Mélanie Amélie Dechoux

1. Imię/imiona: Mélanie Amélie
2. Nazwisko: Dechoux
3. Data urodzenia: 17 marca 1967
4. Miejsce zamieszkania: Hampshire, Anglia
5. Rok nauki: VI
6. Czystość krwi: 1/4
7. Status: ubogi
8. Przedmioty: Eliksiry, OPCM, Transmutacja, Wróżbiarstwo, Numerologia, Historia Magii, Zaklęcia
9. Opis charakteru: Mélanie jest osobą nietuzinkową. Choć urodzona i wychowana w Wielkiej Brytanii, czuła się bardziej związana z krajem, który znała tylko z listów od ojca niż z Anglią, gdzie mieszkała z babcią i matką. Z pozoru cicha i zamknięta w sobie, nieco oderwana od świata w bezpośredniej konfrontacji okazuje się być bardzo pewna siebie. Nie utrzymuje bliskich kontaktów z innymi uczniami nie przez nieśmiałość czy poczucie niższości spowodowane pochodzeniem, ale z powodu znacznie bardziej przyziemnego - większość ludzi uważa za idiotów. Bawi ją patrzenie na miłosne podchody, intrygi między przyjaciółmi i konspiracyjne rozmowy na korytarzach, gdyż sama jest od nich całkowicie odcięta. Zdarza się jednak, że lubi sprawdzać reakcje innych, więc rzuca niedopowiedziane zdanie, podjudza kogoś, kto jest podatny na wpływy i przyjmuje pozycje obserwatorki. Dotychczas - bez bolesnych konsekwencji. Ślizgońskie docinki na temat jej "szlamowatej krwi" czy pustego portfela traktuje z przymrużeniem oka, bo wie, że pieniądze ich rodziców to jedyne, czym mogą się pochwalić.
Sytuacja wygląda zupełnie inaczej, gdy Mélanie kogoś polubi. Jeśli spotyka osobę, która jest w stanie ją sobą zainteresować nie patrzy na czynniki środowiskowe, a jedynie na to, co dana osoba ma do zaoferowania.
Francuzka rysuje i pisze w swoim notesie, który zawsze trzyma przy sobie, ale nie cierpi na Syndrom Niezależnej Artystki. Traktuje to raczej jako sposób zdawania relacji z rzeczywistości, która ją otacza. Plus, oczywiście, trzyma tam cenne informacje o uczniach, które będzie mogła wykorzystać w przyszłości. Ma w sobie pewne ślizgońskie cechy, choć gdyby ktoś jej to powiedział, uznałaby to za obelgę. Mélanie Ślizgonką? Nigdy!
Jej matka od najmłodszych lat zachęcała ją do nauki francuskiego, który teraz - dzięki sumienności i rozmowom z ojcem - dziewczyna zna biegle, do tego stopnia, że czasem do swoich wypowiedzi wtrąca francuskie słowa.
10. Opis wyglądu: Mélanie ma urodę typowo francuską, co zdecydowanie odziedziczyła po ojcu. Jasna karnacja z kilkoma piegami na nosie i policzkach, duże wydatne usta i ciemne włosy. Przeważnie nosi je rozpuszczone, a kasztanowe pasma opadają delikatnie na ramiona i spływają aż do linii dolnych żeber. Czasem wiąże włosy w długi koński ogon lub warkocz. Cechą charakterystyczną są jej oczy - ciemnobrązowe z gęstymi, długimi rzęsami - także typowymi dla stron rodzinnych jej ojca. Po mamie odziedziczyła tylko nos - mały, zadziorny, niepasujący do reszty twarzy.
Mélanie jest dość niska, bo ma tylko 162cm wzrostu, a jej budowa ciała kwalifikuje ją jako 'małą' czy 'drobną' - dlatego też sprawia wrażenie niepozornej. Przeważnie chodzi w szacie, ze względu na jej stan majątkowy nie posiada wielu markowych ubrań czy dodatków. Sama jednak przerabia swoje stroje (z mniej lub bardziej udanym efektem). Zwykle są to więc spódnice, luźne bluzki i jakieś sweterki. Nic wyróżniającego się spośród reszty uczniów. Charakterystyczna zaś jest jej biżuteria - na nadgarstkach ma mnóstwo drewnianych koralików, rzemyków i drewnianych bransoletek. Zdejmuje je tylko do kąpieli i praktycznie nie opuszcza bez nich dormitorium.
Niezbyt często się maluje, a jeśli już - absolutnym maksimum jej tusz do rzęs i stonowana szminka.
11. Rodzina: Mélanie bardzo ceni sobie swoją rodzinę. I chociaż strona mamy i strona taty nie utrzymują ze sobą żadnego kontaktu, ona jest swego rodzaju pośredniczką.
Nicolas Dechoux - ojciec, czterdziestosiedmioletni Francuz, z którym Mélanie utrzymuje stosunek czysto epistolarny. Jej rodziny nie stać jest na loty do Francji, więc taka relacja musi im wystarczać. Mimo wszystko - uwielbia dostawać od niego listy i dzieje się to dość często. Nicolas jest mugolem z mugolskiej rodziny, jednak fascynuje go świat opisywany mu przez córkę. Historie ze świata magii są miłym oderwaniem od nudnego życia urzędnika bankowego. To właśnie z nim Mélanie czuje się najbliżej związana - człowiekiem, którego zna tylko z fotografii.
Amy Lovestone - matka, czterdziestolenia Angielka. Samotnie wychowywała Mélanie, do pomocy mając jedynie swoją matkę - Georgię. Jest mugolką, nigdy nie wykazywała zdolności magicznych, choć świat ten nie jest jej obcy - wychowała się w domu, gdzie matka pomagała sobie różdżką przy najprostszych pracach domowych. Amy stara się być matką doskonałą, co czyni ją nieco surową dla swojej jedynej córki - owocu wakacyjnego romansu z przystojnym, starszym Francuzem. Mimo nieplanowanej ciąży, dziecko przyjęła z ogromnym szczęściem i spełnia się jako mama, kiedy nie pracuje w małej księgarni w Hampshire. Jej dochody nie są wysokie, choć kobiety nigdy nie narzekały na głód czy pragnienie.
Georgia Lovestone - babcia, siedemdziesiąt lat. Czarownica spokojna, zrównoważona kobieta, której największą pasją są książki. Od dziecka opowiadała wnuczce historie o magicznym świecie i pomogła się jej zaaklimatyzować ze zdolnościami, które Mélanie wykazywała od najmłodszych lat. Pasjonatka wróżbiarstwa i kotów.
12. Historia postaci: Mélanie pochodzi z rozbitej rodziny o niskim statusie majątkowym, jednak nigdy nie miała z tym problemów. Do ósmego roku życia była normalnym dzieckiem, ale później zaczęła wykazywać magiczne zdolności, które pielęgnowała babcia. W szkole zawsze radziła sobie dobrze, po trosze dzięki ciężkiej pracy, a trochę ze względu na spryt. Jeśli zaś chodzi o stosunki z innymi - miała tylko jedną przyjaciółkę, Amelię Eclipse. Ich przyjaźń była niespotykana, gdyż Amelia jest prawdziwą Ślizgonką - wredną, wywyższającą się i zwracającą uwagę na czystość krwi i majątek. Pewnego dnia jednak z ich kłótni wywiązała się dłuższa rozmowa i dziewczęta poczuły, że coś je łączy. Specyficzna więź, przez wielu niezrozumiana, ciągnęła się do momentu, kiedy Amelia skończyła szkołę. Ich kontakt się urwał, a Mélanie powróciła do dawnego życia, bez przyjaciół i znajomych; bez ludzi, którzy nie zasługiwali na to, aby się przed nimi otwierać.