Pokój nr 1 - VI klasa

Nie dziw, że trzymały się razem, skoro dla Lillee definicja „zabawy” wyglądała zgoła podobnie. Co więcej, nadal była na etapie, w którym impreza równała się babskim wieczorom w dormitorium, tak zwanym pidżama party, które obejmowało malowanie sobie paznokci, czytanie czasopism i chichotanie przy obgadywaniu co przystojniejszych chłopaków. Obie dziewczyny wydawały się być trochę zamknięte we własnej bańce w świecie tak doszczętnie zniszczonym przez alkohol i używki, ale cóż tu poradzić. Ktoś musiał być idealnie pozytywny, z idealnie zdrową wątrobą i płucami, prawda?
Chociaż w sumie z tym przesiadywaniem przed książkami bez przesady, Lila niespecjalnie preferowała, o wiele bardziej wolała ograniczać się TYLKO do spędzania czasu ze znajomymi.
Akurat w tym momencie najadła się w kuchni dość okropnie, przez co odechciało jej się latać jak zwykle po błoniach i skierowała się również do dormitoriów, chcąc się oddać słodkiemu lenistwu. Plany na piątkowy wieczór? Pfhahahaha! Pod tym względem była trochę alienem, ale nie przeszkadzało jej to. Ani też ludziom, z którymi się zadawała, przynajmniej do tej pory.
- Meelciaa – przywitała przyjaciółkę ziewnięciem, dosłownie padając na łóżko, które ta zajmowała. Jak trup. Twarzą w pościel.

Zawsze mogły siedzieć i nic nie robić, też jakiś pomysł! W końcu skoro życie ogranicza się do książek, to gry ich brak co się dzieje…? Właśnie to! Mogła nie dać dojść Lil do słowa, ale i tak Gryfonka odbiła to sobie, odkładając interpretacje pytania na trochę później.
- Dyniowe paszteciki kolonizują mi jelita – poskarżyła się bardzo zbolałym tonem, odwracając się na plecy i z konsternacją przyglądając zwykle płaskiemu brzuchowi, na którym pojawiła się mała górka: całe to żarcie, które namiętnie w siebie wpychała przez ostatnie pół godziny. A jakie szczęście ją ogarniało, jak zwykle, gdy zajadała się rzeczami, które uwielbiała (i które były słodkie i których było tyle, że wprost umierała ze szczęścia na ich widok i fakt, że spokojnie jest ich tyle, by mogła nimi rzygać). Właściwie gdyby była okrąglejsza nie miałaby nic przeciwko, wtedy ta wstydliwa cecha jej charakteru byłaby o wiele bardziej zrozumiała. – Kocham je, ale bez przesady, są zdradliwe.
Zostawiła jednak swój temat na rzecz nowego, marszcząc lekko ciemne brwi.
- Nie wiem, wszystkie zadania domowe już zrobiłaś? – zapytała uszczypliwie, uśmiechając się. Jak na Gryfonkę zadziwiająco często drwiła z przyzwyczajeń przyjaciółki, chociaż w sumie nie chciałaby, żeby cokolwiek się zmieniło. Wyciągnęła dłonie przed siebie dochodząc do wniosku, że paznokcie robiła wczoraj, czyli ten pomysł raczej odpada. Szkoda.

Lilcia spojrzała wilkiem na Martinez. Naprawdę, czasami była tak flegmatycznie angielska, że Gryfonka miała ochotę wydrapać jej oczy tudzież potrząsnąć nią bardzo mocno, żeby wykrzesała z siebie trochę entuzjazmu i dobrej woli. Bo o inicjatywę prosić to o wiele za dużo. Zdusiła w sobie jednak rosnącą irytację, uśmiechając się zadziornie.
- Nie, w sumie nie – stwierdziła szczerze, główkując. W gruncie rzeczy w piątek w szkole zwykle działo się dość wiele, wystarczyła odrobina dobrych chęci i trochę znajomości, których obie dziewczyny oczywiście były pozbawione. Lilka usiadła, masując się po brzuchu z miną wyrażającą bardzo intensywne procesy myślowe. – Ale zwariuję, jak przesiedzę kolejny wieczór w dormitorium – oznajmiła po chwili bardzo poważnym tonem, odwracając spojrzenie do Mel. Zdawała sobie sprawę, że pewnie jak zwykle myśleć będzie musiała ona, (co było paradoksem, biorąc pod uwagę to, kto był mądrzejszy na zajęciach i myślał za nią najczęściej w ciągu dnia), ale i tak postanowiła spróbować.
- Wymyśl coś – zaćwierkała w jej stronę, posyłając Gryfonce uśmiech dziecka słońca, w którym była totalną mistrzynią. Fakt faktem najefektywniej działał na jej kolegów, ale nie zaszkodzi spróbować na Martinez, która przecież gdzieś pod tymi zwałami papieru i kurzu MUSIAŁA MIEĆ SERCE. A Lil była idealnym przykładem dziewczęcia emocjonujące się wizytą w sklepie zoologicznym, co było chyba najbardziej definitywną kategorią słodkości.

Twarz Gryfonki rozjaśniła się na myśl o tego typu imprezie, chociaż z drugiej strony niepokojąca górka na brzuchu, która na pewno była jedzeniową ciążą podpowiadała jej, że prawdopodobnie skończy dzisiaj w toalecie pozbywając się wszystkich smakołyków, których się najadła przez cały dzień. Z niepocieszoną miną pokręciła głową, znów opadając na łóżko.
I zupełnie przez przypadek zsuwając się z niego na ziemię z głośnym pacnięciem.
- Kuurczeee – jęknęła tylko z podłogi, nie podnosząc się i wzrokiem lustrując wszystko, co znajdowało się pod spodem. Nie był to jakiś specjalnie budujący widok, biorąc pod uwagę kłęby kurzu, stare czasopisma, kilka zupełnie niezidentyfikowanych przedmiotów, oraz błyszczącą, zakurzoną butelkę. Gryfonka bez namysłu sięgnęła po nią ze zmarszczonymi brwiami.
- To twoje łóżko jest? – zapytała skołowana, siadając po turecku na chłodnej posadzce i ogarniając spojrzeniem połówkę nietkniętej, czystej wódki. Nigdy takiej w rękach nie miała, toteż jej i tak już naturalnie duże oczy powiększyły się do wielkości spodków, kiedy rzuciła roztargnione spojrzenie Melanie. Takiego obrotu spraw się nie spodziewała, muszą to komuś zgłosić, muszą coś z tym zrobić!

Lilka kombinowała intensywnie z tą swoją charakterystycznie skupioną miną, wpatrując się w butelkę jakby to była co najmniej kryształowa czaszka czy inny artefakt, którego naturalnie NIE MOŻNA było się spodziewać w normalnym, standardowym dormitorium klas szóstych. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że spory procent jej rocznika upiększa sobie zabawy właśnie w ten sposób, ale żeby pod jej własnym nosem? Prychnęła lekko.
- Jeśli do kogoś z tym pójdziemy, to powiedzą, że to nasze – stwierdziła powoli, odwracając spojrzenie ponownie na Mel. – No i nie chciałabym za bardzo wkopać dziewczyn, w końcu musimy jakoś razem żyć jeszcze ponad rok – dodała oczywistym tonem. Fakt, brzmiało to trochę samolubnie, szczególnie, że nie darzyła jakimiś szczególnie gorącymi uczuciami reszty dziewcząt zamieszkujących dormitorium, chociaż oczywiście lubiły się o tolerowały, jak wszystkie osoby, które mieszkają razem przez pięć i pół roku. Stąd też zdrada wydała się koniecznością ostateczną, która przecież teraz nikomu nie doskwierała…? No nie. Lil uśmiechnęła się do siebie szeroko, co mogło oznaczać tylko jedno. – Skylar będzie wiedziała co z tym zrobić! – oświadczyła, standardowo rozwiązując problem we własnej głowie o wiele za szybko i zbyt entuzjastycznie. Jak gdyby Sky miała mieć przy sobie odtrutkę, która zniweluje alkohol i zrobi z niego czystą wodę, trochę jak Jezus i wino, tylko że na odwrót. Ale w końcu Hastings była zawsze taka ogarnięta i wiedziała, co się wokół niej dzieje, że taki tok myślenia wcale nie był aż tak bardzo naiwny i do końca zły, na jaki mógł brzmieć. Fakt faktem wchodzi tu w grę tendencja Nilsen do zrzucania na kogoś obowiązków, z którymi nie daje sobie rady, ba, wręcz delikatnego wysługiwania się innymi, ale to przecież nie robi z niej ostatniej najgorszej… Prawda?

Lilce tam specjalnie nie przeszkadzał kieszonkowy rozmiar, wręcz przeciwnie. Nie miała absolutnie nic przeciwko podróży w kieszeni, wręcz całą drogę ku irytacji swoich towarzyszy piszczała podekscytowana „jestem Calineczką!”. W końcu po którymś zakręcie umilkła i pozieleniała na twarzy i tak już zostało aż do momentu, w którym znaleźli się w dormitorium i powrócili do normalnych wymiarów. Tym sposobem tak, jak Lil przed chwilą miała ochotę poszukać następnej butelki z wódką, tak teraz w głowie jej wirowało i nie było to najprzyjemniejsze uczucie, bynajmniej nie tego oczekiwała po „wspaniałej zabawie”, jaką niewątpliwie miał być ten wyskok.
- Jaakie pytanie? – zapytała niemrawo, niepewnym krokiem podchodząc do tego samego łóżka, na którym leżał Dustin (obojętnie, czyje było, i tak nikt teraz nie zwracał na to większej uwagi), po czym opadła na pościel obok Gryfona z zamkniętymi oczami, bardzo skupiona na helikopterze, który teraz wypełniał jej głowę. Nie omieszkała wtulić się w chłopaka, zupełnie tak, jak kiedyś. – Nie ma nikogo – wymamrotała tylko niewyraźnie, dla swojego dobra postanawiając już więcej nic nie mówić, żeby nie narażać się na niepotrzebną utratę energii, potrzebną jej do… No właśnie, do czego? W każdym razie miała wrażenie, że jak to wirowanie się nie skończy, niechybnie będzie musiała odwiedzić toaletę.
Westchnęła cicho, marząc o tym, zupełnie jak wiele osób zarówno przed, jak i po niej, żeby zasnąć i obudzić się już zupełnie trzeźwa.

Sama nie wiedziała, skąd w tym momencie brało się w niej tak lekkie podejście do życia, ale zapewne gdyby powiedział jej na głos wszystkie swoje obawy wyśmiałaby go i w jakiś sposób przekonała do tego, żeby odrobinę wyluzował. Ogarniała życie na tyle, by wiedzieć, że żadnemu z nich (była o tym przekonana!) na następny dzień nie spodoba się ta sytuacja, a z drugiej strony nie robi nic zdrożnego, są w końcu przyjaciółmi, na papierku, ale przyjaciółmi! A kto powiedział, że przyjaciele nie mogą się przytulać, spać na jednym łóżku i rozmawiać o swoim przeszłym związku – o ile nie mają zamiaru go odnowić, bo na tym zdaje się przyjaźń się kończy.
Dziewczyna uchyliła leniwie powieki, które ciążyły jej niemiłosiernie.
- Mówię, że nikogo nie ma – powiedziała odrobinę zachrypniętym głosem, żeby nie powiedzieć pijackim i zdegenerowanym. Oszczędzała się jednak jak mogła, coby dłuższa rozmowa nie równała się dla niej jakąś chorobą morską, na którą nigdy nie zapadła. Ale bądź co bądź, na pewno wyglądałoby to tak, jak teraz! – Ani tu, ani w ogóle – dodała, żeby było trochę dobitniej. Po tym przymknęła znów oczy i wtuliła się w pościel, wdychając jej drażniącą woń. Jakiś proszek do prania czy coś jeszcze gorszego.

Za to Lilka nie czuła się ani trochę dobrze, co w gruncie rzeczy było żenujące. Poza tym, że leżała niewzruszona i niemal jak zabita na łóżku nie znać było, że w ogóle słucha, co Dustin do niej mówi. Chociaż gdyby mieli taką rozmowę na trzeźwo na pewno z mig zorientowałaby się, o co chodzi i dlaczego. I wybrnęłaby z tej sytuacji w sposób cokolwiek bardziej elegancki, niż ten, który faktycznie się jej przytrafił.
Właściwie wydawało się, że śpi, a tak naprawdę w głowie formułowała jakieś ładne zdanie, które dla odmiany nie zawierałoby kłamstwa, żadnych furtek, byłoby złote w swojej treści, szczere na tyle, żeby Lil poczuła się w końcu w porządku względem Dustina. Miała naprawdę dobre zamiary! Z tym, że kiedy tylko otworzyła usta zorientowała się, że nie wydobędzie się z nich żaden dźwięk, który można by uznać za artykułowany. W gruncie rzeczy wydostać się chciało coś innego.
Dziewczyna z jękiem zerwała się z łóżka i popędziła do toalety, gdzie zwyczajnie zwymiotowała. Coby się nie rozdrabniać, siedziała tam jeszcze przez kilka minut, po czym umyła zęby (!) i wróciła do pokoju, tym razem na swoje łóżko, wślizgując się pod pościel i odwracając plecami do Dustina, by po chwili zasnąć i na dobre odlecieć z tego padołu, jakim obecnie był jej stan.