Dział Ksiąg Zakazanych

Podszedł i złapał ją za ramiona, przyciągnął i pocałował. Potem odepchnął na ławkę.
- Nienawidzę Cię Lily Grey! Nienawidzę Cię za to co do Ciebie czuję, dlatego że obiecałem sobie nigdy nie czuć czegoś podobnego. Dlatego że muszę to czuć, bo nie umiem inaczej. Dlatego że zawsze miałem traktować kobiety jak damy, a Ty mi tego nie ułatwiasz. Nienawidzę Cię, bo mnie kusisz, dlatego że rzucasz mi te swoje spojrzenia. Dlatego że nie mogę czasem skupić się w Twojej obecności. Dlatego że kiedy patrzę w Twoje oczy to wiem, że nie mam wyboru. Nienawidzę Cię dlatego, że jesteś niedoskonała a mimo tego nie przeszkadza mi to, dlatego że nie masz idealnej postawy. Dlatego że jesteś zbyt spokojna. Dlatego że wybaczyłabyś mi każde świństwo. Nienawidzę Cię wreszcie dlatego, że jesteś piękna, dlatego że tak bardzo pociągają mnie Twoje oczy. Dlatego że uwielbiam Twój smak i zapach. Dlatego że masz taką delikatną skórę i wspaniałe włosy. Nienawidzę Cię! - Podszedł do niej i pocałował ją z jeszcze większą namiętnością. Zatracił się w tym pocałunku. Złapał ją poniżej pośladków i uniósł do góry pozwalając by oplotła nogami jego ciało. Oparł ją o regał i wyszeptał do jej ucha. - Dlaczego mi to robisz? - Zaczął całować z zapamiętaniem jej szyję i policzek.

Jak wpadła na ławkę poczuła ból. Jednak nic nie powiedziała. Zasłużył na to, bo zachowała się naprawdę świńsko.
Chciała coś powiedzieć, jednak zamilkła. Po kolejnych wyznaniach Gabriela jej oczy robiły się coraz większe ze zdziwienia. Nie wiedziała, że aż tak na niego działa, naprawdę.
On się w nim zatracił, a ona mu oddała. Po chwili przypomniała sobie, że miała być dla niego wyjątkowa, niedostępna. Pieprzyć to. Oplotła go z czułością nogami w pasie.
- Bo Cię kocham. - Powiedziała cicho.
Kiedy dotknął ustami jej szyi jęknęła cicho. Był to jej czuły punkt. Wcześniej potrafiła się pohamować i utrzymać w sekrecie, jednak teraz udzieliła jej się atmosfera i nie mogła się powstrzymać. Zamknęła oczy u uniosła głowę, by w pełni oddać się temu przyjemnemu uczuciu podniecenia.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie słowa które wypowiedziała. Gabriel nagle odsunął się i opuścił ją na ziemię. Spojrzał w jej oczy zdziwiony. Powiedziała to naprawdę. Nie wiedział jak zareagować. Co miał jej powiedzieć. Nie chciał jej robić nadziei, a powiedzieć jej tego samego nie mógł. Po prostu nie mógł. Nigdy nie powiedział tego żadnej dziewczynie, nawet aby ją zdobyć. Zaskakiwała go Lily Grey. Odwrócił wzrok od tych oczu. Faktycznie, czuł coś do niej, ale nie był przekonany czy to jest miłość. Miał raczej wrażenie, że to fascynacja, mocne zauroczenie, odurzenie. A ona postawiła go w sytuacji z której nie mógł się tak łatwo wycofać. Wiedział, że co innego olać kolejną dziewczynę, a co innego osobę która go kocha. Normalnie nie miałby z tym oporów, ale wobec Lily to nie było już takie proste.
Odsunął się jeszcze parę kroków. Schylił po książki, które leżały na ziemi, wyciągnął tą, którą czytał wcześniej.
- Chyba poczytam sobie do poduszki, jest już faktycznie bardzo późno.

Jęknęła, kiedy ją puścił. Jednak szybko się opanował i spojrzała na niego zdziwiona. Zastanowiła się co zrobiła nie tak, przecież tylko powiedziała... No tak, to było powodem jego dziwnego zachowania, bo powiedziała, że go kocha. Nie oczekiwała odpowiedzi, żadnej. Nawet byłaby zdziwiona, gdyby ją usłyszała. Spojrzała na niego i powiedziała. - Nie oczekiwałam komentarza, czy odpowiedzi... -
Uciekał, nie będzie go zatrzymywała. Miała być dla niego wyjątkowo, miała... Cholernie ją bolało, ale nie mogła mu tego pokazać, o nie. Tylko na niecałą sekundę na jej twarzy zagościł grymas bólu i niezadowolenia.
- Masz rację. Ja jednak tu jeszcze zostanę. Dobranoc. - Obróciła się do niego tyłem. Nie chciała, by zobaczył. Nie chciała, by uznał ją za słabą, nie mogła do tego dopuścić. Ścisnęła dłonie w piąstki i podeszła do swojej torby, a z niej wyciągnęła ciepłą szatę, którą dał jej kiedyś Gabriel. Okoliczności, kiedy otrzymała ten "prezent" nie były przyjemne. Jednak sama szata już tak. Usiadła, opierając się o regał. Podkuliła nogi pod samą brodę i opatuliła się ciepłą szatą. Teraz wyglądała tak skromnie, słodko i bezbronnie. Nie wiedziała co ma zrobić. Nie chciała by odchodził, ale przecież nie powie mu tego, nie może mu tego powiedzieć i nie umie. Limit jej wyznań na dzisiaj się wyczerpał. Teraz była słaba. Mógł jej zrobić wszystko. Skrzywdzić, a nawet zabić. Nie ruszyłaby się, była zbyt słaba. Zresztą widać to było po jej bladej cerze, bielszej niż zwykle.

Wie, że nie oczekiwała, ale pewnie sądziła, że inaczej zareaguje. Że skoro wykonał ten krok, to wyznanie mu miłości... Że będzie bezpieczna, że przyjmie to do wiadomości, nawet jeśli jej nie odpowie.
- Wiem, że nie oczekiwałaś. - Skinął głowę. Chciał odejść, ale się nie ruszył. Na moment zauważył jej cierpienie, które zarysowało się na jej twarzy. Nie mógł jej pocieszać, bo tylko zraniłby ją bardziej.
Kiedy się pożegnała, nadal nie poruszył się z miejsca. Odwróciła się i podeszła do torby. Płakała? Zacisnęła pięści. Cierpiała, a on nie mógł nic zrobić. Walczyła z tym, żeby się nie ujawnić, ale widział krótkie chwile, kiedy nie mogła... Wiedział, że niewiele jej brakuje, żeby po prostu wybuchnąć. Drgnął, przeniósł ciężar na jedną z nóg, chciał odejść, ale uświadomił sobie, że ona zostanie i... będzie siedziała, płakała... cokolwiek. Zastygł, był rozdarty. Wyciągnęła z torby jego szatę. Coś go ukłuło w sercu.
Kiedy usiadła pod regałem otulona w nią prawie pękło w nim serce, którego, jak mu się długo wydawało, nie miał. Pierwszy raz widział ją taką bezbronną, delikatną.
Z jednej strony chciał odejść, zapomnieć o tej sytuacji jak najszybciej, żeby nie mieć potem wyrzutów sumienia wywołanym przecież NIE przez jego uczucia, ale z jej głupoty. W końcu nie powinna się w nim zakochiwać. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego w nim? Z drugiej strony - miał ochotę jeszcze ją dobić, zabrać jej tą szatę, powiedzieć, że nigdy jej nie pokocha, że nie jest godna jego miłości. Jeszcze mniejsza część chciała żeby podszedł i ją przytulił. Posiedział z nią. Ale już dał jej prezent. Gdyby wiedział, że tak to się skończy, nie dawałby jej nic. Nawet nadziei.
Podszedł do niej, pochylił się, oparł głowę o jej głowę i ujął ją w swoje dłonie:
- Wybacz mi... proszę. - Pocałował ją delikatnie w usta, przytulił, potem odwrócił się i odszedł w swoim kierunku.

Nie sądziła, nie myślała jak zareaguję. Nic nie czuła...
Nie płakała, nie okaże mu słabości, o nie. Mógł odejść, zostawić ją. Mógł zostać, wyśmiać, zniszczyć. Teraz mógł wszystko. W końcu był od niej silniejszy.
Miał serce, każdy je miał. Nie będzie płakać, będzie silna, musi taką być. Cokolwiek by się nie działo musi pozostać nieugięta. Musi...
Prosił o wybaczenie. Zdziwienie, szok. Naprawdę? Panicz Smith o coś prosił. To było jak sen, niemożliwe do spełnienia. Uszczypnęła się. Nie śniła, to wszystko było realne. Już wcześniej wiadome było, że mu wybaczy, a teraz było to pewne. No cóż jeszcze się spotkają, pewnie nie raz i nie dwa. Kto wie jak dużo razy jeszcze.
Przeglądała rękopis, który znalazła. Chciała się czegoś nauczyć, chciała to wszystko zapamiętać, jednak nie mogła, nie mogła. Zrezygnowana schowała książkę do torby i ciągnąc szatą po ziemi ruszyła do Pokoju Wspólnego modląc się, by nikt jej nie złapał i żeby nie spotkała pana prefekta.