buchaj, ogniu! kotle, wrzej!

Nie potrafisz jej rozgryźć. Nie umiesz powiedzieć o niej niczego konkretnego, czego nie wiedzieliby inni. Nie masz pojęcia, jak do niej dotrzeć, by nie zostać odesłanym z kwitkiem. Nie wiesz, jak przedrzeć się przez tą nieznośną aurę tajemniczości, którą otacza się szczelnie, niczym wykwintnym szalem. Jej enigmatyczność jest zdecydowanie odrzucająca. Drażni i rzuca się w oczy, niczym szpetna blizna. Nie pasuje nigdzie, chociaż uparcie szukasz dla niej miejsca w odpowiedniej szufladzie. Doskonale wiesz, że nie uświadczysz jej obecności w gwarnych miejscach. Ciszę uważa bowiem za najwyższe sacrum, nie jest więc niczym dziwnym, że ilekroć ktokolwiek próbuje ją zakłócić w jej towarzystwie, staje się osobą nad wyraz nieprzyjemną. Bezkonfliktowa i zamknięta w sobie. Aspołeczna. Wyrwana siłą z sobie tylko znanego świata i na przekór wszystkim swoim przekonaniom umieszczona w niesprzyjającej jej rzeczywistości. Boisz się. Jej cnotliwości, jej milczenia, jej nostalgiczności, jej chłodu i logiki. Nie potrafisz pojąć, jakim cudem tak kruchy okaz przetrwał tyle ludzkiej nienawiści, zazdrości, kłamstwa i okrucieństwa.

Tak skrótowo, byście nie musieli czytać całej karty, a mieli jako takie pojęcie o Damaris. Nie szukam schematycznych relacji, ponieważ w jej przypadku takie nie mają prawa bytu. Po prostu nie i już. Nie powiem, liczę raczej na Twoją inwencję twórczą, jednak jeśli nie dojdziesz do niczego konkretnego, rzuć tylko okrojony pomysł, a razem pomyślimy nad zebraniem wszystkiego w całość, która będzie zadowalała i Ciebie, i mnie. I nie, nie szukam zwykłych znajomych. Chciałabym jednak, by znalazł się ktoś, kto zrobi Damaris brata. Starszego o dwa lata Ślizgona. Mam jednak co do niego pewien plan, który nie każdemu może przypaść do gustu, więc tą sprawę załatwiam tylko i wyłącznie poprzez prywatne wiadomości.



Jack Callaham - wspólne egzystowanie, nie wchodzenie sobie w drogę, a jednak spędzanie razem czasu na nauce, na milczeniu, na poznawaniu swojej psychiki; uczenie się do siebie wzajemnie tolerancji dla samych siebie, a mimo to nie pozwalanie sobie na jakiekolwiek głębsze uczucia, pozostając tym samym na stopie czysto koleżeńskiej.

Gabriel Smith - dziwność goni dziwność; spontaniczne, acz nieprzypadkowe spotkania, niecodzienne rozmowy, wymowne milczenie i mnóstwo niedopowiedzeń. coś się dzieje, coś się szykuje, lecz Damaris niczego się nie domyśla.

Może Lilka będzie próbowała jakoś dojść do Damaris, bo przez to, że jest taka, jaka jest dziewczyna będzie się interesowała jej osobowością. Jej osobą i będzie chciała ją choć trochę poznać.

Myślę, że ewentualnie można byłoby coś w tym kierunku zrobić, choć co z tego wyjdzie, nie wiem.

Kolejna godzina i kolejna koncepcja. Kolejna fascynująca postać, dla której relacji nie jestem w stanie opisać w kilku słowach... Znajoma? Pfff musiałbym nie czytać karty. Przyjaciółka? Z nią to chyba niemożliwe. A jednak coś jest w stanie z Damaris wykrzesać...

Myślałem o czymś w rodzaju... mediatora. Pośrednika pomiędzy światem zewnętrznym, a światem Damaris. Mediatora w rodzaju tłumacza, choć nie do końca. Kogoś, kto nie tyle rozumie Damaris, a nawet nie stara się tego robić. Nie chce jej zwierzeń, nie ma zamiaru wyciągać z niej niczego, absolutnie niczego. Wystarczy mu bierna obserwacja, to co widzi daje mu doskonały ogląd i śmiało może stwierdzić, że cicha i nieśmiała na pierwszy rzut oka dziewczyna w rzeczywistości zdaje się pogardzać bliższymi kontaktami. Toteż pozostaje im kontakt wzrokowy, obecność na odległość nie bliższą niż parę metrów, parę wymian myśli poprzez gesty. Czy jej fascynacja może mieć coś wspólnego z jej realnymi zainteresowaniami? Czy chce być zła, czy jest zła, czy zło tylko ją interesuje? Te pytania dręczą Gabriela, bo widzi w niej kolejną kandydatkę na sojuszniczkę. Silną, niezależną, ale jednocześnie gotową spojrzeć mu w oczy i przekazać wiadomość, zaznaczyć swoją obecność, stanąć po jego stronie. Gabriel w zamian za to gotów byłby skoczyć za nią w ogień, choć sam nie wie dlaczego. Może dlatego, że uważa ją za lepszą od siebie? Jest też osobą, która potrafi dłużej znieść jej towarzystwo niż większość śmiertelników, chociaż niechętnie się do niej odzywa, raczej preferuje pełne wyrazu spojrzenia. Czasem poleci jej jakąś książkę, czasem może i spróbuje nawiązać krótką konwersację, ale nigdy nie schodzącej na tematy ich przeszłości. Czasami na temat poglądów, chociaż to mogłyby być bardzo burzliwe kontakty.
Ich spotkania zawsze byłyby totalnie spontaniczne, nieprzewidziane, w dziwnych miejscach, zdaje się nieprzypadkowe, ale jednak nieprawdopodobne. Nigdy nie umawiają się ze sobą, ale trafiają na siebie od czasu do czasu i wtedy zaczynają cichą grę charakterów, gdzie jedna i druga strona boi się za bardzo odkryć karty. Można z całą stanowczością powiedzieć, że Damaris doskonale uzupełnia swoim istnieniem życie Gabriela, więc on lubi ją spotkać i pomilczeć w jej towarzystwie. Cóż - tak to już musi być z Damaris, nawet gdyby chciał kiedykolwiek coś więcej ponad tą kruchą, ale jakże mocną więź.

Czy takie coś pasowałoby jakże tajemniczej i skrytej Damaris? Czy ona byłaby w stanie poprzeć Gabriela w jego fanatycznej idei?

Muszę widzę sam poszukać takich ludzi, bo sami się nie zgłoszą no ;]. Damaris wydaje się być idealna.

U mnie w szukajce mam kilka punktów, które mogłyby pasować do Damaris:

1. To miał być nasz wielki dzień. Myśleliśmy, że przygotowaliśmy już wszystko, więc co poszło nie tak?
2. Co prawda wiedzieliśmy, że to będzie musiało się skończyć, ale nie chcieliśmy dać temu odejść. Ktoś nam to zabrał, pozostawiając za wiele niedopowiedzeń, które stoją nam na przeszkodzie w spokojnym mijaniu się na korytarzach
3. Potrzebuję, żebyś wiedziała, że zawsze będę na ciebie czekał. Pozostań niespełnioną, ale pozostań.

Czy któryś Ci pasuje?
Możesz interpretować, jak tylko chcesz

No spoko, pomyślę nad tym na obozie, Josh. Bo wszystkie trzy są intrygująco interesujące.

podbijam!

Nie zapominaj o mnie.

W sensie, że? Bo zdaje się, że nic konkretnego nie udało nam się ustalić. Mogę Feniksa wcisnąć na miejsce Jacka, kładąc większy nacisk na dystans, jaki wobec siebie zachowują.