Hangar na łodzie

Melka nawet zastanawiała się, jak mogła tak mówić, choć od czwartku zastanawiała się nad tym o wiele mniej. Unikanie seksu to również unikanie niechcianej ciąży. A tak nabijała się z Roselyn, że jeśli dalej nie będzie uważać, to ona, Amelia, zostanie ciocią. Teraz sytuacja odwróciła się i nie wiadomo, komu będzie do śmiechu.
Myślę, że pozostaje nam poczekać i zobaczyć jak Victor, nasz czarny charakter, sprawdzi się w roli męża. I ojca również, bo za osiem miesięcy będzie mógł trzymać w ramionach swoje pierworodne dziecko - czy syna, nie wiadomo.
- Nie mogę się doczekać - zachichotała, bawiąc się dekoltem jego koszulki i zupełnie nie przejmując się tym, że ktoś może ich tu nakryć. W końcu są zaręczeni, a Victor ma prawo trzymać łapki pod jej sukienką, prawda?
- Szósty czerwca - przytaknęła - O Merlinie, muszę do tej pory znaleźć sukienkę! - no tak, bo czym innym, jeśli nie sukienką Amelia miałaby się przejmować? Ale kto by jej się dziwił? Ślub bierze się raz w życiu (teoretycznie) i wszystko musi być dopięte na ostatni guzik. A jeśli nie wszystko, to z pewnością panna młoda.

Raczej nikomu, ale ćśśś. Bo Roselyn i tak na razie się nie dowie, chyba, że Melka postanowi się jej przyznać. Ale fakt, faktem - kobiety miały pod tym względem naprawdę przesrane. Faceci mogli korzystać do woli z życia, a one musiały martwić się niechcianą ciążą. I gdzie tu sprawiedliwość?
Tak, tylko to nam pozostaje. Aczkolwiek ja sądzę, że nie będzie taki najgorszy. Niby to wciąż będzie Vicuś, ale mimo wszystko... Co do tatusiowania - na pewno wiele będzie się musiał nauczyć, bo nie zamierza pytać o zdanie choćby swego ojca na przykład, bo ten to się akurat nie nadaje na wzór do naśladowania...
Dokładnie - ma pełne prawo.
- Ja też - wymruczał i zaczął całować ją niezwykle namiętnie.
Zaśmiał się wesoło. No tak, sukienka - najważniejsza rzecz związana ze ślubem. Nie podejrzewał nawet, że fakt zaręczenia się z kimkolwiek będzie sprawiał mu tak wielką przyjemność i radość. Był... szczęśliwy. Chyba po raz pierwszy w życiu prawdziwie szczęśliwy i postanowił podzielić się tą informacją z Melką.
- To śmieszne, ale jestem szczęśliwy, wiesz? - powiedział, uśmiechając się szeroko.
Bo dla niego to było dziwne, ale niezwykle fajne!

Golightly uważała, że mniejszym złem będzie przyznanie się i jej i Marley, gdyż ani jedna, ani druga nie uwierzą w tak nagły ślub z miłości, czy czego tam innego.
Nie tylko on będzie musiał sporo się nauczyć, aby sprawdzić się w przyszłej roli rodzica. Amelia chyba zamieni kilka słów z babką, gdyż jej własna matka wymigała się od odpowiedzialności, a ona sama nie miała zielonego pojęcia o wychowywaniu dzieci. Do tej pory uważała je tylko za krzyczące i nie potrafiące wyartykułować swoich potrzeb małe odmiany ludzi, a wizja, że będzie musiała wstawać w nocy, by nakarmić, przewinąć czy ponownie ułożyć do snu swojego synka lub córeczkę, wcale nie była obiecująca.
Uradowana jak nigdy dotąd odwzajemniała pocałunki z niezwykłą, nawet jak na nią, zachłannością. Popchnęła go do tyłu, tak aby położył się na drewnianej posadzce górnej kondygnacji hangaru i pochyliła się nad nim, wciąż nie przerywając pocałunków.
- Ja też - Ona również uśmiechnęła się do niego. Prawdę powiedziawszy, miała powody do radości: nie musiała już dłużej zawracać sobie główki, czy wybrać Neila czy Yaxley'a, a w dodatku naprawdę chciała poślubić Victora. To naprawdę idealne rozwiązanie sytuacji, w jakiej się znaleźli. Przynajmniej z jej punktu widzenia - Amelia Hewson, jak to dziwnie brzmi - nawet nie zdawała sobie sprawy, że wypowiedziała te słowa na głos. Niby były inne możliwości - zachowywanie panieńskiego nazwiska, łączenie ich i inne cuda niewidy, ale w świecie magicznym było to uznawane z kiczowate. Żona miała nosić nazwisko męża i tyle.

Cóż, co racja, to racja. Victor jednak nie zamierzał rozmawiać z żadną z nich, a jeśli go napadną w jakimś ciemnym zaułku lochów i zaczną wypytywać to je zaknebluje i podrzuci Severusowi pod drzwi z czerwoną kokardą na głowach...
Ja osobiście uważam się, że początki ojcostwa Hewsona mogą być naprawdę ciekawym i śmiesznym etapem w ich życiu. Już wyobrażam sobie jak łapie małe bobo za nóżki i przygląda mu się z miną trolla górskiego, mówiąc "z której strony wkłada się butelkę?" To by było dla niego typowe, doprawdy...
Zaśmiał się, gdy potraktowała go w ten, jakże brutalny, sposób i rozłożył ręce na boki, podpierając się na łokciach. Po chwili jednak położył się, wsuwając znów dłonie pod jej sukienkę, podciągając ją wysoko na biodra i ściskając lekko jej pośladki.
Zmarszczył brwi, uśmiechając się jednak.
- A mnie się podoba - powiedział szczerze, pokazując jej język.
Co dziwniejsze, on także chciał wziąć z nią ślub.

No tak - wszystkie rozmowy spadły na głowę Golightly. Powoli zaczynała rozważać zebranie wszystkich, których należałoby poinformować w jednym miejscu i wygłoszenie orędzia jedynie raz. A tak? Roselyn, Marley, Neil, Leah, wuj Tertius i rodzina w liczbie sporej. Victorowi było łatwiej - ojciec już wiedział i pozostało jedynie powiadomić go o ślubie, a matula siedziała w Azkabanie. I gdzie tu człowieku sprawiedliwość? Ona musi przestać pić i palić, jemu nikt nie każe. Jej urośnie brzuch, jemu tylko na starość jeśli będzie pił zbyt wiele piwa. Brak moi mili, kobiety mają gorzej!
Zaiste ich rodzicielstwo będzie czymś godnym zapamiętania - Amelia będzie biegała obłożona książkami macierzyństwie i nawet nie pozwoli Victorowi chwycić bobo za nogi bo jeszcze uszkodzi. W efekcie, bobo będzie leżało w łóżeczku i wszyscy będą bali się go dotknąć. A co będzie, gdy dzidzia w nocy zacznie się drzeć, kto będzie wstawać?
Zaśmiała się, zupełnie nie przejęta tym, że leży z dolną częścią pleców na wierzchu, jak damie z pewnością nie przystoi. Wsunęła dłonie pod koszulę Victora i ponownie zajęła się jego ustami; zdejmować, czy nie zdejmować oto jest pytanie!
- Victor Golightly brzmiało by ładniej - mruknęła, zdając sobie sprawę, że i tak stanie na wersji poprzedniej. Jeśli oczywiście nie podzieli losu Agnet, bo zawsze istniało takie niebezpieczeństwo - Amelia Hewson, o Merlinie! Jakby ktoś powiedział mi o tym pół roku wcześniej chyba zabiłabym śmiechem - Melka wcale nie wyglądała na niezadowolona tą wizją, jedynie trudno było jej się do tego przyzwyczaić. I przypuszczalnie przez najbliższy rok po ślubie wciąż będzie podpisywać się Amelia Golightly.

Zawsze to powtarzałam. Dlatego osobiście chciałabym być facetem. Oni mają przez całe życie z górki, a my wciąż pod górkę. W każdym razie - Vic byłby w stanie nawet z nimi porozmawiać, ale nigdy w życiu sam, na sam, bo by mu jeszcze oczy paznokciami wydłubały, a wtedy to już na pewno byłby kiepskim materiałem na męża i ojca...
Gdy dzidzia zacznie się w nocy drzeć? Victor poderwie się do pozycji siedzącej, chwyci różdżkę i w ostatniej chwili powstrzyma się przed rzuceniem zaklęcia? Ostatecznie zachowa się jak stuprocentowy facet i tatuś w jednym, a co za tym idzie - wyciszy zaklęciem dzieciaka. Jest jeszcze opcja z korkami do uszu i przykrywaniem głowy poduszką - tak robił mój tatuś z tego, co opowiadała mi mamusia...
Wciąż się śmiejąc i całując ją na przemian, zmienił ich pozycję tak, że już nie świeciła gołymi plecami, za to on przykrywał ją swoim cielskiem.
- Jednak pozostałbym przy poprzedniej wersji.
Nie podzieli z całą pewnością losu Agnet. Nawet nie dlatego, że poprzysiągł nigdy już nikogo nie zabić. Ale po prostu za bardzo podobał mu się pomysł tego małżeństwa.
- Cóż, ja z całą pewnością zareagowałbym tak samo - odpowiedział.

Z koleżankami i kuzynką mogła pogadać, to nie było dla niej większym problemem. Owszem, zapewne usłyszy niekończące się kazanie od Roselyn, zaczynające się na tym, że nie powinna pozwolić Victorowi zbliżyć się do siebie, a kończące się na tym, że nie powinna pozwolić mu zrobić sobie dziecka, a już w szczególności nie powinna wychodzić za niego. Gorzej natomiast z rodziną: matka i ojciec prawdę powiedziawszy jej nie obchodzili, ale co powie babcia, dziadek? Zszargała honor rodziny i tyle. Poza tym, Melka miała dziwne przeczucie, że niechęć, jaką żywi do niego Tertius znacznie wzrośnie.
Po drodze dostanie mu się jeszcze od Amelii, która chcąc nie chcąc będzie musiała wstać i uspokoić dzidzię. Taka niewdzięczna rola matki. Tu niestety pojawia się kolejny problem - jak rozwiązać problem z dzieckiem, bo przecież wykluczone by spało w wspólnym dormitorium. Tym bardziej będzie musiała porozmawiać z wujkiem.
Niech się nacieszy taką pozycją, bo nie długo, ze względu na dobro ich maleństwa będą musieli pożegnać się z nią na czas nieokreślony. Co wcale nie oznacza, że Melka miała zamiar zrezygnować z seksu podczas ciąży, broń Merlinie!
- Chyba nigdy się do tego nie przyzwyczaję! Amelia Hewson, za co? - mruknęła, przyciągając go do siebie i zamykając mu usta pocałunkiem.
Victorowi podoba się pomysł ślubu? Świat się już skończył!

Pieprzyć Rose - ona by tylko wszystkich pouczała, a w rzeczywistości sama popełnia takie same, jeśli nie gorsze błędy, więc jest kiepskim głosem sumienia. Ale rzeczywiście gorzej miała się sprawa z rodziną Melki. Victor byłby w stanie nawet sam z nimi porozmawiać, ale nie sądził, żeby to w czymś pomogło. Raczej chyba by tylko pogorszyło całą sprawę, dlatego też wolał zostawić tę rozmowę Melce.
Zapewne mu się dostanie, ale to już i tak nie będzie miało większego znaczenia, jeżeli się obudzi - tak, czy siak będzie wkurzony i niewyspany następnego dnia. Victor póki co nie myślał jeszcze gdzie będzie spało ich dziecko, ani gdzie oni sami będą spać, bo do tego momentu było jeszcze tak wiele czasu, że naprawdę nie widział potrzeby rozważania tegoż faktu.
Zdawał sobie z tego, wbrew pozorom, sprawę, choć póki co mieli jeszcze troszeczkę czasu na różne eksperymenty. A seks podczas ciąży podobno jest jeszcze lepszy niż zwykle...
- Pomogę ci, moja droga - odparł cicho i oddał z przyjemnością pocałunek.
A niech się kończy - ważne, że oni byli szczęśliwi!

Ośmielę się stwierdzić, że rodzina Amelii nie będzie przepadać za jej przyszłym mężem z kilku powodów. Głównym jest zapewne dziecko w jej łonie, które przed ślubem nie powinno się tam znaleźć. Do tego dochodzi jeszcze kwestia jego matki - nie zapominajmy, że to Fitzwilliam skazał ją na więzienie - oraz osobista niechęć Tertiusa. Czy będzie łatwo? Z całą pewnością nie, ale teraz nie można było uciec już od odpowiedzialności.
Mnie się wydaje, że oboje będą wkurzeni i niewyspani od lutego przyszłego roku i pozostanie tylko zgadywać, które bardziej. Meli już dzidzia nie dawała spać, gdyż zdarzało się, że poranne mdłości przypadały na środek nocy - ale co się dziwić, skoro ma takich rodziców? Aż strach pomyśleć, co będzie jak zacznie kopać!
O tym jeszcze będą mogli przekonać się w najbliższym czasie jeszcze nie raz, nie dwa i pewnie nikomu nie chce się liczyć ile właściwie. Na razie jeszcze nie próbowali gdyż nie było ku temu sposobnej okazji. Planowanie morderstwa nie sprzyja łóżkowym przygodom.
- Jak, panie Hewson? - zapytała pomiędzy kolejnymi pocałunkami.
Teraz szczęśliwi są, ważne żeby im to zostało po ślubie.

Victor naprawdę miał głęboko gdzieś rodzinę i jej zdanie. Już wystarczająco namieszali w ich życiu. Amelia właściwie nie miała rodziców, Victor miał szaloną matkę w więzieniu i oziębłego ojca, który nie zamierzał zainteresować się losem swojego syna. On osobiście miałby ochotę po prostu się od nich wszystkich odciąć. Jak najszybciej. Bo z rodziną na karku nigdy nie będą szczęśliwi.
Niewyspana pewnie bardziej będzie Mela, ale wkurzony z całą pewnością Vicuś - przecież to on w tej parze szybciej tracił cierpliwość. Chociaż, właściwie źle się wyraziłam - on tej cierpliwości zwyczajnie nie miał.
Z całą pewnością nie sprzyja. Również dowiadywanie się o dziecku nie sprzyja, jeżeli jest się w ich butach. Bo ci, którzy na to dziecko czekają z niecierpliwością z całą pewnością nie mili by problemów z łóżkowymi przygodami.
- Pytanie powinno brzmieć nie "jak", ale "gdzie" - mruknął - bo tutaj jest dość niewygodnie, nie sądzi pani, pani Hewson? - zapytał, uśmiechając się znacząco.

Odcięcie się wcale nie będzie takie łatwe, gdyż Amelia naprawdę ceniła swoją rodzinę i bynajmniej nie zamierzała tego czynić. Oj, nie.
Cierpliwość jeszcze będzie musiał wyćwiczyć - w końcu lada moment (no dobrze, za kilka miesięcy) może być budzony w środku nocy i to nie przez dzidzię, ale jego mamusie, która będzie głodna i zażyczy sobie czegoś zaiste dziwnego. Oczywiście nie wspominając już, co będzie, gdy odkryje, że nie mieści się w sukienki. W szkole zapanuje armagedon.
A ja myślę, że należy odczekać, aż początkowe przerażenie ciążą opadnie i zupełnie nie będą mieli problemów z łóżkowymi przygodami. Jednakże w chwili obecnej, Amelia myślała jedynie o tym, czego w życiu nie zrobi i że zostanie matką w wieku lat siedemnastu, a mężatką w swoje urodziny. Przecież ona nawet nie była jeszcze pełnoletnia!
- Och Merlinie! Vic, pozwól, że jeszcze przez najbliższe dwa tygodnie pozostanę panną Golightly - mruknęła, wciąż nieprzyzwyczajona do wizji bycia panią Hewson. Nie chodzi o to, że nie chciała - bo chciała - tylko wszystko działo się tak nagle, zupełnie ją przerażało i potrzebowała czasu, by do tego przywyknąć - W każdym razie, panie Hewson, mnie to zupełnie nie przeszkadza, jednakże jeśli pan nalega, zapytam: gdzie? - powróciła do poprzedniego tonu, delikatnie przeczesując jego włosy palcami.

Jestem pewna, że dojdą do jakiegoś porozumienia, ale nie zmienia to faktu, że rodzina to będzie najtrudniejszy orzech do zgryzienia...
Mimo wszystko uważam, że Vic podoła zadaniu. W końcu on nie był niedorobionym Krukonem, czy ciamajdowatym Puchonem. Był Ślizgonem z krwi i kości, i nie z takimi rzeczami sobie radził! Jeśli się zaprze, a każdy wie, że potrafi, to uda mu się być dobrym mężem. W końcu już teraz troszczy się o Melkę, więc potem będzie już tylko lepiej!
To właściwie nie jest głupi pomysł, bo choć Victorkowi ten fakt wcale już nie przeszkadza, to mimo wszystko chłopczyna zdaje sobie sprawę z tego, że Amelka może mieć z tym wciąż niejakie problemy. W końcu on od wczoraj powinien być już żonaty, więc dla niego nie było nic dziwnego w ślubie.
- No niech ci będzie - zachichotał.
Zamyślił się przez chwilę i podrapał po brodzie.
- A gdzie byś chciała?

Sprostujmy - ślub nie był dla Amelii problemem. Właściwie, planowała go odkąd skończyła pięć lat i nie pozwoli, by cokolwiek poszło nie tak, a Victor, chcąc nie chcąc, będzie musiał się do tego dostosować, bo Melka jak się zaprze, to umarł w butach. Naprawdę cieszyła się na myśl o białej sukni i welonie, nawet jeśli przy ołtarzu nie będzie czekał na nią całkowicie właściwy mężczyzna. Nie, problemem było to coś w jej brzuchu, co niedługo wyskoczy z niego z wrzaskiem i wrzeszczeć długo nie przestanie. Bała się jedynie macierzyństwa. I tego, że przez dziecko nie uda jej się opanować świata, oczywiście.
A jak Hewson sprawdzi się w roli męża - zobaczymy. Jeśli nawet utrzyma ten poziom czułości i troskliwości, co teraz (jak na to nie patrzeć, biegł za nią do toalety, gdy wymiotowała, to prawie heroizm!), to z całą pewnością będzie dobrze. A jeśli jeszcze się poprawi... Melka pewnie zapomni o księciu z bajki.
- Hmmm... - udała zamyślenie - Jeśli chodzi o mnie, to może być nawet tutaj. Jednakże dzisiaj drogą wyjątku, pozwolę ci zadecydować.
Bo jeśli myślał, że Amelia zawsze pozwoli mu podejmować decyzje, to był w głębokim błędzie. W końcu to najbardziej apodyktyczna osóbka w tym zamku, nawet męża będzie rozstawiać po kątach, a co!

Zawsze może wychować dziecko tak, by to ono opanowało świat. Co prawda to już nie będzie to samo, ale jeśli by nie było innego wyjścia. Ostatecznie, kto zrobi to lepiej, niźli potomek Amelii Golightly i Victora Hewsona? Przecież nie istnieje druga osoba odpowiedniejsza do opanowania świata.
On odkąd się jej oświadczył, starał sobie wyobrazić ją w tej białej sukni, ale doszedł do wniosku, że choćby nie wiadomo jak bardzo się starał i tak kiedy ją zobaczy uzna, że jest o wiele piękniejsza, niż w jego wyobrażeniach.
Więc w takim razie dopilnuję, by poprawił się choćby o stopień. Sądzę, że i on nie będzie miał nic przeciwko temu i z chęcią popracuje nieco nad sobą, żeby ułatwić jej życie i sprawić, by mogła choć po części być szczęśliwa.
Podniósł się, zabierając dłonie z jej pośladków i pociągnął ją za sobą.
- Może odwiedzimy Pokój Życzeń, by zobaczyć, czy nadal znajduje się w nim to wygodne łóżko, o którym kiedyś pomyślałaś - uśmiechnął się szeroko i poprowadził ją do wyżej wspomnianego miejsca.

Uciekała przed spojrzeniami. Coraz częściej szukała samotności, jednakże tylko tam, gdzie mogła ją znaleźć. Męczyła ją uprzejmość, wszystkie mięśnie twarzy nieustannie bolały od wymuszonego uśmiechu. Ciężar, spoczywający na jej ramionach powoli zaczął ją przytłaczać, a odkąd intencje Liama okazały się dokładnie takie, jak przypuszczała i Hamilton raz na zawsze zniknął z jej życia, w nikim nie miała już oparcia. Nie potrafiła jednak tego żałować. Samotność była jej lepszą przyjaciółką, niż rzeczywiste koleżanki.
Tego dnia znowu postanowiła uciec w jej ramiona, zamykając się w hangarze na łodzie z zaczarowanym manekinem ćwiczebnym i ukochanym floretem. Już dawno zatraciła poczucie czasu, nie przerywając potyczki nawet na chwilę. Jej policzki były zaróżowione zarówno ze zmęczenia, jak i z zimna, którego w przeciwieństwie do swojego ciała nie odczuwała tak mocno. Ruch stanowił jej źródło ciepła, którego nie zapewniało jej odzienie. Wszak dopasowane, czarne spodnie i luźna biała koszula, niedbale spadająca z jednego ramienia nie były strojem właściwym jak na początek lutego. Gustownie skrojony czarny płaszczyk, spoczywający w rogu hangaru musiał wystarczyć.
W chwili przerwy odgarnęła z oczu kilka niesfornych kosmyków kasztanowych włosów, które wymknęły się z luźno związanego warkocza, by powrócić do ćwiczeń. Nie miała już sił na myślenie, oddawała się więc szermierce, która skutecznie je od niej odganiała.

Usłyszała jedynie skrzypnięcie mosiężnych drzwi, jednakże nie pozwoliła, by to ją rozproszyło. Chwila nieuwagi mogła zakończyć się trafieniem, będącym jednoznacznym z ośmieszeniem w oczach osoby, która postanowiła o tak późnej porze również zawitać w hangarze. Niezależnie, kim była. Sophie zwykła przywyknąć do czynników, usilnie starającym się zakłócić jej uwagę. Wyspecjalizował się w tym jej młodszy brat, James, który wciąż nie potrafił pogodzić się z myślą, ich starsza siostra nieustannie pokonuje go w szermierce, co ponoć uchybiało jego męskiej dumie.
- Oczywiście, że nie - odpowiedziała ze spokojem, uchylając się przed ciosem ze strony manekina, by wreszcie wydobyć różdżkę z tylnej kieszeni spodni i wstrzymać zaklęcie. Nie wypadało przecież zignorować jego obecności, maniery ponad wszystkim. Opuściła floret, poprawiła koszulę i wygładziła fryzurę, by wreszcie odwrócić się do niego. - Witaj, Evanie - rzekła z uśmiechem. Taka już była Dashwood - zawsze znalazła dla każdego uśmiech. Niekoniecznie szczery, ale zawsze uśmiech.
Nie potrafiłaby uchybić zasadom, które ją tworzyły.
- Dołączysz do mnie? - zapytała z uprzejmości. W gruncie rzeczy nie miała ochoty wręczać swojego drugiego florecie osobie pochodzenia prawie, że mugolskiego, a tym bardziej, nie wytrącania mu jej z dłoni jednym ruchem, jak wymagałaby tego grzeczność.

Nie wychowywał się w takiej rodzinie jak Sophie, nie mógł więc tego zrozumieć. Jak twierdziła Dashwood, to dobrze, że świat dzieli się na tych lepszych i tych gorszych. Gdyby wszyscy byli sobie równi, ilość konfliktów wzrosłaby znacząco. Bo przecież ktoś musi sprawować pieczę nad masami, a kto nadaje się do tego lepiej, niż arystokracja, która od pokoleń kultywuje skuteczne tradycje?
- Lub wręcz przeciwnie - pozwala go osiągnąć i utrzymać - zauważyła, powstrzymując się przed kpiną względem jego stwierdzenia. - Nie zrozumiesz, jeśli nie spróbujesz - odpowiedziała, zakładając włosy za ucho. Fechtunek dawał jej poczucie władzy i kontroli, ale również dostarczał nutę adrenaliny, która pomagała rozładować jej napięcie. Ze wszystkich tych czynności, które jako dobrze wychowana panienka nabyć musiała, zaczynających się na wyszywaniu, poprzez grę na fortepianie i na nauce języków skończywszy, szermierka zawsze dostarczała jej najwięcej przyjemności. Może dlatego, iż rodzina nigdy nie wykazywała pozytywnego nastawienia do jej pasji, nieustannie powtarzając, iż damie nie wypada posługiwać się bronią.
Jedynym mugolem, którego Sophie podziwiała i szanowała był jej dziadek Basillo, będący jednocześnie jedynym mugolem w całej jej rodzinie. Odkąd tylko sięgała pamięcią, to właśnie on wcielał się w rolę jej autorytetu. W gruncie rzeczy, byli do siebie niebywale podobni - zbieżność charakterów i miłość do Hiszpanii sprawiła, że od najmłodszych lat Sophie tworzyli wspólny front przeciwko reszcie rodu. Nie mogła również zapomnieć tego, że dziadek jako jedyny stanął po jej stronie w sprawie zaręczyn z Edwardem i przy każdej okazji starał się wytłumaczyć jej matce, a swojej córce, jak okropną głupotą jest aranżowanie tego małżeństwa.