ma coś do zrobienia. Jak nie zaległości, to musi czegoś poszukać lub kogoś odwiedzić... Możliwości jest tysiące!
W każdym razie, mimo tego że Bradford siedziała tyłem do drzwi wejściowych, doskonale słyszała skrzypienie drzwi, które sygnalizowały czyjeś przybycie. Uśmiechnęła się pod nosem, nie przerywając gry, chcąc dokończyć melodię, którą zaczęła. Trzeba przyznać, że wiele osób wiedziało o muzycznym zainteresowaniu Gryfonki, ale tak naprawdę niewielu z nich miało okazje posłuchać chociaż jednej piosenki. W tej chwili Frederick może nazwać siebie szczęściarzem!
Gdy skończyła, powoli zsunęła skrzypce ze swojego ramienia, po czym odłożyła je do futerału. Nieśpiesznie odwróciła się do niespodziewanego gościa, który okazał się jej bardzo dobrze znany.
- Freddie! - zawołała żywo, po czym podbiegła do chłopaka, całując jego policzek na przywitanie.
Była trochę zdziwiona, widząc Daughtery'ego w tym miejscu, ale nie miało to najmniejszego znaczenia. Cieszyła się, że mogła go w końcu dorwać w czasie wolnym, co nie było codziennością.
- Co ty tutaj robisz? - zapytała, po czym podeszła do swoich skrzypiec, chcąc zamknąć futerał.
PO chwili spojrzała na swój zegarek,po czym odwróciła swój przerażony wzrok w stronę Gryfona.
- Cholera, muszę już iść. Jestem spóźniona! PA!
Wzięła energicznie futerał ze skrzypcami i wyszła uśmiechając się raz jeszcze do chłopaka.

Odkąd przyjechała do Hogwartu, w jej uszach tkwiła jedna melodia. Już od jakiegoś czasu wsłuchiwała się w nią by zidentyfikować jej brzmienie, ale bez żadnych rezultatów. Dzisiejszą przerwę od zajęć postanowiła poświęcić muzyce i tej melodii, która z dnia na dzień stała jej się bliższa.
Weszła ostrożnie do komnaty muzycznej, by upewnić się, że jest pusta, po czym udała się na środek sali, gdzie delikatnie położyła swój instrument. Otworzyła futerał, a następnie wyciągnęła skrzypce po to, by po chwili zanurzyć się w muzyce.
Grała z zamkniętymi oczyma powracając do wspomnień z wakacji. Wspominała Ślizgona, którego nie tak dawno miała okazje poznać w Londynie, imieniny taty oraz wybryki matki, do której ostatnio traciła cierpliwość... Z każdą nutą pięła się z pasją coraz wyżej, z większym zaangażowaniem. W tym momencie zorientowała się, jak bardzo było jej to potrzebne.