Humphrey Pomphrey

1. Imię/imiona: Humphrey
2. Nazwisko: Pomphrey
3. Data urodzenia: 13 luty 1968
4. Miejsce zamieszkania: Plymouth
5. Rok nauki: V
6. Czystość krwi: mugolska
7. Status: ubogi
8. Przedmioty: Zaklęcia, Transmutacja, Eliksiry, Astronomia, Historia Magii, Zielarstwo, OPCM, ONMS, Wróżbiarstwo.
9. Opis charakteru:
Humphrey zawsze był wesołym chłopcem, chociaż większość dzieci się z niego śmiała. Kiedy się denerwuje, zwykł jadać duże ilości słodyczy, trzeba jednak przyznać, że jedzenie jest jego największym hobby. Uśmiecha się cały czas i jest niesamowicie pogodny. Przywykł do tego, że ludzie mają go za gamonia.
Humphrey jest bardzo wrażliwy na krzywdę innych - pomaga wszystkim dookoła, więc ludzie często go wykorzystują, czego on zdaje się nie zauważać. Cieszy się, że ktoś go lubi i po prostu wypełnia skrupulatnie i bezkrytycznie jego polecenia. Jest też tchórzliwy - kiedy tylko wyczuwa zagrożenie, bierze nogi za pas.
Do jego zdecydowanych zalet należy pracowitość. Nie jest prymusem, ale na oceny, które zdobywa, zawsze zapracuje samodzielnie. Samodzielności nauczyło go życie. Raczej mało kto przejmował się biednym Humphreyem w dzieciństwie, oczywiście za wyjątkiem rodziców, którzy bardzo go kochali.
Chłopiec wychowywał się w ubogiej rodzinie, więc nauczył się oszczędnego życia. Pomimo tego, podzieliłby się z potrzebującymi ostatnim groszem. Nie może sobie często pozwolić na ulubione smakołyki, ani na wiele rzeczy, na które pozwalają sobie jego rówieśnicy. Jest często z tego powodu smutny, chociaż tego nie okazuje. Właściwie... jakby się nad tym zastanowić, to Humphrey nigdy nikomu nie okazuje smutku. Kiedy ktoś go obraża, udaje, że wszystko jest w porządku, ale w środku czuje się strasznie zraniony. Może gdyby miał przyjaciela? Tylko nikt nigdy nie chciał zostać jego przyjacielem.
Nie jest nielubiany. Ludzie go po prostu akceptują i uważają za "chłopca na posyłki". A to skocz załatwić jakąś sprawę z McGonagall, a to przynieś nam kolację, a to wyślij sowę z zamówieniem do Trzech Mioteł.
Jeśli chodzi o płeć przeciwną, to Humphrey bardzo by chciał poznać jakąś dziewczynę, która chciałaby z nim być. Problem w tym, że on jest bardzo nieśmiały i nieco nieatrakcyjny. Ma koleżanki, ale żadna nie lubi go tak naprawdę, nie mówiąc już o jakiejś bliższej zażyłości.
Chłopak lubi żyć w ciągłym ruchu, nienawidzi stagnacji i chociaż aktywnością fizyczną gardzi od zawsze, to jednak wszędzie można zobaczyć jego wesołą buzię. Wielu ludzi irytuje jego ciągły optymizm, ale jest to jego maska, pod którą kryje swoją wrażliwość, nie chce, żeby środowisko go zjadło, więc robi za klasowego "błazna" i pozwala innym wysługiwać się nim. Wszystko po to, żeby nikt przypadkiem nie uznał go za bezwartościowego. Nie rozumie, że mógłby pozyskać znajomych pokazując im, jaki jest naprawdę. Jaki jest więc Humphrey?
Lubi słońce, ładne obrazy, miłych ludzi i grę w gargulki. O tak! Gargulki to jego pasja! Poza tym strasznie dużo czyta, więc godzinami przesiaduje w bibliotece. Czyta książki o magii, nawet jeśli nie rozumie do końca ich treści. Mimo iż minęło już pięć lat, odkąd dowiedział się o tym, kim jest, nadal ten świat fascynuje go nie mniej, niż w jedenaste urodziny, gdy w okno jego domu zapukała dzióbkiem sowa.

10. Opis wyglądu:
Humphrey z racji swojego zamiłowania do jedzenia jest trochę przy kości. Mierzy sobie metr siedemdziesiąt pięć centymetrów i jest nieco otyły, gdyż waży osiemdziesiąt pięć kilogramów. Nie jest to może wielka nadwaga, ale w związku z tym nie nadaje się na zawodnika quidditcha, czego bardzo żałuje.
Jego jasne, krótkie włosy, ciągle uśmiechnięta, pulchna buzia i błękitne oczy budzą sympatię u jednych, u drugich wywołują nieodpartą chęć do kopnięcia go w zadek.
Chłopak nie jest brzydki, ale jego waga raczej wyklucza atrakcyjność fizyczną w oczach płci przeciwnej. Humphrey przywykł do tego, chociaż czasem żałuje, bo niektóre dziewczyny... no... podobają mu się.
Sam nie wie jak lubi się nosić, ponieważ fundusze jego rodziny nie pozwalają na wielki wybór. Zwykle nosi więc znoszone ubrania z lumpeksów i tanie podróbki adidasów. Jest oczywiście bardzo schludny - zawsze dba o siebie i o czystość swoich ubrań, jednak trochę żałuje, że nie stać go na jakieś ciuchy, które są bardziej trendy.
Z resztą - nie lubi się wyróżniać - i tak większość ludzi go kojarzy. Co dla niego charakterystyczne - uwielbia zegarki. Swój dostał jako prezent od mamy i jest mu bardzo drogi, nigdy się z nim nie rozstaje.

11. Rodzina:
Humphrey jest jedynakiem, wychował się w dość biednej rodzinie, mieszkającej na obrzeżach Plymouth. Mają tam małe, dwupokojowe mieszkanko z kuchnią i łazienką. Mimo tego, że jest im ciasno i nie powodzi się najlepiej, to wszyscy kochają się bardzo.
Artur Pomphrey - To jemu zawdzięcza swoje imię, które w połączeniu z nazwiskiem brzmi dość zabawnie. Artur ma czterdzieści dwa lata i pracuje w Urzędzie Miasta jako jeden z dozorców. Jest szczuplejszy od syna i wyższy od niego, ale również zawsze się uśmiecha.
Amelia Pomphrey - Ma czterdzieści pięć lat i pracuje jako recepcjonistka w tanim pensjonacie niedaleko domu. Jest niewysoka i szczupła, zawsze bardzo zapracowana, prawdziwa gospodyni. Humphrey bardzo ją kocha. Amelia bardzo przeżyła list z Hogwartu - bała się o to, jak syn poradzi sobie sam, wśród tylu młodych ludzi.
Rodzice mocno martwią się o niego, gdyż wiedzą jaki jest i wiedzą, że ludzie często to wykorzystują.

12. Historia postaci:
Humphrey nie przeżył łatwego dzieciństwa - zawsze żył w ubóstwie. Jego rodzina uczyła go skromności i dobrych manier, nie przewidziała jednak, że ich syn okaże się kimś niezwykłym. Otrzymał list z Hogwartu i od tego czasu jego życie stanęło na głowie. Rodzice nie wiedzieli, że chłopiec będzie prześladowany ze względu na swoje pochodzenie, a on im o tym nie mówił, bo nie chciał ich martwić. Pierwsze lata szkoły były bardzo trudne, często płakał w poduszkę, ponieważ rówieśnicy naśmiewali się z niego. Później nauczył się z tym żyć i radzić sobie z problemami. Z tego powodu nie jest już tak mocno podatny na sugestie otoczenia. Wciąż jednak nie jest taki, jaki chciałby być. Od zawsze marzył o tym, żeby zostać piłkarzem, teraz zaś grać w quidditcha. Podziwiał grę chłopaków z trybun, ale wiedział, że nigdy sam nie poleci razem z nimi. Jednak w głębi duszy ta nadzieja wciąż w nim żyje i pomimo wielu kpin, dąży do tego, aby chociaż raz polatać ponad boiskiem, w stroju swojej drużyny, pośród ryku rozentuzjazmowanego tłumu.