Ścieżka prowadząca w głąb lasu

I kto tu dyskryminuje innych? Już samo to, że uważała, iż wszystko, co powiedzą Ślizgoni, nie może być prawdą, było wrzucaniem ich do jednego worka. Ciekawe, jak sobie radzi z ta swoją zasmarkaną koleżanką ze Slytherinu... Doprawdy, aż człowiekiem trzęsie, gdy słucha się takich głupot. Ale to wszystko kobiety – mówią jedno, myślą drugie, robią trzecie. Bądź mądry i znajdź w tym wszystkim logikę.
Wywrócił oczyma, wychodząc z założenia, że głupoty nie należy komentować. Owszem, brak komentarza to też jakiś komentarz, jednak czasem lepiej nie podjudzać do dalszej dyskusji, która w ostateczności do niczego nie prowadzi, a jedynie zajmuje ludziom cenny czas. Gdy jednak tak jawnie, tak bezczelnie, tak... paskudnie zakpiła z jego umiejętności muzycznych, to się trochę zdenerwował. Zgrzytnął zębami i na przekór jej słowom zaczął uderzać w struny w takt „Panic” The Smiths. Okej, może nie był to wyczyn godny podziwu, ale melodią dla dzieci nie będzie jej raczył. Choć z drugiej strony, gdy trochę złość mu przeszła, pomyślał, iż przechwalanie się to też nie dobry sposób na zakończenie tego dziwacznego spotkania.
- Powiedziałam, żebyś stąd spieprzała, chyba że tak bardzo spieszy ci się do utraty kilku punktów – warknął, nie próbując nawet odnaleźć jej wzrokiem. Na niewiele mu się to zda, nie miał bowiem zamiaru rozpoczęcia z nią kiedy indziej kolejnej bezowocnej konwersacji. – A zrobię to z niemałą przyjemnością.

Och, nie nie. Effy wcale nie uważała, że należy nie wierzyć we wszystko co mówią Ślizgoni - takie stanowisko prezentowała jednak spora większość szkoły, z mieszkańcami Gryffindoru na czele. Choć zdecydowanie przeciętnemu człowiekowi trudno byłoby ogarnąć jej sposób myślenia, trudno uznawać ją za stereotypową kobietę. W tym wypadku nie słuchanie jego marnych wymówek byłoby jej na rękę - bo nie oberwałaby tak bardzo, czyż nie?
Jeśli sądził, że brak komentarza ją wzruszy, przeliczył się. Właściwie, było jej obojętne, czy próbuje swoich sił brzdąkając na gitarze (choć zdecydowanie wolałaby, by dźwięki składały się w konkretny utwór, niż były wypadkową uderzenia w przypadkowe struny). Najwyraźniej, mimo typowego dla każdego "focha" zachowania, w pewnym stopniu ugodziły go jej słowa, bo szybko zaczął grać melodię. A kiedy nastąpiła wzmianka o odjęciu punktów, już wiedziała z kim na do czynienia. Rayner Cavanaugh. Ten, którego tak nie znosiła Selcenta. No świetnie, lepiej trafić nie mogła. Nigdy nie mieli okazji zamienić ze sobą słowa, może to jednak dobrze? Chyba nie mieli wspólnych tematów.
- Nie gorączkuj się tak, bo już pomyliłeś akord - zauważyła obojętnie - I jeśli odjęcie mi punktów pomoże ci przełamać kompleksy, bo zaczniesz szastać władzą, to proszę cię bardzo. Mnie nie obchodzi ta beznadziejna rozgrywka, a może ty zaczniesz grać lepiej, Cavanaugh.

Bo Ślizgoni to wredne, pełne cynizmu i nieuzasadnionej dumy szuje, które uważają się za panów życia i śmierci. To naprawdę urocze, że większość uczniów miała o nich właśnie takie zdanie. Zupełnie, jakby zapomnieli, że to podbudowuje ich i tak już ogromne, napuszone ego. Bezsensu. To inni, a nie Wężyki, napędzają to błędne koło. Przecież co najmniej jedna trzecia mieszkańców Slytherinu nie ma nic wspólnego ze stereotypowym wizerunkiem Ślizgona.
Raz, że nie miał w zamiarze wzruszać ją swoim brakiem komentarza; dwa, że wcale nie strzelił focha. Owszem, ubodły go słowa dziewczyny, lecz nie należał do tego rodzaju ludzi, którzy z byle powodu obrażają się na cały świat i potem do końca życia nie odzywają się do znienawidzonej osoby. Był Raynerem Cavanaugh i to wyjaśniało wszystko. Nawet z Selcentą prowadził nieraz żywe dyskusje o... Nieważne. Rozmawiał z nią, a to się liczyło. Tak samo, jak przekomarzania z Liwią Daffodil i całą rzeszą uczniów, którym podpadł, odejmując im punkty lub dając szlaban. To ekscytujące, jak w przeciągu jednego roku można zaleźć za skórę tylu osobom.
- Och, nie, absolutnie. Po prostu miło byłoby popatrzeć na twój lincz. Jeśli się nie mylę, raczej niewielu byłoby szczęśliwych, gdyby dzięki twojej nocnej eskapadzie, na pewno uczynionej w słusznym celu, Ravenclaw nie mógłby otrzymać Pucharu Domów – wyjaśnił spokojnie, unosząc na chwilę wzrok, by na nią spojrzeć. I wtedy usłyszał ten charakterystyczny klekot, a w ciemnościach ujrzał błysk małych ślepków akromantuli. – O kurwa, odsuń się – powiedział nie znoszącym sprzeciwu tonem, dostrzegając kolejne pająki. – NA TEN TYCHMIAST! – warknął, gdy dziewczę ani drgnęło. W takie gówno to dawno się nie wpakował.

Nie da się zaprzeczyć, że sami zapracowali sobie na taką opinię. Nawet, jeśli zawdzięczali ją kilku konkretnym osobom, które od lat podtrzymywały stereotyp. Odpowiedzialność grupowa jest najczęstszym choć i najgłupszym rozwiązaniem. A wśród nastolatków, którzy tak łatwo ulegają uprzedzeniom, naprawdę o nią nie trudno.
Tym, że jednak focha nie strzeli i nie przestanie się do niej odzywać na wieki wieków też raczej by się nie przejęła. Nie zwykła zawracać sobie głowy takimi głupotami, a że Selcenta i Liwia uważały go za osobnika niegodnego uwagi, nie miała zamiaru sprawdzać słuszności ich tezy na własnej skórze. Musiałaby przełamać swoje wrodzone lenistwo i coś zrobić, a to przekraczało jej zdolności samodyscypliny. Mocno.
- Przypuszczam, że zdążyli się już z tym pogodzić. I tak nie możesz odjąć mi więcej niż pięciu punktów, nie masz ku temu uprawnień, a tak nikłej różnicy nawet nie zauważą, zwłaszcza, że reszta Krukonów szybko zdoła to odrobić - wzruszyła obojętnie ramionami, już samymi słowami ścierając mu triumfalny uśmieszek z twarzy. Z Elżbietką był taki problem, że tak właściwie nic jej nie obchodziło i do wszystkiego miała lekceważący stosunek. Zamiast się uczyć wykradała z biurek nauczycieli odpowiedzi, zamiast strzec cnoty dawała upust nimfomanii, a zamiast żyć jak normalny człowiek, lawirowała pomiędzy problemami unikając odpowiedzialności. - Co to jest? - zapytała z przerażeniem, słysząc ten klekot. Miała swoje przypuszczenia, jednakże wolała nie dopuszczać ich do siebie - bo przecież to nie mogły być te wielkie pająki. Ona miała arachnofobię. Nawet nie ruszyła się z miejsca, dygocząc jak osika.

I po cóż to pieprzenie o odpowiedzialności zbiorowej? Czegoś takiego nie ma. Jest tylko jednostka, która odpowiada za swoje czyny. To, że zawdzięcza się wszystko pewnej grupie ludzi, nie można nazwać jednak odpowiedzialnością zbiorową. Na wszystko złożyły się poszczególne jednostki, to ich wina, każdego z osobna. Nie można obwiniać społeczeństwa za wygłup jednej osoby, chociaż mogły się na to złożyć zdarzenia, jakieś przypadkowe rozmowy z wieloma personami.
- Powątpiewam. Z twoimi zdolnościami to raczej więcej, niż pewne, że w przeciągu następnego tygodnia stracisz więcej, niż pięćdziesiąt punktów. Dodając do tego innych absztyfikantów, rachunek jest prosty – nawet najzdolniejsi Krukoni nie dadzą rady tego nadrobić – rzucił beznamiętnym tonem, chociaż musiał przyznać, że zakiełkowała w nim pewna wątpliwość. Koniec roku się zbliżał, więc wszyscy chodzili poddenerwowani i łatwo było potknąć się na najdrobniejszej przeszkodzie. To oznaczało, że nawet jemu mogła podwinąć się noga.
Tego nie było w planach. Ona nie mogła w tak drastyczny sposób dowiedzieć się, co zaczęło im w pewnym momencie towarzyszyć. Jednak było zdecydowanie za późno na jakiekolwiek wyjaśnienia. Tuż po zadaniu tego felernego pytania, odpowiedź na nią skoczyła. Dziewczę zaczęło wrzeszczeć, kląć na czym świat stoi i bezskutecznie zrzucić z siebie paskudztwo. Wyglądało jednak na to, że potrzeba była interwencja Raynera. I gdy uderzenie gitarą („Przepraszam, przepraszam! Wyczyszczę cię i zrobię ci jak najlepiej!”) nie poskutkowało, było trzeba uciec się do drastyczniejszych metod. Odłożył gitarę i wyjął różdżkę, celując nią w amromantulę.
- Drętwota! – ryknął, a gdy światło poszybowało w stronę pająka, rozglądnął się za kolejnymi przeciwnikami.

Problem w tym, że odpowiedzialność zbiorowa działa na porządku dziennym. Wystarczyło popatrzeć na Ślizgonów, którzy cierpieli całościowo za błędy jednostek. Nie ma wątpliwości, że odbiegało to od sprawiedliwości, nie posiadało żadnego uzasadnienia. Ale było obecne i nie dało się tego wyplenić. Nie, żeby ktoś próbował.
- Przeceniasz mnie. Jestem grzeczną dziewczynką - odpowiedziała rozbawiona. W gruncie rzeczy, z tymi swoimi niebieskimi oczętami, gdy tylko chciała mogła uchodzić za niewiniątko i większość nauczycieli jednak łapała się na jej zwodniczą powierzchowność. A tym, którzy wyglądają na spokojnych o wiele łatwiej ukryć takie zachowanie.
Jeśli wyjdzie z tego jeszcze żywa, to całe zajście z pewnością spowoduje, że do końca swojego marnego żywota będzie mogła zasnąć jedynie po wypiciu silnych eliksirów. Pająki! Dlaczego to musiały być pająki? Nie mógł zaatakować ich jakiś wampir, wilkołak? Cokolwiek, byleby nie miało sześciu nóg! Jednakże w momencie, gdy zaatakowała ją akromantula, zaczęła mieć poważne wątpliwości, czy aby na pewno ujrzy jeszcze światło dnia.
Jedynym dźwiękiem, jaki mógł wydostać się teraz z jej ust był przeraźliwy krzyk. Za wszelką cenę starała się uwolnić od tego koszmaru, jednakże na próżno - przeciwnik był o wiele silniejszy. Odnóże boleśnie wbijało się w jej bok, a ona mogła tylko wpatrywać się w niewyraźny zarys szczypiec, zbliżających się do niej. A potem błysnęło czerwone światło i pająk odleciał kilka metrów dalej. Szkoda tylko, że Hywer była zbyt przerażona by zdobyć się na coś więcej poza sięgnięciem po różdżkę.
- Powiedz, że one już poszły - jęknęła.

Oczywiście, że nie poszły. Byłyby głupie, gdyby to zrobiły, szczególnie po koncercie, jaki zafundowała im Effy. On sam, co prawda, już dawno brałby nogi za pas, jednak nie wypadało mu zostawiać niewiasty w potrzebie, nawet jeżeli ta nie okazała się być najmilszą rozmówczynią. Niby pierwsze wrażenie jest najważniejsze, niby był Ślizgonem i niby był facetem, lecz był też prefektem, a to zobowiązywało do czegoś więcej, niż myślenie tylko o swojej dupie.
- To byłoby zbyt piękne – westchnął, gorączkowo rozglądając się wokół siebie, by móc zaatakować ponownie nieproszonych, krwiożerczych gości. Był pewny, że po tej akcji zdecydowanie zmieni się jego stosunek do pająków. Nie, żeby wcześniej je lubił, ale w chwili obecnej zdecydowany był tępić je na każdym kroku i nie miał tu nic do gadania fakt, że to istoty żywe, które zasługują na swój marny żywot. Kij z nimi, lepiej, by nikomu nie zrobiły krzywdy, niż bezkarnie chodziły po ziemi.
Kolejny napad pajęczaków był tak nieoczekiwany, że Rayner nie był w stanie na czas odpowiednio zareagować. Biedna, sponiewierana dziewczyna leżała teraz pod jednym z drzew i raczej nie wykazywała oznak życia. Pająki jednak ani myślały od razu uciekać, jakby szykowały się do kolejnego ataku, tym razem na życie Cavanaugha. Było trzeba zatem działać szybko i zdecydowanie, nie poddając się ogarniającej panice. Ponownie wycelował w czające się paskudztwa, mając nadzieję, że i tym razem nie spudłuje.
- Arania Exumei – wykrzyknął, posyłając w stronę pająków kolejne zaklęcie. Jeśli dobrze pamiętał, miało ono zadać im ból. Miał więc nadzieję, że uciekną i dadzą mu odrobinę czasu, by móc się czym prędzej ewakuować z Zakazanego Lasu i przenieść nieprzytomne dziewczę do Skrzydła Szpitalnego.

To poniekąd pewnego rodzaju łamanie stereotypów - bo po Ślizgonach większość spodziewałaby się jedynie ucieczki i pozostawienia rannej Krukonki na pastwę pająków. Może poradziłaby sobie bez jego pomocy, zdając sobie sprawę, że szansę na przeżycie ma jedynie zmuszając się do działania, a może - co bardziej prawdopodobne - piekący ból w boku, spowodowany nogą pająka i jego ciężarem, unieruchomiłby ją na tyle, że nawet pomimo próby nie poradziłaby sobie z napastnikami.
Właściwie, to kto pozwolił na to, by wielkie, żywiące się mięsem akromantule, żyły w Zakazanym Lesie w pobliżu uczniów? Przecież mogły w każdej chwili wyleźć na szkolne błonia i przetrzebić sporą większość nieostrożnych pierwszaków, którzy zakładali się o to, kto podejdzie bliżej zakazanego miejsca. Z pewnością maczał w tym palce gajowy - Hagrid uwielbiał wszystkie obrzydliwe stworzenia i to nie była tajemnica. A dyrektor zapewne łaskawie mu przytakiwał. I do czego to prowadzi? Hywer do końca życia będzie panicznie krzyczeć, gdy tylko zobaczy pająka i nigdy nie wyleczy się ze swojej arachnofobii.
Z trudem podniosła się z miękkiej murawy, jednakże właśnie w tej chwili poczuła bolesne ukłucie. Jad szybko rozchodził się po jej ciele - nogi i ręce natychmiastowo zaczęły drżeć, szybko straciła równowagę i osunęła się na ziemię. To nie wyglądało dobrze - okropny ból w boku, zbroczona krwią bluzka, zapewne połamane żebra i trucizna krążąca we krwi. Po raz kolejny błysnęło światło i słychać było jedynie odgłos oddalających się odnóży. Poszły sobie, odetchnęła prawie, że z ulgą. A może pobiegły po wsparcie? Musieli wydostać się stąd jak najszybciej. Właściwie, ona musiała.
- Rayner - jęknęła błagalnie, prawie omdlewająca. Zazwyczaj o nic by go nie prosiła. Zazwyczaj nie zwróciłaby się do niego po imieniu. Ale teraz musiała schować dumę do kieszeni i liczyć ja jego heroizm.

Miały szczęście, że tym razem poszły – w innym przypadku Cavanaugh znowu pochwaliłby się swoimi zdolnościami w rzucaniu morderczych zaklęć na paskudne pająki. I nie miałby na celu ratowania skóry przypadkowo spotkanej Krukonki, lecz zrobiłby to dla własnej satysfakcji i doskonalenia umiejętności. Na drugim miejscu dopiero znalazłaby się troska o życie czyjekolwiek. No tak, bo czymże byłby świat bez prezentowania własnych umiejętności? Duma, duma i jeszcze raz duma. Chyba nie bardzo jednak różnił się od stereotypowego Ślizgona.
Czym prędzej podszedł do Effy, uprzednio zakładając gitarę na plecy, po czym wziął ją na ręce i bez większego zastanowienia ruszył z nią przez gąszcz. Musieli wydostać się czym prędzej z tego przeklętego miejsca, by przypadkiem nie natknąć się na kolejne dzikie zwierzęta, o wiele groźniejsze od tych, które spotkali. Wcześniejsze wrzaski dziewczyny, teraz woń krwi, jak i hałas, który towarzyszył przedzieraniu się przez las, wszystko to sprawiało, że przyroda budziła się do życia, a instynkt łowcy odzywał w drapieżnikach czyhających na takich maruderów, jak ta dwójka. I gdy w końcu udało mu się wyjść na błonia, czym prędzej popędził (o ile można tak nazwać niezgrabne poruszanie się z gitarą i ranną dziewczyną na rękach) ku okazałej budowli, w której powinni być zdecydowanie bezpieczniejsi.