Salon Hufflepuffu

Świat brutalnie pędzi do przodu, nie zezwalając na spoglądanie w tył. W tym stałym pośpiechu człowiekowi pozostaje jedynie świadomość przeszłości. Czasami motywowała ona do działania, czasami niosła za sobą przytłaczający egzystencję ból. Biegu wydarzeń nie da się zmienić i Étaín zdawała sobie z tego sprawę. Gdyby tylko istniało jakieś wyjście... już dawno by z niego skorzystała. Próżno jednak zastanawiać się nad tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby można było zrobić coś inaczej. Teraz, pogrążana w żalu, dostrzegała starania braci i przyjaciół, którzy dbali o nią, jak gdyby była z porcelany, jednakże nie potrafiła się im odwdzięczyć.
W tym momencie, na świecie żyje sześć miliardów ludzi. Sześć miliardów różnych żyć. Niektórzy czegoś się boją, inni wracają do domu po wojnie. Kolejni kłamią by przeżyć, inni stawiają czoła rzeczywistości. Czy tych sześć milionów różnych ludzi, można przyrównać do jednego schematu? Jednoznacznie określić, że ci postępują dobrze, podczas gdy ci źle? Nie można i na tym właśnie
- Czasami... czasami myślę, że ona chciałaby, żebym była inna. Tata mówił, że zawsze chciała mieć córeczkę, ale... ja mam wrażenie, że ją zawodzę - powiedziała cichutko, wtulając policzek w jego ciało. Oglądając zdjęcia matki, nie mogła nie zauważyć, że była kobietą elegancką, dziewczęcą i piękną - nic dziwnego, że Leigh się w niej zakochał. Jeśli więc chciała urodzić dziewczynkę, której mogłaby przekazać wszystko co wie i potrafi, czy zachowująca się jak jej bracia Étaín nie okazałaby się dla niej rozczarowaniem? Wszak sukienkę miała na sobie tylko wtedy, kiedy zmuszał ją do tego ojciec i naprawdę nie potrafiła zachowywać się jak na kobietę przystało. Wystarczy popatrzeć na jej odczucia w stosunku do zbliżającego balu (jeśli oczywiście w chwili obecnej można mówić o jakichkolwiek odczuciach dziewczęcia, biorąc pod uwagę pustkę, która ją przepełniała). Powinna się cieszyć, ekscytować faktem, że ktoś chciał ją zaprosić. Zamiast siedzieć pogrążona w rozpaczy, powinna udać się do sklepu z sukniami balowymi i znaleźć taką, która pasowałaby do jej sylwetki. Jednakże jej samej, to wszystko wydawało się zbyt naiwne, zbyt głupie i bezwartościowe, by chciała poświęcić temu choć trochę uwagi. - Nie decydowałam. Ale gdybym nigdy się nie urodziła, mama cięgle by żyła - powiedziała pomiędzy łzami, które mimowolnie spływały po jej policzkach. Płacząca Étaín Seward to ewenement na skalę światową. Jednakże najwyraźniej nie na tyle ważny, by ktokolwiek chciał się nią zainteresować.

Theo wparował do pokoju wspólnego Puchonów i rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie widząc w środku ani jednej żywej duszy usiadł na fotelu najbliżej kominka. Młodzieniec był bardzo zmęczony po ciężkim dniu, który zmarnował na utrzymaniu dobrej kondycji i szlifowaniu swoich umiejętności w lataniu na miotle. Nie od dziś Theodore chciał wstąpić do drużyny Quidditcha, jednak nigdy nie został wcielony do drużyny. Dzień za dniem miał coraz większe nadzieje na to, że w końcu los się do niego uśmiechnie i wreszcie będzie mógł zagrać w jakimś meczu o stawkę. Ahh.. te marzenia.

Po dłuższej chwili zamyślenia chłopak rozsiadł się wygodniej w fotelu i wyjął różdżkę z tylnej kieszeni swoich dżinsów. Kawałek drewna był już trochę wyświechtany, dlatego młodzieniec zdecydował się ją nieco przetrzeć swoją szatą. Kiedy upewnił się, że różdżka już lśni, schował ją z powrotem do kieszeni i wygodnie oparł się na oparciu , a ręce skrzyżował na klatce piersiowej. Czas płynął nieubłaganie, a chłopakowi cały czas doskwierała nuda. Po kilku chwilach nicnierobienia po prostu przymknął oczy i uciął sobie krótką drzemkę z nadzieją, że jednak ktoś jeszcze zawita do chwilowo prawie pustego pomieszczenia.

Theo spał smacznie w fotelu, rozmyślając o niebieskich migdałach. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że za jego plecami czai się jego znajoma. Obudził go dopiero lekki dotyk i znajomy głos, który szeptał do jego ucha. Theo wiedział, że skądś go zna, ale za Chiny nie mógł sobie przypomnieć, kto u diabła zakłóca jego spokój. Dopiero po kilku sekundach zdał sobie sprawę, że ową osobą jest Jess, z którą ostatnio bardzo często pisał listy. Chłopak mimowolnie się uśmiechnął i pewnym ruchem swoich rąk, zdjął jej dłonie ze swojej twarzy, przechylił głowę do tyłu i spojrzał w jej oczy.

- A kogo to moje oczy widzą? - zapytał retorycznie, cały czas patrząc na Jessicę, uśmiechając się w jej stronę. - Jak było na świętach u rodzinki? - zadał pytanie i zdjął wzrok z Jessiki, kierując go w stronę kominka. W oczekiwaniu na odpowiedź Theo patrzył na radośnie poruszające się płomyki, które swoim diabelskim ciepłem ogrzewały całe pomieszczenie.

Kiedy Theo usłyszał wzmiankę Jessiki o swoim "przytyciu", natychmiast palnął się otwartą ręką w czoło i spojrzał kątem oka na dziewczynę siedzącą po jego prawej stronie.
- Mam takie jedno małe i niewinne pytanko. Czemu wszystkie dziewczyny mają jakąś manię, dotyczącą swoich figur? Wszystkie na każdym kroku widzicie, że przytyłyście, że za grubo wyglądacie. Przecież tego nikt prócz was nie widzi... - powiedział nieco zażenowanym tonem, próbując uświadomić dziewczynie, że jej "przytycie" jest tylko wytworem jej wyobraźni. Theo przeleciał oczyma po pomieszczeniu i spojrzał tępo w sufit. Postanowił utrzymać tę ciszę przez kilka minut. Po chwili powrócił już myślami do rzeczywistości i ponownie spojrzał w stronę dziewczyny.
- W szkole, jak w szkole. Większość powyjeżdżała do swoich rodzin, a w Hogwarcie została tylko grupka osób. Można więc powiedzieć, że nie działo się nic godnego uwagi - powiedział i zaczął rozmyślać o ostatnich dniach spędzonych w szkole. Chwile, których nie poświęcał na treningi, przeznaczał na samotne błąkanie się po szkole, nie wiadomo w jakim celu. Theo wiedział doskonale, że latanie na miotle było prawie całym jego życiem, dlatego wciąż usilnie trenował, aby któregoś dnia dostać się do drużyny Puchonów w Quidditcha. Po chili chłopak przypomniał sobie o Balu bożonarodzeniowym, na którym z niewiadomych - nawet dla niego - powodów się nie pojawił. Nie wiedział jednak, czy miał czego żałować...

- Całkowicie podtrzymuję to, co powiedziałem - rzekł pewnym tonem, mając zamiar podkreślić tym słuszność swych słów. Może Theo nie znał aż tak dobrze kobiet i był w stosunku do nich bardzo nieśmiały, ale jego wzrok był wyśmienity i gdyby dziewczyna naprawdę przytyła, na pewno by to zauważył. Wszystko to zawdzięczał oczywiście wieloletnim treningom na miotle. Jego miotła w bardzo krótkim czasie osiąga niesamowitą prędkość, więc dosiadając jej, trzeba być niesamowicie uważnym i mieć oczy dookoła głowy, byle tylko nie popełnić jakiejś gafy. Theo zwykł właśnie z tego, że miotła całkowicie go odstresowywała, a podczas lotów był zupełnie innym człowiekiem, bardziej szalonym.
- Jasne. Na treningi nigdy nie jest za późno - powiedział, po czym leniwie się przeciągnął. Po rozprostowaniu swoich kości młodzieniec wstał z fotela i stanął tuż przed Jessicą, wyciągając ku niej swoją dłoń, pomagając wstać. - Ze mną nie zginiesz - dodał jeszcze na sam koniec i mrugnął lewym okiem, szeroko się przy tym uśmiechając.

Świat się kończył! Może nie dokładnie kończył się, jednakże dla Prudence, która w przeciągu kilku ostatnich dni spała raptem parę godzin łącznie, z pewnością mógłby. Czując silną potrzebę wykazania się po raz kolejny i zyskania najlepszych ocen w swoim roczniku, każdą wolną chwilę spędzała na powtórkach, żmudnie rozplanowanych kilka miesięcy wcześniej. Sporo czasu zabierały jej również próby chóru - choć zdecydowanie pomagało jej to odciągać myśli od zbliżających się egzaminów, sprawiało, że kiedy wracała wieczorem do dormitorium naprawdę zapominała już, jak się nazywa. Korzystając z tego, że zbliżał się weekend, a tym samym wyjścia do Hogsmeade były już możliwe, zamierzała skorzystać z kominka w Trzech Miotłach i wybrać się do Londynu, aby odwiedzić Noaha. Brat najwyraźniej przejmował się jej SUMami jeszcze bardziej, niż ona sama przez co czuła nieodpartą potrzebę, aby choć spróbować go uspokoić. Ze względu na temperaturę, która zdawała się rosnąć każdego dnia, zrzuciła niewygodną szkolną szatę, którą zastąpiła biała sukienka, przewiązana w talii czerwoną wstążką. Ułożyła włosy, chwyciła torbę, zbiegła do Pokoju Wspólnego i... wyjrzała przez okno. Deszcz! Nie, bez żartów!
- Pada - jęknęła smutno, z gracją opadając na fotel obok Gregory'ego.

Próba udowodnienia komuś, że jest się kimś innym zdecydowanie nigdy nie wychodziła na dobre. Nie dość, że najczęściej popychała do zrobienia czegoś wbrew sobie, to również zdarzało się, iż kończyła się opłakanie w skutkach. Może właśnie dlatego Prudence nigdy nie przejmowała się komentarzami współlokatorek, które nazywały ją "pedantką", ignorowała lekceważący stosunek innych uczniów, uważających ją za pustą Amerykankę. Dlaczego miała być od nich gorsza? Bo nie niszczyła sobie płuc paląc? Bo nie odnajdowała przyjemności w upijaniu się, ośmieszaniu pod wpływem alkoholu i kacu nad ranem? Bo zamiast uczestniczyć w kolejnej orgii preferowała usiąść w bibliotece z dobrą książką? Bo inaczej rozumiała pojęcie zabawy? Bo szanowała siebie, swoje ciało i nie miała zamiaru zbyt wcześnie wpuszczać go w obrót, tym samym zaczynając uchodzić za puszczalską? Takie argumenty nie miały dla niej sensu i utwierdzały ją jedynie w przekonaniu, że to ona ma rację. W gruncie rzeczy, mało obchodziło ją zdanie innych. Miała swój świat, swoich przyjaciół i dopóki oni ją akceptowali, nie musiała przejmować się całą resztą.
Sayers nie mogła słyszeć jednak niemych próśb Sewarda, może właśnie dlatego, zaczęła zachowywać się zupełnie inaczej, niźli chłopak tego chciał.
- Wszystko w porządku, Gregory? - zapytała łagodnie, spoglądając na niego z uśmiechem. - Nie wyglądasz najlepiej, coś się stało? Mogę jakoś pomóc?
Kolejna zmora Prudie. Ona zawsze chciała pomóc, przez to najczęściej ludzie wykorzystywali ją, nawet nie trudząc się powiedzeniem "dziękuję".

//Wybacz, że tak długo, ale miałam istne urwanie głowy ostatnio!

Zapewne przestraszyłaby się, że ktoś może ją tak wielbić. Zapewne spłoszyłoby ją stawianie na piedestale. Zapewne zarumieniłaby się, słysząc te wszystkie szumne epitety. Jednakże zapewne jest tylko słowem i nie należy do jej rzeczywistości.
- Ojej, biedaku! Może jesteś chory? - zapytała z troską, przysuwając się do niego i kładąc dłoń na jego czole. Cały czas uśmiechała się przyjaźnie, zupełnie nie mając pojęcia iż przyczyną zachowania Puchona wcale nie jest zbliżająca się gorączka, a jej obecność pomieszana z zbyt wielką ilością alkoholu. - Jesteś cały rozpalony! Doprawdy, Gregory, powinieneś się położyć! Pomóc ci pójść do dormitorium? Nie obraź się, ale naprawdę wyglądasz, jakbyś miał za chwilę przewrócić się - zaoferowała przyjaźnie, wciąż się nie odsuwając. Jej choroba straszna nie była, zwłaszcza iż tą można nazwać jedynie kacem. Poprawiła swoją sukienkę i nerwowo spojrzała za okno. Ciągle padało a ona nie wzięła parasola. Droga do Hogsmaede w taką pogodę zdawała się być koszmarem, a Noah... cóż, musi poczekać. Zrozumie to, na pewno.
Och, Prudence nie zwykła stronić od towarzystwa chłopców, nie przesadzajmy! Niebywale chętnie rozmawiała z każdym, choć zdecydowanie nie śpieszyło jej się do żadnych romansów, a przynajmniej dopóki nie zostanie uzdrowicielką. Z całą pewnością nie mogło być w tym nic ciekawego i zadziwiającego, aby Libby nie mogła powstrzymać się od podsłuchiwania - wszak pogawędka nie zobowiązuje do niczego.
- Z czym, Libby? - zapytała, spoglądając na młodszą koleżankę.